Into the Night. Είναι μία σειρά στο Netflix. Από το Βέλγιο. Φθηνή παραγωγή με πολλές αστοχίες στην εκτέλεση, σε βαθμό που λες ότι αν είχαν την ιδέα Αμερικανοί, μπορεί να έφτιαχναν και το νέο Lost. Διότι, πράγματι, η ιδέα είναι πολύ καλή. Κάτι περίεργο συνέβη στην ηλιακή ακτινοβολία που σκοτώνει τα πάντα -από τη ζωή μέχρι τα τρόφιμα. Ένας αξιωματικός του ΝΑΤΟ, από τους πρώτους που αντιλήφθηκαν την κρίση, πηγαίνει στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, αρπάζει ένα όπλο και εισβάλλει σε ένα αεροπλάνο, απαιτώντας από τον πιλότο να πετάξει δυτικά, ώστε να έχουν τον ήλιο στην πλάτη.
Ο πιλότος υπακούει και, πράγματι, όταν λίγες ώρες μετά προσγειώνονται στην Ισλανδία, πληροφορούνται ότι ο κόσμος τελειώνει, τα πάντα πεθαίνουν κάτω από τον ήλιο. Συνεχίζουν, λοιπόν, να πετάνε δυτικά, μέσα στη νύχτα, κάνοντας τον γύρο του κόσμου. Όσον αφορά τη διαχείριση της κρίσης, σε πρώτη φάση τα κατάφεραν μία χαρά. Έμειναν ζωντανοί και κέρδισαν χρόνο, αναζητώντας την καλύτερη δυνατή λύση. Μόνο που υπάρχουν και δύο κρίσιμες λεπτομέρειες. Γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή το αεροπλάνο θα υποστεί μία βλάβη που δεν θα μπορούν να επισκευάσουν. Και συνειδητοποιούν ότι, ακόμα και αν τα καταφέρουν, δεν είναι ζωή αυτό που θα ζουν. Θα είναι κάτι άλλο. Κάποια στιγμή θα συμβεί και σε μας, στον πραγματικό κόσμο. Όταν ο ιός επιστρέψει (λες και έφυγε ποτέ) θα παραδεχθούμε ότι μπορούμε να τον διατηρήσουμε υπό έλεγχο, πλην όμως αυτό δεν θα είναι ακριβώς κανονική ζωή, αλλά ένας αργός στραγγαλισμός. Αυτές τις μέρες κάνω χάζι τους ακριβοθώρητους των social media που αναρτούν φωτογραφίες από συγκεντρώσεις ανθρώπων, μετρώντας το μέγεθος της ανευθυνότητας, προειδοποιώντας για τις συνέπειες του να ισορροπείς στην κόψη του ξυραφιού. Δίκαιο έχουν. Μόνο που θα ήθελα να τους ξανακούσω και τον Οκτώβριο, στην περίπτωση που τεθεί εκ νέου το ενδεχόμενο για τη λήψη νέων περιοριστικών μέτρων. Ένα remake όσων ζήσαμε το τελευταίο δίμηνο. Τα πάντα κλειστά, SMS στον Χαρδαλιά και βεβαίωση εργοδότη ανά χείρας.
Μεταξύ μας, όλοι γνωρίζουμε, ακόμα και αν δεν το συνομολογούμε, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε ξανά τα ίδια μέτρα. Και αν τα δούμε, οι έννοιες της κοινωνικής ευθύνης και των υπεύθυνων πολιτών δεν θα έχουν καμία σχέση με το περιεχόμενο που τους αποδίδουμε σήμερα. Όχι μόνο εδώ, αλλά παγκοσμίως. Θα μπαίνουμε στο 2021, στα 200 χρόνια από την Επανάσταση, με επικαιροποιημένο το «Ελευθερία ή Θάνατος». Γενικό lockdown δεν πρόκειται να επιβληθεί για λόγους που όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε, ακόμα και αν δεν συμφωνούμε. Μεταξύ μας, δεν επρόκειτο να δούμε lockdown ούτε αν αυτή η κρίση ξεσπούσε πριν από πενήντα-εξήντα χρόνια. Τότε θα έλεγαν για ένα θανατικό που χτυπάει τους γέρους, τα μαγαζιά δεν θα έκλειναν ποτέ και στα ρουχάδικα θα ξεπουλούσαν τα μαύρα για τις κηδείες. Το lockdown είναι, σε μεγάλο βαθμό, συνδεδεμένο με την άνοδο της αξίας που δίνουμε στην ανθρώπινη ζωή.
Ο Σόιμπλε μας είπε ότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι ανεκτίμητη. Ακόμα και αν έχει δίκαιο, η επιβολή του lockdown μας έδειξε ότι, ευτυχώς, στο αξιακό χρηματιστήριο της ανθρωπότητας η ζωή έχει φτάσει σε ιστορικά υψηλά. Άλλωστε δεν μπορείς να κάνεις μπίζνες με χιλιάδες νεκρούς γύρω σου. Αν όμως είναι να παιχτεί και πάλι το ίδιο έργο, θα είναι πολύ λιγότεροι εκείνοι που θα κάτσουν να το δουν. Έτσι και δεν υπάρξει μία θεαματική επιστημονική εξέλιξη ως το φθινόπωρο, η επόμενη φάση θα είναι κυνική ή, αν θέλετε, ρεαλιστική. Και όπως παίζαμε παλιά «Φιδάκι», θα κατεβούμε μερικές σκάλες και θα γυρίσουμε πίσω, σε εκείνη τη δήλωση του Τζόνσον που έλεγε ότι θα χάσουμε αγαπημένους, αλλά δεν πρέπει να υπονομεύσουμε την ευημερία των άλλων. Τότε ακούστηκε ανήθικη. Αν επαναδιατυπωθεί το φθινόπωρο, θα θεωρηθεί ρεαλιστική. Μονόδρομος. Πόσα 800αρια λέτε ότι μπορεί να πληρώσει το κράτος; Οι ευπαθείς μέσα και οι υπόλοιποι έξω, να χτίσουν ανοσία με τις ζωές και τους φόβους τους.
