Υπάρχει ένας έμπορος φρούτων που λέγεται Μπόμπολας και, υποθέτω, δεν έχει καμία σχέση, τουλάχιστον άμεση, με τη γνωστή επιχειρηματική οικογένεια. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, παρακολουθούσα έναν συμπαθητικό άνδρα να γεμίζει τη σακούλα του με φρούτα από ένα καφάσι του Μπόμπολα.
Επρόκειτο για τον ορισμό του μέσου Ελληνα με ένα touch πιο σύγχρονης αισθητικής. Με τζιν και μακό, σχετικά γυμνασμένος, με ελαφρύ μούσι και γυαλιά. Καθηγητής σε Γυμνάσιο. Παντρεμένος. «Ποιο από όλα αυτά τα φρούτα να είναι ο Θεοδωράκης;» αναρωτήθηκε γελώντας, απευθυνόμενος σε μένα και στη μανάβισσα μας. Εκανα το κορόιδο, κάτι άλλωστε που, φυσιογνωμικά, το πετυχαίνω εύκολα. Μου εξήγησε: «Το Ποτάμι, κύριε, είναι το κόμμα που έφτιαξε ο Μπόμπολας για να ανακόψει τον ΣΥΡΙΖΑ». Αρχισα να το διασκεδάζω. Τον ρώτησα αν γνωρίζει ποια εφημερίδα εκδίδει ο Μπόμπολας. Ηξερε. Δεν ήξερε, όμως, τη γραμμή της εφημερίδας. «Τι θα πει ποιον υποστηρίζει; Νέα Δημοκρατία και Ποτάμι υποστηρίζει…» Του πρότεινα να πάει το συντομότερο σε ένα περίπτερο και να κοιτάξει τα πρωτοσέλιδα. Ελπίζω να πήγε εγκαίρως. Αν πήγαινε την προηγούμενη εβδομάδα, θα έβλεπε τον Θεοδωράκη στην πρώτη σελίδα της «Αυγής» και μπορεί να πίστευε ότι την αγόρασε ο Μπόμπολας.
Βλέπω τον Σταύρο στον φιλικό, προς την κυβέρνηση Τύπο. Στις εφημερίδες που τον είχαν εντάξει στην «τρόικα εσωτερικού» και αναδημοσίευαν τα εμετικά του Λαζόπουλου, όταν τον έδειχνε ως προδότη του γένους. Παρακολουθώ στην ΕΡΤ θετικά σχόλια για τον Θεοδωράκη, από ανθρώπους που έσκαβαν στην ποίηση προκειμένου να δανειστούν λέξεις ικανές να περιγράψουν την αποστροφή τους για τον άνδρα. Και ακούω ραδιοφωνικούς παραγωγούς που τον περιέγραφαν, περίπου, ως courier επιχειρηματικών συμφερόντων, να εξάρουν την ωριμότητά του. Τα δε τρολς, μάλλον σβήνουν όσα έγραφαν. Αντιθέτως, σε εφημερίδες που έστεκαν θετικά απέναντί του, τώρα δημοσιεύονται επικριτικά σχόλια.
Ναι, ξέρω, ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται. Επίσης στην πολιτική, ειδικά στο συγκεκριμένο περιβάλλον, δεν υπάρχει ούτε τσίπα, ούτε συστολή. Κυριαρχεί ο καιροσκοπισμός της στιγμής. Εδώ ξεπέταξαν τους πρώην συντρόφους τους, με τον Θεοδωράκη θα έχουν πρόβλημα; Ο Τσίπρας σε λίγο δεν θα μπορεί να ανταλλάξει ούτε πολιτική «καλημέρα», συνεπώς όποιος κάθεται απέναντί του στον άσπρο καναπέ, απολαμβάνει πλέον μεταχείριση με ευπρέπεια και αστική ευγένεια. Ο Θεοδωράκης ξεκαθάρισε ότι δεν ενδιαφέρεται για να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, δεν διαψεύδει ενδεχόμενες βλέψεις για τον Δήμο Αθηναίων και παίρνει το σακίδιο για να πάει στο συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής.
Η περίπτωση του αποτελεί case study πολιτικής επικοινωνίας. Αν εσείς θυμάστε κάποιον άλλον βοηθήστε με, όμως εγώ δεν μπορώ να ανακαλέσω πολιτικό που να δέχθηκε τόση λάσπη και τόση χυδαιότητα όσο ο Θεοδωράκης. Και να πεις ότι έκανε κάτι τρομακτικό; Ενα κόμμα έφτιαξε ο άνθρωπος, μία προσπάθεια να αρθρώσει λόγο και να αναδείξει τις απόψεις του. Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι για ποιο λόγο βρέθηκε να ακούει ότι είναι ανιψιός της Δάφνης Σημίτη και εντεταλμένος του Μπόμπολα. Το θέμα μας είναι η συνταγή και η επιτυχία της. Οχι πως Το Ποτάμι υστέρησε αποκλειστικά λόγω της συκοφάντησης του επικεφαλής του. Ομως αυτή η επικοινωνιακή υπονόμευση συμμετείχε, στο ποσοστό που της αναλογεί, στη φθορά.
Ενας άνθρωπος που δούλευε στο Mega μπήκε στην πολιτική. Το προφανές ήταν να τον παρουσιάσουν εντεταλμένο των εργοδοτών του. Ομως και εκεί ήθελε προσοχή. Χρησιμοποιήθηκε το όνομα «Μπόμπολας». Δεν μπορούσε να επιλεγεί και άλλος. Το «Βαρδινογιάννης» είναι στα «μην αγγίζετε» ακόμα και για τα τρολς, ενώ ο Ψυχάρης ψυχορραγούσε επιχειρηματικά. Επίσης δεν είχε καμία σημασία που ο Μπόμπολας, ως εκδότης, υποστήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ. Απ΄ ότι αποδείχθηκε, ο κόσμος δεν τα προσέχει αυτά. Από τον Φεβρουάριο του 2014, που ιδρύθηκε Το Ποτάμι, ως και τις εκλογές του 2015, ο Θεοδωράκης βρέθηκε στο μέσον μίας επικοινωνιακής καταιγίδας που εκδηλώθηκε κυρίως από τα social media, τις εκπομπές του Λαζόπουλου και τα παραληρηματικά του Καμμένου. Πολλοί τότε εκτίμησαν ότι ο Θεοδωράκης βάλλεται για να μην κόψει ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν αυτό. Πρωτίστως επλήγη η προσπάθεια άρθρωσης πολιτικού λόγου έξω από τα χαρακώματα των παραδοσιακών στρατοπέδων. Η καταιγίδα άρχισε να εξασθενεί όταν κατέρρευσε, επιχειρηματικά, το εκδοτικό κομμάτι του ομίλου Μπόμπολα, κάτι που συνέπεσε με την εκδήλωση διαλυτικών τάσεων στο Ποτάμι. Παλαιότερα δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό, αφού η πληροφόρηση, ενίοτε και η δολοφονία χαρακτήρων, διέρχοντο από συμβατικά κανάλια. Τότε σε εξόντωνε μία εφημερίδα. Τώρα αρκεί ένα καλά στημένο νήμα στα social.
Θα άξιζε τον κόπο να παραγγείλει ο Θεοδωράκης μία δημοσκόπηση για να εξακριβώσει το μέγεθος του αποτυπώματος που άφησε αυτή η καμπάνια εναντίον του. Πιθανότατα κάτι τέτοιο δεν ενδιαφέρει κανέναν παρά μόνο τον ίδιο. Αν η κοινωνία έχει αυτές τις μέρες να ρωτήσει κάτι τον Σταύρο, είναι η φημολογία σχετικά με ενδεχόμενη κάθοδο του στη διεκδίκηση του Δήμου Αθηναίων. Του πάει κάτι τέτοιο; Του πάει. Να ανάβουν τα ρεσό γύρω από την Ακρόπολη και οι Ατενίστας να επισκευάζουν ρόδες ποδηλάτων.
