Σκόπευα να γράψω και εγώ διάφορα για τον Σταύρο Τσακυράκη, όμως έχουν ειπωθεί τα πάντα, γέμισε το facebook με μικρές επιτύμβιες στήλες, με πλήρεις και καχεκτικούς επικήδειους. Η παρηγοριά για την απώλεια τέτοιων ανθρώπων, βρίσκεται στην αποτίμηση του βίου τους. Όχι μόνο στο επίπεδο της κοινωνίας, αλλά και στο ατομικό. Ο Τσακυράκης σε έκανε καλύτερο άνθρωπο, είτε ήσουν μαθητής, είτε συνομιλητής του. Και αυτή η διάσταση του έργου του, είναι πιο επιδραστική και από την ακαδημαϊκή.
Πριν από μερικούς μήνες με έβαλε να του κάνω ένα θέλημα. Τον επισκέφτηκα στο σπίτι του, σε ένα διαμέρισμα στου Ζωγράφου. Στη κουβέντα μας, όσο με άντεξε τέλος πάντων, δεν έκρυψε την απογοήτευσή και την απαισιοδοξία του για το μέλλον της χώρας. «Δεν υπάρχει κάτι για να σου δώσει ελπίδα, κάτι από το οποίο μπορείς να πιαστείς». Δεν χρειάζεσαι τους ανθρώπους σαν τον Τσακυράκη μόνο για να σου υποδεικνύουν δρόμους. Συχνά είναι πιο χρήσιμοι όταν σου δείχνουν το αδιέξοδο, τον τοίχο πάνω στον οποίο πας να πέσεις.
Αυτό πήγε να κάνει, ως συνήθιζε, πρόσφατα ο Τσακυράκης και έπεσε πάνω στους Τζανακόπουλους, να του λένε για την επάρκεια της κατάρτισής του και την εντιμότητα των προθέσεών του. Στο συλλυπητήριο μήνυμά του ο Τσίπρας αναφέρεται στο πολιτικό ήθος και στην ακαδημαϊκή διάκριση του Τσακυράκη, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα όταν τον έπιασαν στο στόμα τους τα συριζοτρόλ. Δεν είχε συστήσει καν στη στενή του συνεργάτιδα, την κυρία Βασιλική Θάνου, να αποσύρει εκείνη την κατάπτυστη και συνάμα γελοία μήνυση κατά Τσακυράκη. Εν προκειμένω, βέβαια, ίσως να μη φταίει ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Τζανακόπουλος. Είναι ο δημόσιος βίος μας που έχει δυσανεξία στην παρουσία τέτοιων προσωπικοτήτων. Είναι ο εκχυδαϊσμός του λαϊκισμού που δεν επιτρέπει στην αντίθετη άποψη να εκφραστεί χωρίς να της αποδοθεί η ιδιοτέλεια του δόλου.
Ο Τσακυράκης έφυγε με το βάρος της απογοήτευσης, απαισιόδοξος για το μέλλον του τόπου. Μία ώρα τον άκουγα, στην τελευταία μας κουβέντα, να εξηγεί γιατί τα πράγματα δεν θα πάνε καλά. Και δεν είχα τίποτα να του αντιτάξω.
