Δεν ξέρω άνθρωπο που νοσταλγεί τα σχολικά χρόνια των παιδιών του. Μπορεί να του λείπουν τα χρόνια, αλλά όχι το σχολείο. Βλέπω στην τηλεόραση νέους γονείς, δροσερές μαμάδες και δυνατούς μπαμπάδες να μπαίνουν στο προαύλιο κρατώντας από το χέρι το πρωτάκι τους. Αν ζηλεύω; Θα τρομάζατε αν ακούγατε το γέλιο μου. Αισθάνομαι κάτι μεταξύ οίκτου και εκείνου του συναισθήματος που είχα όταν έβλεπα φαντάρους, λίγο μετά την απόλυσή μου από τον Στρατό. Θα πήξετε.
Οι κάμερες εστιάζουν στα χαριτωμένα μας πρωτάκια. Κακώς. Οι γονείς έχουν περισσότερη πλάκα. Πρώτον επειδή δεν ξέρουν τι τους περιμένει. Και δεύτερον επειδή μόλις μπήκαν στη Ζώνη του Λυκόφωτος. Σήμερα πέρασαν την πύλη του σχολείου, κρατώντας στο χέρι ένα παιδάκι. Θα ξαναβγούν μετά από δώδεκα χρόνια, μεσήλικες. Χωρίς το παιδάκι. Μουδιασμένοι. Και θα νομίζουν πώς όλα έγιναν από τη μία στιγμή στην άλλη. Δώδεκα χρόνια που πέρασαν, έτσι, με μία αναπνοή, λες και τα κατάπιε μαύρη τρύπα.
Θα κάθονται αυτοί οι γονείς, κάπου στο καλοκαίρι του 2030 και θα απορούν τι τους συνέβη, πώς έγινε και ο χρόνος έτρεξε με κινηματογραφική ταχύτητα. Μπορεί να μην καταλάβουν πώς έγινε. Θα ξέρουν, όμως, πού έγινε: στις διαδρομές από το σχολείο στο σπίτι, πάνω από το γραφείο με τα βιβλία και τα μπλοκ ζωγραφικής, στο δρόμο για τα αγγλικά, για το κολυμβητήριο, για τον χορό και τις πολεμικές τέχνες, στα Σαββατοκύριακα στο σινεμά και στα παιδικά πάρτι, στην αγορά αποκριάτικης στολής, στην εκμάθηση του ποιήματος για τη σχολική γιορτή, στις συγκεντρώσεις των γονέων, στις ενημερώσεις των καθηγητών, στο μποτιλιάρισμα με τον αυχένα που πιάνεται καθώς γυρίζει και κοιτάζει στο πίσω κάθισμα, στα βιβλιοπωλεία και στα καταστήματα παιδικών, στα φροντιστήρια και σε κάτι νύχτες χωρίς ύπνο.
Δώδεκα χρόνια; Και λίγα είναι. Υπάρχουν πλέον δεκάδες sites και μερικά περιοδικά που δίνουν συμβουλές σε νέους γονείς. Άδικος κόπος. Αυτά στα μαθαίνει μόνο η ζωή. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν μπορεί να υπερνικήσει το άγχος αυτών των ανθρώπων που σήμερα ξεκίνησαν για τη δεύτερη και πιο σκληρή θητεία τους στο σχολείο. Υπάρχουν δε κάποιες πτυχές της νέας τους ζωής που θα τους κάνουν πραγματικά αξιολύπητους. Όχι για αυτά που θα υφίστανται στην καθημερινότητα τους, αλλά για αυτά που θα βασανίζουν το μυαλό τους. Τις περισσότερες φορές οι φόβοι τους είτε δεν έχουν βάση, είτε είναι υπερβολικοί. Τους επηρεάζουν ο παππούς και η γιαγιά, κάτι φίλοι με μεγαλύτερα παιδιά, μία ανοησία που είδαν στην τηλεόραση. Και τους τρομάζει η σύγκριση του παιδιού τους με τα άλλα παιδιά, κατά βάθος η δική τους εικόνα δίπλα στους άλλους γονείς.
Μπορεί η συμβουλή μου να μην αξίζει ούτε ένα ευρώ, όμως διατίθεται δωρεάν. Χαλαρώστε. Κάποια πολύ βασικά πράγματα γίνονται μόνα τους. Αν εκτιμάτε τη δασκάλα του παιδιού σας, ακούστε τη δική της γνώμη, όχι αυτά που σας λέει κάποιος τρίτος ή το άγχος σας. Τα παιδιά είναι προσαρμοστικά και πολύ πιο σκληρά από όσο φανταζόμαστε. Χρόνο με τον χρόνο τα πράγματα θα γίνονται πιο εύκολα και σταδιακά η φροντίδα θα αντιστοιχεί όλο και περισσότερο σε οικονομική δαπάνη. Α, μην το ξεχάσω! Κρατήστε πολλές φωτογραφίες και βίντεο από αυτές, τις πρώτες μέρες. Το παιδί δεν θα θυμάται τίποτα από αυτές. Και όταν του πείτε για την αγωνία που αισθανόσασταν εσείς, θα αδιαφορήσει. Δεν θα μπορεί να σας καταλάβει.
