Σε μία συνέντευξη της η Αννα Κορακάκη έχει δηλώσει ότι ντόπινγκ υπάρχει και στο αγώνισμα της σκοποβολής. Πώς; «Υπάρχουν αθλητές που καπνίζουν μαριχουάνα, παίρνουν ηρεμιστικά ή φάρμακα που ρίχνουν τους παλμούς της καρδιάς». Λογικό, αφού το ζητούμενο είναι ακινησία και συγκέντρωση αιωνόβιου γιόγκι. Οποτε έχει Ολυμπιακούς Αγώνες ακούγονται κάποιες φωνές που καταγγέλλουν τη διοργάνωση της ντόπας και της εμπορευματοποίησης. Τεχνικά δεν έχουν άδικο. Είναι λογικό να υποθέσεις ότι πολλές από τις εξωπραγματικές επιδόσεις έχουν πίσω τους υποβοήθηση με παράνομα σκευάσματα.
Βέβαια, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, το σκεύασμα που είναι σήμερα παράνομο, μπορεί αύριο να είναι νόμιμο -και το αντίστροφο. Στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, ένα συμπλήρωμα διατροφής θα αποτελούσε αμφισβητούμενη ουσία. Ομως ναι, για να έχεις αθλητισμό αυτού του ύφους και συνάμα να πουλάς και ήθος, θα πρέπει να τηρούνται τα προσχήματα. Το ντόπινγκ διώκεται, αλλά εκ του ασφαλούς: ένας αθλητής υψηλού επιπέδου δεν εμφανίζεται θετικός στη διάρκεια των Αγώνων. Η χρήση των ουσιών γίνεται κυρίως στο στάδιο της προετοιμασίας και η ανίχνευση στο αίμα υπολογίζεται με ακρίβεια ημέρας. Το κύρος και η επιτυχία των Αγώνων βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη δυνατότητα του ντόπινγκ να προηγείται της έρευνας για τον εντοπισμό του.
Τι θα γινόταν, άραγε, αν οι αθλητές άρχισαν να τρέχουν πάλι τα εκατό μέτρα σε χρόνους προηγούμενων δεκαετιών; Πώς θα μας φαινόταν αν τα παγκόσμια ρεκόρ «κλείδωναν» πλέον ανέγγιχτα, ως κορυφές που δεν θα πατούσε ποτέ κανείς; Βαρετά. Η τηλεθέαση θα έπεφτε, το ενδιαφέρον θα ατονούσε, οι μπίζνες θα υποχωρούσαν, όπως και η ένταση από το χρώμα των συμβολισμών. Λένε, βέβαια, πως το ζητούμενο στην κοινωνία των πολιτών, στον πραγματικό κόσμο, είναι ο μαζικός αθλητισμός και όχι οι εξωπραγματικές επιδόσεις των θηρίων. Σωστό. Ομως έχουμε μετρήσει κατά πόσο ο πρωταθλητισμός λειτουργεί ως κίνητρο; Αφήστε στην άκρη την οικονομική διάσταση, σε πλανητικό επίπεδο, του αθλητισμού υψηλών επιδόσεων -εταιρείες, τηλεοπτικά δικαιώματα, εκατομμύρια εργαζόμενοι. Θα υπήρχε μαζικός αθλητισμός χωρίς τους σταρ που διεγείρουν μιμητικά αντανακλαστικά; Θα κατέβαινε κόσμος στα γήπεδα αν απουσίαζε το, έστω ασυνείδητο, ερέθισμα του «τέλειου» ανθρώπου; Ναι, οι μάζες θα έκαναν και πάλι αθλητισμό, αλλά θα ήταν μικρότερες. Η παγκόσμια μπίζνα του πρωταθλητισμού, με το ντόπινγκ και τις τηλεθεάσεις, προάγει και τον μαζικό αθλητισμό, είτε μας αρέσει, είτε όχι.
Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Νομίζω πως όχι. Αν ο αθλητισμός ακολουθούσε το πρόσταγμα των ιδεαλιστών, σε μερικά χρόνια θα είχε περιπέσει σε κατάσταση αδιαφορίας και απαξίωσης. Οι άνθρωποι έχουν μάθει να είναι όλο και πιο απαιτητικοί στο αθλητικό θέαμα. Το παρελθόν δείχνει -και είναι- πιο αργό, πιο βαρετό. Βάλτε τον εαυτό σας να δει ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι από τη δεκαετία του ’80. Θα σας φανεί τόσο αργό που θα το σκεπάσει η πλήξη.
Βέβαια σε ένα βαθμό, η κουβέντα ανοίγει από την ίδια τη φύση. Οι ειδικοί προβλέπουν ότι σε ορισμένα αγωνίσματα, όπως στους δρόμους ταχύτητας, το ανθρώπινο είδος τείνει να φτάσει στα όρια του. Κηροζίνη να καταπιεί ο αθλητής, δεν μπορεί, λένε, να υπερβεί κάποια όρια. Εντάξει, υπάρχει το γενετικό και το γονιδιακό ντόπινγκ που, θεωρητικά, μπορούν να δημιουργήσουν αυτό που σήμερα ονομάζουμε «υπεράνθρωπο». Ομως, μισό λεπτό. Ενας άνδρας είκοσι χρονών το 2016 δεν δείχνει υπεράνθρωπος σε σχέση με έναν άνδρα της ίδιας ηλικίας, το 1916; Οχι μόνο δείχνει, αλλά είναι.
Οσο βελτιώνεται, λοιπόν, η ποιότητα και το όριο ζωής του είδους, τόσο θα γίνεται πιο αποδεκτή η τεχνητή, φαρμακευτική και μηχανική υποβοήθηση στον αθλητισμό. Αν εσύ έχεις πλέον μηχανικά μέλη, αποδέχεσαι τη χρήση τους και από τους αθλητές. Γιατί πάντα, ο αθλητισμός των Ολυμπιακών Αγώνων πρέπει να σου δείχνει όρια που δεν μπορείς να φτάσεις. Πρέπει να παίρνει όχι μόνο το χρόνο και το ενδιαφέρον σου, αλλά και τον θαυμασμό σου. Σημασία δεν έχει να είναι κάτι ανθρώπινο -τι είναι, άλλωστε, ανθρώπινο; Σημασία έχει να το αποδέχεσαι εσύ ως ανθρώπινο. Και να συγκινείσαι. Κυρίως αυτό. Συγκίνηση να υπάρχει.
