Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ο Ηρακλής πήγε να αρπάξει το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό. Δικαίως. Είχε ομαδάρα. Με Χατζηπαναγή, Λάκη Παπαϊωάννου και Κωφίδη. Στην κορυφή της επίθεσης έπαιζε ένα «κριάρι», ο Σέρβος Μιτόσεβιτς. Καλό δυνατό φορ, αλλά τόσο τεχνίτης με τη μπάλα, όσο και εγώ στη ψιλοβελονιά.
Είμαστε προς τα τελειώματα του πρωταθλήματος και ο Ηρακλής παίζει εντός έδρας με τον Παναθηναϊκό. Τότε το «Καυτανζόγλειο» ήταν το μεγαλύτερο στάδιο της χώρας, μετά το ΟΑΚΑ. Και είναι μέσα 45.000 άνθρωποι. Ο Ηρακλής κάνει ρεκόρ εισιτηρίων με αριθμό που ανάθεμά με αν τον έχει δει ποτέ ο ΠΑΟΚ -η Τούμπα είναι μικρότερη. Το μέγεθος του κόσμου του Ηρακλή είναι ανέκδοτο στα ποδοσφαιρικά της Θεσσαλονίκης. Έχω δει παιδάκι να λέει ότι είναι Ηρακλής και ένας κύριος να το ρωτάει ποιος είναι ο μπαμπάς του. Πέθαινε κάποιος και φαινόταν το κενό στην κερκίδα. Δεν ήταν, απλώς, κάτι σαν τον Πανιώνιο. Ήταν πολύ πιο σύνθετο. Γινόσουν γριά και ήξερες ότι δεν θα δεις προκοπή. Δεν αγαπούσες τόσο το ποδόσφαιρο, όσο το να το φιλοσοφείς.
Όμως εκείνη τη χρονιά ο Ηρακλής δεν έπεφτε κάτω από 10.000 εισιτήρια. Να παίζει ο ΠΑΟΚ εκτός και ο Ηρακλής μέσα; Έκαναν πάρτι οι γριές. Ανεβαίναμε «Καυτανζόγλειο» να δούμε καλή μπάλα. Μέχρι που έρχεται το ματς με τον Παναθηναϊκό. Φεβρουάριος του 1984. Και πηγαίνουμε όλοι να σπρώξουμε τον Ηρακλή προς το πρωτάθλημα. Το παιχνίδι είναι 2-2. Ο Χατζηπαναγής περνάει τον μισό Παναθηναϊκό και βγάζει τον Μιτόσεβιτς μόνο του μπροστά στον Λαφτσή. Ο Σέρβος έκανε τόσο κακό σουτ που ήταν σαν να με κλωτσάει στον κρόταφο. Ο Παναθηναϊκός πήρε το πρωτάθλημα και ο Ηρακλής τερμάτισε τρίτος με τέσσερις βαθμούς διαφορά. Αυτό ήταν. Δεν νομίζω να ξαναπήγα Καυτανζόγλειο χωρίς τον ΠΑΟΚ στο χορτάρι. Άλλωστε την επόμενη χρονιά πήραμε εμείς το πρωτάθλημα. Όλοι οι οπαδοί του Ηρακλή, ακόμα και οι αγέννητοι τότε, ξέρουν για την χαμένη ευκαιρία του Μιτόσεβιτς. Εκτοτε το Καυτανζόγλειο αποδεικνύεται μεγάλο για τον Ηρακλή. Μπορεί η ομάδα να έχει ιστορία, αρχές και στιλ. Ο κόσμος, όμως, θέλει να βλέπει γκολ.
Καμιά φορά σκέφτομαι αν ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι σαν τον Μιτόσεβιτς, δηλαδή ο μοιραίος άνθρωπος που έχασε την κρίσιμη ευκαιρία. Tον αδικώ. Το Ποτάμι και ο Θεοδωράκης εξάντλησαν τα όρια τους, αλλά, κατά βάθος, πέτυχαν τον σκοπό τους. Προσέλκυσαν το ενδιαφέρον και πλέον για ένα, πάντα περιορισμένο, κοινό αυτός ο χώρος απέκτησε πάλι κίνηση. Αλλά στη συνέχεια, όταν σηκώσω το drone μου ψηλά και βλέπω την Κεντροαριστερά ως ενιαία εικόνα, αντιλαμβάνομαι ότι έτσι όπως πάει να διαμορφωθεί, μπορεί να έχει λόγο ύπαρξης, αλλά αμφιβάλλω αν έχει και ελπίδες επιβίωσης.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι αγκαλιάζονται σε ένα κοινό σχήμα, το οποίο θα υπερβεί επιμέρους νευρώσεις και αγκυλώσεις. Αυτό, ναι, θα είναι σαν τον Ηρακλή πριν τον Χατζηπαναγή. Θα έχει ένα πνεύμα, στιλ, ωραία στέκια για κουβέντα, ευφυή ζύμωση, αλλά μικρές παρέες. Ας είμαστε ειλικρινείς. Νομίζει κανείς ότι όταν τα ηχεία παίζουν λαϊκίστικες κραυγές και σκάβονται χαρακώματα πόλωσης, υπάρχει περιθώριο να ακουστεί «ο ήπιος πολιτικός λόγος της σοσιαλδημοκρατίας»; Δηλαδή και να ακουστεί, δεν έχει μείνει και κανείς για να βάλει τα αυτιά. Και ποιο είναι το πρόσωπο που θα τον εκφέρει; Αυτός ο μεσαίος χώρος, το μέτωπο της λογικής, πρέπει να υπερβεί τις αρχές και το ύφος του για να αποκτήσει κοινωνικά ερείσματα και πολιτική δυναμική. Τώρα έχει παγιδευτεί σε μία παρεξήγηση. Νομίζουν ότι αν μαζευτούν δέκα καθηγητές, πέντε εναλλακτικά τυπάκια και δέκα οργανωτικοί πασόκοι θα δημιουργήσουν δυναμική τρίτου πόλου. Να πάμε για brunch να το γιορτάσουμε. Δεν πάει έτσι. Λυπάμαι παιδιά, δεν υπάρχει ακροατήριο για να αγοράσει τα εισιτήρια σας. Κάνετε θέατρο, ενώ ο κόσμος βλέπει μπάλα. Και οι γωνίες του λόγου σας είναι πιασμένες από τους άλλους. Εσείς αναγκαστικά πηγαίνετε γύρω-γύρω. Η λογική είναι μειοψηφικό ρεύμα, δεν το καταλάβατε; Και δεν αρκεί. Ακόμα και αν βρείτε Χατζηπαναγή και Κωφίδη, πάλι δεν φτάνει. Θέλει και ΠΑΟΚτσήδες στην κερκίδα.
