Είσαι ο Αντονι Μπουρντέν. Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Ο Κερτ Κομπέιν. Εχεις όλο τον κόσμο. Και όλος ο κόσμος θέλει να σε έχει. Και εσύ τον εγκαταλείπεις. Αρνείσαι αυτό που οι περισσότεροι από μας ποθούν. Τη ζωή. Οχι οποιαδήποτε ζωή. Μία ζωή σαν τη δική σου.
Ναι, οι λόγοι βρίσκονται βαθιά μέσα στα σκοτάδια και στη χημεία του μυαλού σου. Ησουν άρρωστος με το πιο τρομακτικό αυτοάνοσο που μπορεί να σε βρει: να φοβάσαι, να μισείς, να μην αντέχεις τη ζωή, την ίδια σου την ύπαρξη. Ομως για όλους εμάς, αυτή είναι μία αντίφαση που μας συγκλονίζει με υπαρξιακό δέος. Καμιά φορά θυμώνουμε, φαίνεστε αχάριστοι. Πώς είναι δυνατόν να τα έχεις όλα και να θέλεις να πεθάνεις;
Βέβαια όταν τα έχεις όλα είναι πιο εύκολο να χάσεις τον εαυτό σου. Τα έχεις όλα και δεν μπορείς να αποκτήσεις εκείνο που σου λείπει περισσότερο: τη μοναξιά χωρίς πόνο, την ανώδυνη συμβίωση με τον εαυτό σου. Προτιμάς να πεθάνεις μία φορά από το πεθαίνεις συνέχεια.
Οι ψυχίατροι, φυσικά, αυτά τα εξηγούν καλύτερα. Δεν αυτοκτονούν, άλλωστε, όλοι για τον ίδιο λόγο. Κάποιοι είναι ψυχικά ασθενείς, άλλοι δεν μπορούν να διαχειριστούν μία κρίση, πολλοί προτιμούν τον θάνατο από μία ατίμωση. Μπορεί η απάντηση να βρίσκεται στον Καρυωτάκη ή στον Μαγιακόφσκι. Μπορεί και σε κάτι πιο πεζό, σε έναν τραπεζικό λογαριασμό ή σε ένα φθηνό σκάνδαλο. Ισως να είναι στις γραμμές του Χέμινγουεϊ και στις λέξεις του Κέσλερ. Η Βιρτζίνια Γουλφ θα φώναζε μέσα από το σκοτάδι ότι δεν ήθελε να πέσει στο ποτάμι, αλλά την τράβηξε ο άλλος της εαυτός. Και ο Ναπολέων Λαπαθιώτης θα ομολογούσε τον πόθο του για τη συνάντηση με τον Θάνατο. «Κι όπως κυλά στα βάθη του κενού μου, σαν άστρο φλογερό στον άξονα του, δε νιώθω πια παρά το Νου μου στην Απεραντοσύνη του Θανάτου».
Εσύ είσαι όμως ο Αντονι Μπουρτέν. Είσαι μαθημένος να ταΐζεις, να δίνεις, να οδηγείς στην ηδονή των γεύσεων, να σαγηνεύεις με κάτι τόσο πεζό, όπως μία μπριζόλα. Είσαι 61 ετών, πλούσιος, αγαπητός. Έχεις άλλα είκοσι χρόνια ζωής μπροστά σου. Και μία κόρη. Εμείς ξέρουμε ότι όταν έχεις παιδί, φοβάσαι δύο και τρεις φορές περισσότερο τον θάνατο. Αλλά τώρα είσαι ένας μάγειρας που έφυγε αφήνοντας το φαγητό στη φωτιά.
