Ο Γιώργος Παπανδρέου στάθηκε μπροστά στο φακό και έριξε μία τελευταία ματιά στο κείμενο. Ο εικονολήπτης της ΕΡΤ έφτιαξε το κάδρο του: ο πρόεδρος και από πίσω τα σπίτια, στο Καστελόριζο. Ο Πρωθυπουργός άρχισε να μιλάει. Εκείνη τη μέρα πήρε περισσότερα αναθέματα, παρά ευχές για την ονομαστική του εορτή.
Αν αυτό που ζούμε τα τελευταία επτά χρόνια έχει ημερομηνία έναρξης, τότε σήμερα έχουμε επέτειο. Βέβαια στην πραγματικότητα, η περιπέτεια ξεκίνησε χρόνια πριν, αλλά τα χρονικά ορόσημα διευκολύνουν τη συνεννόηση.
Πέρασαν επτά χρόνια από την ανακοίνωση του Γιώργου Παπανδρέου που οδήγησε στη άφιξη του ΔΝΤ και στην επιτροπεία της χώρας από τους εταίρους της. Μέχρι στιγμής, παρά τα όσα ακούστηκαν στα καφενεία και στις πλατείες, κανένας δεν υπέδειξε ένα εναλλακτικό, ρεαλιστικό σχέδιο που να εξασφάλιζε την παραμονή της χώρας στο ευρώ και διατήρηση βασικών στοιχείων κοινωνικής ευημερίας. Κανένας δεν έδειξε ένα δρόμο, κάτω στο χώμα, όχι στα σύννεφα, που να οδηγεί μακριά από εδώ. Σε γενικές γραμμές το πολιτικό μας προσωπικό έκανε στείρα διαχείριση της κατάστασης, χωρίς δημιουργική παρέμβαση στο ασφυκτικό πλαίσιο που έθεσαν οι δανειστές.
Στην αρχή λέγαμε ότι η κρίση είναι ευκαιρία. Ελπίζαμε ότι θα αναδείξει υγιείς δυνάμεις, θα τονώσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και θα συνεγείρει τη δημιουργικότητα. Ανοησίες. Η κρίση έδειξε το χειρότερο πρόσωπό μας και μας έκανε να μαλώνουμε αν αυτό είναι και το αληθινό. Εθρεψε φασίστες, δικαίωσε χυδαίους λαϊκιστές, δίχασε τους Ελληνες και έστρεψε πολίτες κατά της πατρίδας τους. Δεν κοιτάξαμε μπροστά, αλλά πίσω. Δεν ανοίξαμε δρόμους, αλλά σκάψαμε χαρακώματα.
Εντάξει, θα πεις ότι όταν πρέπει να ξαναφτιάξεις ένα κράτος από την αρχή, το σοκ είναι ισχυρό, πονάει όταν αλλάζεις δέρμα. Ομως, του κερατά, δεν ήταν όλο αυτό μία ευκαιρία για να διορθώσουμε χρόνιες παθογένειες; Αν μη τι άλλο, οφείλουμε να παραδώσουμε μία καλύτερη χώρα στα παιδιά μας. Τώρα γυρίστε πίσω και κοιτάξτε αυτήν την επταετία. Τι στο διάολο είναι καλύτερο σε αυτόν τον τόπο; Τι διορθώσαμε; Ποιες είναι οι μεταρρυθμίσεις που θα ξαναστήσουν τη χώρα στα πόδια της; Μπορεί να βγει ένας από σας εδώ μπροστά μας και να αναφέρει δέκα πρωτοβουλίες που άλλαξαν προς το καλύτερο κάποια πράγματα στη χώρα; Δύσκολο. Υπήρξαν, βέβαια, επιμέρους δράσεις, όμως τι έγινε στα βασικά; Συνεχίζουμε να ζούμε σε μία χώρα που υπερφορολογείσαι για να φοροδιαφεύγουν άλλοι, με το χρεοκοπημένο κράτος να λειτουργεί ως κομματάρχης, με ένα Ασφαλιστικό σκέτο μπάχαλο, τη δημόσια υγεία στα όρια του τριτοκοσμικού και το εκπαιδευτικό σύστημα να ασχολείται με ιδεοληπτικές γραφικότητες. Οι πολίτες συνεχίζουν να μην εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη και πιστεύουν ότι η Διαπλοκή έχει τον πρώτο λόγο.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι άλλοι βγήκαν από τα Μνημόνια και εμείς παραμένουμε; Μα, επειδή αντί να πάμε μπροστά, προτιμούμε να γυρίσουμε πίσω. Δεν θέλουμε να κερδίσουμε το καινούργιο, αλλά να ανακτήσουμε το παλιό. Να αλλάξουν όλοι οι άλλοι, εκτός από μας. Μνημόνια ως το τέλος.
