Η ταινία είναι είκοσι ετών, δεν τίθεται θέμα spoiler. Στην «Έκτη Αίσθηση» ο Μπρους Γουίλις υποδύεται ψυχίατρο που αναλαμβάνει ένα παιδάκι το οποίο ισχυρίζεται ότι βλέπει νεκρούς. «I see dead people». Στο τέλος ο πρωταγωνιστής καταλαβαίνει, μαζί με τους θεατές, ότι είναι και ο ίδιος νεκρός.
Κάθε πρωί ανοίγω τον υπολογιστή και χαζεύω social media. Πίνω καφέ. Καταπίνω διοξίνες. Τα πάντα είναι τοξικά. Όχι μόνο οι αντιπαραθέσεις των τρολς. Ακόμα και το φαιδρό είναι ποτισμένο με χολή. Από την αριστοφανική σύγκρουση του Γιάννη Ραγκούση και του Μάνου Βουλαρίνου μέχρι την ανταλλαγή πολιτικών πυρών, η ροχάλα καθίσται βασικό μέσο ανάπτυξης επιχειρημάτων. Και μιλάμε για εκείνη τη ροχάλα την ταξιτζίδικη. Αχνιστή στην άσφαλτο με υπολείμματα νικοτίνης. Λέγαμε ότι τα social media αποτυπώνουν, ενίοτε και διαμορφώνουν πολιτικό κλίμα.
Νομίζω ότι πλέον παράγουν και πολιτική ή, τέλος πάντων, κατασκευάζουν τους κώδικες επικοινωνίας της. Μη βιαστείτε να πείτε ότι αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Σε αυτήν την έκταση εκδηλώνεται μόνο όπου ο πολιτικός λόγος δεν περιέχει τίποτα άλλο εκτός από αφορισμούς και αναθέματα. Η λογική αντικαθίσταται από το συναίσθημα και το επιχείρημα υποτάσσεται στο σύνθημα. Κάπως έτσι βλέπεις πολιτικούς να τρέχουν πίσω από τρολς, να αντιγράφουν τη διαλεκτική και την αισθητική τους. Ψύχραιμους ανθρώπους να αναπαράγουν αηδίες, σοβαρούς παράγοντες του δημοσίου βίου να κυλιούνται στις λάσπες. Και αν κοιτάξεις πάνω από τη χώρα θα δεις ένα συννεφάκι, όπως εκείνα στα καρτούνς, φορτισμένο τοξικά με @#$%. Κακά τα ψέματα, δεν είναι μόνο τα ήθη που έφεραν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο δημόσιο λόγο. Είναι πρωτίστως η εθνική μας συγκρότηση που έχει την προδιάθεση να μετατρέπει οτιδήποτε δημόσιο σε τοξικό.
Στις μέρες της άδειας προσπάθησα να μείνω μακριά. Δεν τα κατάφερα στο βαθμό που ήθελα. Αισθάνθηκα όπως ο καπνιστής που καταφέρνει να καπνίσει λιγότερα τσιγάρα. Είναι κάπως καλύτερα, αλλά κάτι του λείπει. Και τώρα, που επέστρεψα, απενοχοποιημένος έναντι του εαυτού μου, βυθίστηκα εκ νέου, χαζεύω, συμμετέχω, σαλιαρίζω. Τοξικός που γκρινιάζει για την τοξικότητα. Πιο πεθαμένος και από τον Μπρους Γουίλις.
