Ρωτήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας για την προηγούμενη επίσκεψη της καγκελαρίου στην Ελλάδα, όταν εκείνος στεκόταν με τους διαδηλωτές.«Οταν είσαι Πρωθυπουργός είσαι υποχρεωμένος να εκπροσωπείς όλους τους πολίτες της χώρας, είσαι υποχρεωμένος εκτός από το να διεκδικείς το δίκιο, να βρεις και τον δρόμο τον ρεαλιστικό ώστε η συνισταμένη να είναι επωφελής για όλους κι αυτή είναι μια δύσκολη συνθήκη»
Η απάντηση δείχνει καλή. Αλλά δεν είναι -παραδέχεται ότι οι διεκδικήσεις του ήταν εκτός ρεαλιστικής σφαίρας. Όμως και τι άλλο θα μπορούσε να πει; Για πολιτικό που έπαιξε με την τύχη της χώρας επειδή είχε «αυταπάτες», είναι μια χαρά απάντηση.
Στο δίκτυο κυκλοφορούν διάφορα στιγμιότυπα με δηλώσεις και διαδηλώσεις από την προηγούμενη επίσκεψη της καγκελαρίου στην Αθήνα. Ο Αλέξης Τσίπρας, που λες και είχε ενσωματωμένο προβολέα στο πρόσωπο, να υψώνει τη νεανική του φωνή, πριν αυτή βαρύνει από τον χρόνο και εκείνη την υποσυνείδητη μίμηση του Ανδρέα. Ο Πάνος Καμμένος να διαδηλώνει έξω από τη γερμανική πρεσβεία και να ψεκάζει (ναι!) τον Τέρενς Κουίκ για να του πάρει τα χημικά από τα μάτια (δείτε το, είναι στο 0’35”)! Ο Βούτσης φαινόταν αγαθός και ο Παπαδημούλης ειλικρινής. Η Δούρου που έλεγε κάτι επαναστατικό. Και ο Λαζόπουλος να μοιρολογεί για την εθνική μας αυτοκτονία με ηθικό αυτουργό την καγκελάριο. Και πίσω από αυτούς, χιλιάδες κομπάρσοι. Με πανό και θυμό. Να κάνουν τη φωνή τους σκάλα για να πατήσει ο Καμμένος.
Που λέτε, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην κωλοτούμπα, δεν είναι η αναντιστοιχία ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις. Έτσι γίνεται η πολιτική, τουλάχιστον εδώ. Το πρόβλημα είναι στους δραματικούς τόνους. Στις θηριώδεις μεγαλοστομίες που νομίζεις ότι θα κλείσουν με λυγμό. Είναι στην ένταση της φωνής, λες και ηδονίζονται από την απάτη που διαπράττουν. Στον χυδαία διχαστικό λόγο. Γιατί είναι άλλο να εκφράζεις οργή και διαφωνία και άλλο να σκάβεις χαρακώματα. Υπάρχει διαφορά.
Αν δείτε το βίντεο θα παρατηρήσετε την εντυπωσιακή αλλαγή που υπέστησαν τα πρόσωπα τους μέσα σε πέντε χρόνια. Όχι, δεν φταίει μόνο που μεγάλωσαν. Σκλήρυναν από την αλήθεια και την εξουσία. Πώς να νιώθουν όταν βλέπουν αυτές τις εικόνες; Ποιος ξέρει; Μπορεί και να τους τσιμπάει κάτι από ντροπή. Αλλά νομίζω ότι αισθάνονται δικαιωμένοι.
