Η συσκευασία πρέπει να σχεδιάστηκε από διάνοιες του design. Και ανοίγει στα δύο, σαν συρόμενη πόρτα σε παλιό σαλόνι της Κυψέλης. Διάβασα το βιβλιαράκι με τις οδηγίες. Και μετά έβαλα τη μία μπατονέτα στο ούλο. Και έπειτα τη δεύτερη.
Τις τοποθέτησα σε δύο κυλίνδρους. Έκλεισα τους κυλίνδρους σε έναν φάκελο πάνω στον οποίο ήταν τυπωμένα τα στοιχεία του παραλήπτη. Και έτσι γεμάτος χαρά και ανυπομονησία, πήγα στο ταχυδρομείο και έστειλα το DNA μου σε μία εταιρεία στο Χιούστον του Τέξας. Huston, you have my DNA. Είναι ακόμα μία ψηφίδα αντιφατικής ηλιθιότητας. Δεν δεχόμαστε, ας πούμε, τα cookies, μισούμε το spam και αγαπάμε την ιδιωτικότητα μας. Και ταυτοχρόνως εκθέτουμε τη ζωή μας στα social media και πληρώνουμε τύπους για να εξετάσουν το DNA μας. Nα μάθουμε την εθνοτική μας προέλευση ή να ανακαλύψουμε χαμένα κλαδιά από ένα οικογενειακό δέντρο, το οποίο είτε έχει ξεραθεί, είτε, μεταξύ μας, δεν αφορά κανέναν. Περιμένοντας τα αποτελέσματα του τεστ, έμαθα ότι το 60% των Ευρωπαίων και των λευκών Αμερικανών, έχουμε μία μακρινή συγγένεια μεταξύ μας. Λογικό. Και όλοι μας, λευκοί, μαύροι, κρατάμε από κάτι κυρίες στην Αιθιοπία, που μπορεί να ήταν και αδερφές.
Μετά κατάλαβα ότι, δίνοντας το DNA μου, αυξάνω τις πιθανότητες να ξυπνήσω ένα πρωί (ή, χειρότερα, ένα βράδυ) και να βρω στην πόρτα μου κάτι τύπους με μαύρα οι οποίοι θα μου πουν ότι το γενετικό υλικό ενός συγγενούς μου βρέθηκε σε ένα crime scene στην Αλαμπάμα. Θα μου πείτε ότι υπάρχει και χειρότερη εκδοχή, να μάθω ότι ήταν το δικό μου γενετικό υλικό. Και άντε να εξηγήσεις τότε, έτσι δεν είναι; Διότι πια το FBI έχει αναπτύξει μία γόνιμη και εποικοδομητική σχέση με τις εταιρείες που συλλέγουν δείγματα από όλον τον κόσμο. Και έτσι υπερηφάνως δηλώνω ότι οι αμερικανικές αρχές έχουν, αν το επιθυμούν, στη διάθεσή τους τη φωτογραφία και τα δακτυλικά μου αποτυπώματα από τους συνοριακούς ελέγχους, συν το DNA μου. Ποιος ασχολείται, θα αναρωτηθείτε. Και εγώ αυτό λέω. Αλλά κάπως έτσι αρχίζουν κάτι ωραία σενάρια για θρίλερ.
Είμαι κατά 65% Έλληνας, λέει το τεστ. Παλαιότερα πρέπει να ήμουν πιο πολύ, αλλά σταδιακά κατάφερα να το μειώσω. Για την ακρίβεια είμαι Έλληνας και Νοτιοταλός. Αυτό εθνοτικά, λέει, περιλαμβάνει μία περιοχή από τη Νότια Ιταλία ως τη Νότια Ρωσία και Ουκρανία, απ΄όπου πράγματι έλκω ένα κομμάτι της ταπεινής μου καταγωγής. Είμαι και κατά 15% Βαλκάνιος. Σιγά το νέο. Αυτό προφανώς είναι το κυρίαρχο κομμάτι του DNA. Το 6% από μένα ανήκει στη Δυτική Ασία. Το 1% στην κεντρική. Προφανώς έφτανε για να μου δώσει το χρώμα. Έχω λίγη Ιβηρική και κάτι από βορειοδυτική Ευρώπη.
Έχω όμως και ένα έξτρα σόι που πρέπει να διαχειριστώ. Στη βάση δεδομένων της συγκεκριμένης εταιρείας υπάρχουν 104 εκατ. δείγματα. Από αυτούς οι 373 είναι συγγενείς μου, δηλαδή από τρία ως πέμπτα ξαδέρφια. Με τον τρίτο ξάδερφο έχεις έναν κοινό προπάππου ή προγιαγιά. Με τον τέταρτο και τον πέμπτο, όπου η πιστοποίηση συσχέτισης είναι και χαμηλή, πρέπει να προσθέσεις ένα ή δύο «προ». Κοινώς με τον τέταρτο ξάδερφο που έχω στις Μπαχάμες, μοιραζόμαστε έναν κοινό πρόγονο που έζησε πριν από διακόσια χρόνια. Τον αισθάνεσαι ξαφνικά ως πολύ δικό σου άνθρωπο. Όχι τον ξάδερφο στις Μπαχάμες, αλλά τον πρόγονο.
Πλησιέστεροι συγγενείς μου, τρίτα ξαδέρφια με καλό βαθμό συσχέτισης είναι ένας Έλληνας και ένας Γάλλος. Βρήκα τον Έλληνα στο facebook. Κρατάει από νησί από το οποίο, εξ όσων γνωρίζω, είχε περάσει κάποιο διάστημα ένας προπάππους που, υποθέτω, θα το χάρηκε τόσο πολύ, ώστε άφησε το γενετικό του υλικό για πάντα. Εντάξει, σιγά το πράγμα. Υπάρχουν κάτι τύποι που έμαθαν ότι έχουν παιδιά και πολλοί άλλοι που ανακάλυψαν αδέρφια, την ύπαρξη των οποίων αγνοούσαν. Ναι, έχει την πλάκα του όλο αυτό. Και αν έχεις παιδιά δικαιούσαι να σκεφτείς ότι μετά από διακόσια χρόνια θα είσαι ο κρίκος που θα συνδέει αγνώστους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Όμως, τι κρίμα, δεν θα σε ξέρει και δεν θα σε θυμάται κανένας τους.
