Αυτή η προεκλογική περίοδος κυλάει με βάση το «Εγχειρίδιο των Καλών Εκλογών» που συνεγράφη στην ταραγμένη δύση των 80s, με σκοπό να περιγράψει το ιδεατό στην πολιτική αντιπαράθεση. Μας αρέσει, όμως, αυτό;
Δεν υπάρχουν μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις. Κλαίνε τα παλικάρια που έβγαζαν μεροκάματο στις σκαλωσιές, στήνοντας υπερπαραγωγές. Τα καρότσια των μικροπωλητών έμειναν σκεπασμένα. Τα ηχεία βουβά, στέκουν μήπως τα φορτώσουν σε καμιά συναυλία ή σε επαρχιακό πανηγύρι. Οι κατασκευαστές πανό ξεσκονίζουν τα τόπια με το ύφασμα. Φυσάει και δεν κουνιέται σημαία. Τα πούλμαν φλερτάρουν μόνο τουρίστες. Οι Ρομά δεν κάνουν εκδρομές.
Δεν απολαμβάνουμε ηλεκτρισμένη αντιπαράθεση. Πού είναι εκείνο το θέαμα των ευρωεκλογών; Τι απέγιναν οι φορτισμένες συνεδριάσεις της Βουλής; Ξεμείναμε από κλέφτες και εθνοπροδότες. Η ένταση κατέβηκε και τα λόγια, εκεί που ήταν μεγάλα, έγιναν μικρά, μόλις που ακούγονται. Και τι θα πούμε, άραγε, στα παιδιά που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά; Στους δεκαεπτάχρονους που στις προηγούμενες εθνικές εκλογές έπρεπε να διαλέξουν ανάμεσα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ; Πώς θα γευτούν αυτά τα παιδιά την άγρια αίσθηση του κομματικού οπαδισμού; Γιατί, δηλαδή, τους στερούμε το δικαίωμα να σηκωθούν όρθιοι μπροστά στην τηλεόραση, να τεντώσουν το δεξί χέρι και να αφήσουν ένα μπινελίκι να φύγει μαζί με την ανάσα τους;
Φτάσαμε να κάνουμε εκλογές και τα θέματα που μας απασχολούν είναι η πίτσα που έρχεται και ο Αντεντοκούνμπο στην αφίσα της Νοτοπούλου. Και η απειλή που επισείεται πάνω από τις κεφαλές των ψηφοφόρων είναι το ενδεχόμενο νέας εκλογής τον Δεκαπενταύγουστο και άντε να τρέχεις με τη σαγιονάρα και τη βερμούδα για εφορευτική επιτροπή. Είμαστε δέκα μέρες πριν τις κάλπες και η καλύτερη συνέντευξη της προεκλογικής περιόδου έγινε από τον Αρναούτογλου. Οι Χατζηνικολάου και οι Σρόιτερ πρέπει να παίξουν παλαιότερες συνεντεύξεις για να τους δει κάποιος.
Ναι, βεβαίως, είναι το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα που δίνει διαδικαστικό χαρακτήρα στην αναμέτρηση. Βλέπουμε μία ταινία με γνωστό τέλος.
Ομως είναι και κάτι ακόμα.
Αυτή η προεκλογική περίοδος μας εξηγεί ότι αυτά που λέμε συχνά, για την εθνική μας έφεση προς τον διχασμό είναι είτε υπερβολικά, είτε ζουν όσο και ένα γιαούρτι στο ψυγείο. Ακόμα και τα ρήγματα που ενδέχεται να ανοίξουν, όπως έγινε στο δημοψήφισμα, κλείνουν σχετικά γρήγορα από μία κοινωνία που διατηρεί μεγάλη συνοχή. Σε αυτό βοήθησε, κατά κάποιον τρόπο, η απάντηση σε ένα υποθετικό ερώτημα δεκαετιών που ήθελε να μάθει πώς θα ήταν η χώρα στα χέρια της Αριστεράς.
