Στο Netflix έχει ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τη Βόρεια Κορέα. Είναι το «Κάτω από τον ήλιο» (Under the Sun) του Ρώσου Βιτάλι Μάνσκι. Κάποιες σκηνές τις βρήκα συγκλονιστικές. Η επιβλητική μουσική παίρνει τη λύπη από τα μάτια των ανθρώπων και σε κάνει να την αισθανθείς και εσύ, στην ασφάλεια και στην άνεση του καναπέ σου.
Πώς τα κατάφερε ο σκηνοθέτης; Εδώ είναι το ωραίο. Οι Κορεάτες δεν του επέτρεψαν να πάρει μαζί του εξοπλισμό. Τα μηχανήματα ήταν δικά τους και το ρωσικό συνεργείο μπορούσε μόνο να τα χειριστεί. Ο σκηνοθέτης ήλπιζε ότι έχει να κάνει με ηλίθιους. Σωστά. Οι Κορεάτες, γνωρίζοντας ότι έχουν τον πλήρη έλεγχο, του έδιναν το υλικό αμοντάριστο. Στο μικρό, στενό μυαλουδάκι τους, η προετοιμασία για το γύρισμα δεν είχε κανένα ενδιαφέρον. Ομως αυτό κατά βάση έπαιξε ο Ρώσος. Αμοντάριστα πλάνα που δείχνουν το στήσιμο των σκηνών από τους ανθρώπους του καθεστώτος. Υποθέτω όλοι τους έχουν εξαϋλωθεί τώρα, αλλά αυτός είναι κίνδυνος της δουλειάς τους.
Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι το ντοκιμαντέρ, απλώς σας ενημερώνω για να φροντίσετε να το δείτε. Είδα όμως κάτι που με έκανε να χαμογελάσω. Στη Βόρεια Κορέα, εκεί που περπατάς στον δρόμο, από τα μεγάφωνα βγαίνει μία φωνή που σου διηγείται κάτι από την Ιστορία. Το ίδιο, φυσικά, γίνεται και στα σχολεία. Οι δασκάλες και οι βετεράνοι που επισκέπτονται τα σχολεία μιλούν για το ένδοξο παρελθόν της χώρας. Και όλοι αρχίζουν από ένα σημείο, από το Big Bang: «όταν μας επιτέθηκαν οι Αμερικανοί για να σκλαβώσουν τον λαό μας…» Στη Βόρεια Κορέα τα πάντα ξεκινούν με γιαπωνέζουν τσιφλικάδες και αμερικανούς στρατιώτες και τελειώνουν με τη δόξα του καθεστώτος που κατάφερε να δημιουργήσει μία δυνατή χώρα με έναν υπερήφανο λαό.
Βλέπω το τελευταίο βίντεο της «Ελληνικής Κυβέρνησης», αυτή τη φορά με θέμα την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας. Βέβαια «Ελληνική Κυβέρνηση» δεν υπάρχει για να τη βάλεις, ως υπογραφή, κάτω από το εθνόσημο. Υπάρχει η «Ελληνική Δημοκρατία», αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες εδώ και καιρό. Και συγκινημένος διαπιστώνω ότι έχει την πιο βορειοκορεατική εισαγωγή που θα μπορούσαν να σκεφτούν: Είμαστε μέσα σε ένα αυτοκίνητο που βγαίνει από τούνελ -διότι φτιάξαμε και δρόμους. Ακούμε πιάνο και διαβάζουμε: «πέρασαν κοντά δέκα χρόνια απ΄ όταν επιτέθηκαν στις ανάγκες μας». Δεν σου κλείνει, απλώς, το ματάκι, στο κάνει και λίγο σχιστό. Και ποιοι στο διάολο επιτέθηκαν στις ανάγκες μας; Οι Ιάπωνες; Οι Αμερικανοί;
Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι το ντοκιμαντέρ, απλώς σας ενημερώνω για να φροντίσετε να το δείτε. Είδα όμως κάτι που με έκανε να χαμογελάσω. Στη Βόρεια Κορέα, εκεί που περπατάς στον δρόμο, από τα μεγάφωνα βγαίνει μία φωνή που σου διηγείται κάτι από την Ιστορία. Το ίδιο, φυσικά, γίνεται και στα σχολεία. Οι δασκάλες και οι βετεράνοι που επισκέπτονται τα σχολεία μιλούν για το ένδοξο παρελθόν της χώρας. Και όλοι αρχίζουν από ένα σημείο, από το Big Bang: «όταν μας επιτέθηκαν οι Αμερικανοί για να σκλαβώσουν τον λαό μας…» Στη Βόρεια Κορέα τα πάντα ξεκινούν με γιαπωνέζουν τσιφλικάδες και αμερικανούς
Στο επόμενο πλάνο εμφανίζεται ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Βασίλης Κωνσταντινίδης, ο οποίος χαμογελαστός μας λέει ότι: «Με το παλιό ξεμπερδέψαμε. Ανοίγουμε καινούριους λογαριασμούς, καθαρούς και δίκαιους». Πολύ ωραία. Είναι βέβαιο ότι οι λογαριασμοί του κ. Κωνσταντινίδη θα πηγαίνουν καλύτερα. Οι λογαριασμοί όλων μας πάνε καλύτερα, το διαπιστώνουμε καθημερινά. Το ερώτημα είναι για ποιο λόγο η «Ελληνική Κυβέρνηση» δεν μοιράζεται μαζί μας την ιδιότητα του κ. Κωνσταντινίδη. Κάτω από το ωραίο χαμόγελο με τη χαριτωμένη βορειοελλαδίτικη (πολλά βόρεια μας έπεσαν σήμερα) προφορά να υπήρχε και η ιδιότητα: «Βασίλης Κωνσταντινίδης, συντονιστής Περιφερειακού Συμβουλίου Δυτικής Μακεδονίας του ΣΥΡΙΖΑ». Κακό του κεφαλιού της, για την Ελληνική Κυβέρνηση. Η ευτυχία του κυρ Βασίλη μπορούσε να φέρει κόσμο στον ΣΥΡΙΖΑ.
Λίγο πιο κάτω στο βίντεο βλέπουμε την ηλικιωμένη κυρία Σοφία Πολτίδηνα μας λέει ότι «Θέλουμε ησυχία και κάποιον να νοιάζεται». Σωστά. Η κυρία Σοφία βρήκε την ησυχία της αφού κάποιος νοιάστηκε για τον γιο της, τον Τάσο, διορίζοντας τον στο Μαξίμου. Και κάποια στιγμή στο τέλος, πριν ακουστεί το «Ηταν δίκαιο και έγινε πράξη», βλέπουμε τον Περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας με ύφος που παραπέμπει σε ασφαλιστή ή πωλητή αυτοκινήτων να μας λέει ότι οι υπηρεσίες του και η κυβέρνηση στηρίζουν τους πολίτες.
Η Ελληνική Κυβέρνηση, λοιπόν, έφτιαξε βίντεο για την παρουσίαση του έργου της, χρησιμοποιώντας ένα στέλεχος της και τη μητέρα ενός μετακλητού υπαλλήλου της. Εντάξει, απλούς πολίτες δεν βρίσκεις για κάτι τέτοιο ούτε σε συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Ηθοποιούς δεν πήραν επειδή, υποθέτω, σκέφτηκαν τον φορολογούμενο και δεν ήθελαν να ανεβάσουν το μπάτζετ. Εν τέλει χρησιμοποίησαν δύο ανθρώπους που πραγματικά αισθάνονται αυτό που λένε. Ναι, η ζωή τους έγινε καλύτερη με ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ειλικρινείς οι δηλώσεις τους. Αλλά συνάμα και ανέντιμες, όσο δεν γνωρίζουμε ποιοι μας μιλάνε.
Είναι ένα σποτ με αισθητική τηλεμάρκετινγκ. Ο κύριος Βασίλης και η κυρία Σοφία μας μιλάνε όπως οι πελάτες της «έξυπνης σόμπας». Και στο τέλος, με το κουστούμι, αλλά πάντα χωρίς γραβάτα, έρχεται ο Περιφερειάρχης να μας μιλήσει από την πλευρά του κατασκευαστή. Δεν χρειάζεται να τηλεφωνήσετε για να αγοράσετε το προϊόν. Κάποια στιγμή θα σας πάρουν εκείνοι.
