Το φεγγάρι του Αυγούστου είναι ξεχωριστό. Και μας βρίσκει με τα πόδια στη θάλασσα ή τα χέρια να χαϊδεύουν τα μάρμαρα των αρχαιολογικών χώρων. Συνήθως κάποιος τραγουδάει, μία συναυλία ή ένα ποιητικό δρώμενο. Πιο παλιά, ο μακαρίτης ο Νίκος Παπάζογλου φρόντιζε να έχει κλείσει το θέατρο του Λυκαβηττού για συναυλία -προς το τέλος έλεγε και τον «Αύγουστο».
Γύρω από την Ακρόπολη, στην παραλιακή λεωφόρο, όπου υπάρχει νερό για να καθρεφτιστεί το φεγγάρι και όπου υπάρχουν αρχαία για να φωτιστεί η ιστορία, η Αθήνα απόλαυσε την Πανσέληνο του Αυγούστου, πιστεύοντας, αφελώς, ότι ο Σεπτέμβριος είναι ακόμα μακριά.
Και όλοι εμείς, κοιτάζοντας το μεγάλο φεγγάρι, τις χαρακιές στο κορμί του, αισθανθήκαμε μικροί, ίσως και μόνοι, σε ένα αχανές, απέραντο και υπέροχο σύμπαν. Αλλωστε τέτοιες βραδιές αν κάτσεις να αναλογιστείς τη δύναμη και τις δυνατότητες του ανθρώπου, τότε οφείλεις να σκεφτείς ότι εκεί πάνω πάτησαν μπότες. Και αυτό δεν είναι καλό νύχτες σαν και αυτήν.
Ο ήλιος είναι φωτοδότης, όμως το φεγγάρι μας επιτρέπει να το κοιτάξουμε κατά πρόσωπο, δεν απαιτεί υποταγή, δεν τιμωρεί τα μάτια που θα στραφούν προς τα εκεί. Ο ήλιος δίνει ζωή στα πλάσματα του κόσμου, όμως είναι το φεγγάρι που δίνει σχήμα και ανάσα σε αυτά που δεν υπάρχουν. Τους χαρίζει σκιές, ελευθερώνει τη φαντασία για να φτιάξει κόσμους, δίνει ένταση στους ψιθύρους, τροφή στους φόβους, αλλά και χώρο να γεννηθούν όνειρα.
Απόψε οι άνθρωποι χαίρονται μία ζεστή νύχτα κάτω από το σεληνόφως και είναι από τις στιγμές που έρχονται στα αλήθεια πιο κοντά, όταν ο ένας χώνεται μέσα στη σκιά του άλλου.
