To δημοφιλέστερο όνομα στον κόσμο δεν είναι το Τζορτζ. Δεν είναι ούτε ο Τζον, μήτε ο Κρις ή ο Τζιμ. Το δημοφιλέστερο όνομα στον κόσμο είναι το Μοχάμεντ. Λογικό. Ενας στους τέσσερις ανθρώπους στον πλανήτη είναι μουσουλμάνος και στις κοινωνίες του Ισλάμ δίνουν στα αγόρια τους το όνομα του Προφήτη.
Στον πλανήτη ζουν περίπου 1,7 δισεκατομμύρια μουσουλμάνοι. Οι χριστιανοί είναι μισό δισεκατομμύριο περισσότεροι. Ας πούμε τώρα ότι εμείς, ανεξαρτήτως υπαρξιακής τοποθέτησης, ανήκουμε στη χριστιανική πλευρά της ανθρωπότητας. Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι έχουμε πόλεμο με 1,7 δισεκατομμύρια ανθρώπους;
Ναι, φυσικά και έχουμε πόλεμο. Οχι όμως με τους μουσουλμάνους. Δεν είναι μία σύγκρουση πολιτισμών αυτή. Είναι η μάχη που καλείται να δώσει ο δυτικός κόσμος απέναντι σε μία εγκληματική οργάνωση. Και όσο η τρομοκρατία προάγεται σε πόλεμο πολιτισμών, τόσο οι εγκληματίες του ISIS θα θρέφουν τα ερείσματα που καλλιεργούν στους παραπλανημένους ομόδοξους τους. Τι επιδιώκει τώρα ο ISIS; Να δυναμώσουν οι φωνές για πόλεμο πολιτισμών ώστε να ισχυριστεί πώς αμύνεται στο όνομα του Προφήτη.
Εμείς, ως Ευρωπαίοι, αρχίζουμε σταδιακά να διαμορφώνουμε τελετουργικό και προδιαγεγραμμένο πλαίσιο αντιδράσεων: στη Γαλλία δεν έχουν μαζέψει ακόμα τα ρεσό του Μπατακλάν και θα ανάψουμε καινούργια στις Βρυξέλλες. Θα σηκώσουμε βελγική σημαία στο facebook, θα κρεμάσουμε σημειώματα θα στείλουμε σκέψεις, προσευχές, ενέργεια. Υστερα, σαν μανιτάρια που φυτρώνουν από δάκρυα, θα εμφανιστούν οι ελεγκτές του πένθους. «Πώς είναι δυνατόν να πενθείτε για τριάντα Βέλγους και όχι για τα παιδιά που πνίγονται στο Αιγαίο;» Στο τέλος, όταν πέφτει η σκόνη και το χώμα στους τάφους, αναπαράγονται οι ίδιες και οι ίδιες αναλύσεις για την οργή των αγοριών στα μουσουλμανικά γκέτο και τις θύελλες που θερίζει η Ευρώπη. Μετά ξημερώνει η Κυριακή που διαβάζεις κάτι για τον πόλεμο των πολιτισμών, τους πρόσφυγες που αρνούνται δέματα με σταυρό, την κλειτοριδεκτομή σε σκοτεινά υπόγεια των Βρυξελλών.
Ναι, η ένταση των γεγονότων είναι τόσο μεγάλη που καθιστά δύσκολη την εκλογίκευση. Οι επιθέσεις επενδύονται με το θρησκευτικό κίνητρο των δραστών και η γενίκευση είναι αναπόφευκτη. Μπορείς, βέβαια, να παρατηρήσεις ότι το μουσουλμανικό στοιχείο στην Ευρώπη είναι ισχυρό εδώ και δεκαετίες, όμως από τα γκέτο δεν έβγαιναν σπίθες ανάφλεξης. Και σήμερα, μιλάμε για λίγες δεκάδες τρομοκρατών μέσα σε έναν μουσουλμανικό πληθυσμό είκοσι εκατομμυρίων εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σε όλη την Ευρώπη ζουν 45 εκατ. μουσουλμάνοι. Πόσοι πήγαν στο ISIS; Ούτε πέντε χιλιάδες. Ισως προσθέσεις ότι, με εξαίρεση την εξέγερση στα γαλλικά προάστια, όλοι αυτοί οι ισλαμικοί θύλακες της Ευρώπης δεν έδωσαν ποτέ ξεσπάσματα μαζικής βίας. Ναι, το ξέρω. Υπάρχουν κοινότητες που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως ζώα και την πρόοδο ως σατανική απειλή, διάγοντας βίο που δεν συνάδει με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Κοινότητες δυσπροσάρμοστες. Ποτέ, όμως, δεν απείλησαν ότι θα μας τινάξουν στον αέρα. Ούτε τώρα μας απειλούν.
Θα σου αντιγυρίσουν ότι τώρα υπάρχει το φυτίλι που ξεκινάει από το Ισλαμικό Κράτος και τελειώνει στην καρδιά της Ευρώπης. Μα, για αυτό η Ευρώπη, ο δυτικός κόσμος, πρέπει, επιτέλους, να αναλάβει αποφασιστική δράση κατά των εγκληματιών του ISIS. Το να θεωρείς τους φονιάδες πολιτιστικό πόλο, ισοδυναμεί με την απόδοση θεσμικής οντότητας σε μαφιόζικη οργάνωση. Και η λύση, μην κοροϊδευόμαστε, δεν είναι άλλη από τις χερσαίες επιχειρήσεις. Μπορεί οι επιχειρήσεις να απέχουν αρκετά από την πραγματικότητα, όμως, ναι, ο εχθρός είναι αυτός. Και είναι εκεί. Δεν είναι ούτε δίπλα ούτε μέσα μας. Εδώ υπάρχουν επιμέρους σπίθες που μπορούν να σβήσουν είτε με νερό, είτε με μπότα.
Η λαϊκίστικη Ευρώπη θα τα ανακατέψει όλα με το αίμα των νέων θυμάτων. ISIS, Ισλάμ, πρόσφυγες –μην έχουμε και εμείς αυταπάτες για όσα (δεν) θα ακολουθήσουν στο Προσφυγικό, εντάξει; Η Ευρώπη του λαϊκισμού και της ξενοφοβίας θρέφεται από το σκοτάδι της τρομοκρατίας και από τον φόβο που σηκώνει τις τρίχες στο σβέρκο του επιβάτη στο μετρό. Ουσιαστικά μοιράζεται το ίδιο πιάτο με τον ISIS. Η Ευρώπη της επιβίωσης ας κάνει πόλεμο. Τον σωστό πόλεμο.
