Τα ξημερώματα της 24ης Σεπτεμβρίου ο δήμαρχος Αθηναίων στάθηκε μπροστά σε ένα iphone στην Πανεπιστημίου και ανακοίνωσε το τέλος του Μεγάλου Περιπάτου. Είχε προηγηθεί, το προηγούμενο βράδυ, μία αγωνιώδης και δραματική σύσκεψη του επιτελείου του
Αν η Επικοινωνία ήταν θρησκευτικό μυστήριο, στο επιτελείο του Κώστα Μπακογιάννη θα είχαν αγιάσει. Διότι στο γραφείο του δημάρχου δεν κάνουν, απλώς, Επικοινωνία. Μεταλαμβάνουν. Ωστόσο το βράδυ της 23ης Σεπτεμβρίου η ουρά του διαβόλου σερνόταν στη μοκέτα, χαϊδεύοντας τα παπούτσια όσων πήραν θέση στο τραπέζι των συσκέψεων. Ο δήμαρχος σκόπευε την επομένη να ανακοινώσει ότι ο Μεγάλος Περίπατος «δεν βγήκε» στην Πανεπιστημίου. Το έργο ματαιώνεται. Πάνω στο τραπέζι υπήρχαν δύο ερωτήματα. Ένα εύκολο και ένα δύσκολο. Είναι αυτή η σωστή στιγμή; To εύκολο ερώτημα. Ναι, είναι ο σωστός χρόνος. Ο κόσμος ασχολείται με την πανδημία. Ίσως αργότερα να ήταν καλύτερα, όταν φρακάρουν οι ΜΕΘ, αλλά τότε θα κατηγορούσαν τον δήμαρχο ότι κρύβεται πίσω από τη μπέρτα του Μεγάλου Θεριστή. Το δύσκολο ερώτημα είχε να κάνει με τον τρόπο. Πώς θα έκανε την ανακοίνωση ο Μπακογιάννης; Και τι ακριβώς θα έλεγε;
Η συνέντευξη Τύπου απορρίφθηκε. Πρώτον επειδή ο δήμαρχος θα απαντούσε για ζαρντινιέρες και φοίνικες που φέρνουν κάτι από καρικατούρα Bel Air στην Πανεπιστημίου. Και δεύτερον επειδή η μάσκα θα έκρυβε τη συμπαθητική φυσιογνωμία του Κώστα Μπακογιάννη. Μία παρέμβαση σε ραδιοφωνική εκπομπή; Όχι γιατί και εκεί ζαρντινιέρες έχει. Επελέγη μία δήλωση on camera, στον Εθνικό Κήπο. Το πράσινο έχει συνήθως κατευναστική επίδραση. Για έναν δήμαρχο το πράσινο είναι ό,τι για έναν πρωθυπουργό οι φωτογραφίες της οικογένειάς του: το σωστό φόντο. Πέρασαν στο κείμενο της δήλωσης. Μήπως να έλεγε ότι ο Μεγάλος Περίπατος «δεν ανταποκρίθηκε στο μάξιμουμ των προσδοκιών μας». Καλό, αλλά κάποιος πρότεινε να πεταχτεί το «δεν», είναι μία λέξη που τονίζει τις σκιές. Άρα πώς πρέπει να το πει; «Παρά τα θετικά αποτελέσματα, η προσομοίωση μας έδειξε ότι θα πάρουμε το βέλτιστο αποτέλεσμα αν σχεδιάσουμε μία καινούργια παρέμβαση». Μπερδεμένο, ούτε ο Βενιζέλος δεν θα το έλεγε έτσι. Εκτός των άλλων, αν δεν έχεις ήδη σχεδιάσει την καινούργια παρέμβαση, θα σου πουν να φτιάξεις μία παιδική χαρά για να κάνεις κούνια στην Πανεπιστημίου.
Εντάξει, λοιπόν. Και ποια να είναι η καινούργια παρέμβαση; Να διατεθεί η λωρίδα στα λεωφορεία; Μπανάλ. Και δεν ξοδεύεις δύο εκατομμύρια για να καταλήξεις σε κάτι που κοστίζει όσο η μπογιά της διαγράμμισης. Να διατεθεί, άραγε, αποκλειστικά στα ταξί; Θα προκαλούσε και θετικά σχόλια από τους ταξιτζήδες, τους opinion makers του λαού. Ναι, αλλά αν δώσεις μία λωρίδα μόνο σε ταξί, η Πανεπιστημίου από ψηλά θα θυμίζει σωλήνα καθετήρα. Να γίνει οδός γρήγορης διέλευσης για ηλεκτρικά αυτοκίνητα; Μπα, θα τους κατηγορούσαν ότι είναι dealer αυτοκινητοβιομηχανιών. Ακούστηκαν και άλλα. Μέχρι και η διάθεση της λωρίδας σε οχήματα με το σήμα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, η μετατροπή της σε χώρο δημιουργικής έκφρασης για παιδιά προσφύγων, η ένταξη στην Τεχνόπολη για υπαίθρια φεστιβάλ στο κέντρο της πόλης, η έκθεση αγαλμάτων και προτομών που αραχνιάζουν στις αποθήκες του Δήμου. Αδιέξοδο. Κάποιος χτύπησε το στιλό στο τραπέζι και είπε ότι δεν χρειάζεται να περιγράψουν την παρέμβαση. Αρκεί το μήνυμα να τονίζει όσο χρειάζεται τη διάθεση για διαβούλευση και ενδελεχή μελέτη.
Ο Κώστας Μπακογιάννης δεν ήταν στη σύσκεψη. Και δεν είχε ιδέα για όσα συζητούσαν οι συνεργάτες του. Μεταξύ μας, δεν τον ενδιέφεραν καν. Καθόταν στην κουζίνα, πίνοντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και προσπαθούσε να καταλάβει τι στο διάολο πήγε λάθος. Αισθανόταν όπως ένας άνθρωπος που ταρακουνάει ένα δένδρο και του έρχεται κλαδί στο κεφάλι. Και αν υπήρχε μετρητής που να καταγράφει πόσο αδικημένος νιώθει κάποιος, ο Μπακογιάννης θα τον πήγαινε στα κόκκινα. Επί των ημερών του η Αθήνα είναι πιο καθαρή από ποτέ. Η πόλη απέκτησε ένα μπουκέτο δράσεων για ευάλωτους και τοξικοεξαρτημένους. Στην Τεχνόπολη έγιναν πράγματα και θαύματα. Η Ομόνοια ανέκτησε λάμψη που δεν μπορεί να τη σβήσει η κάμπια. Και αν μη τι άλλο, ο Μεγάλος Περίπατος εντάσσεται σε ένα οραματικό πλαίσιο που πάει δεκαετίες πίσω. Οι ζαρντινιέρες ήταν το πρόβλημα; Ναι, οι ζαρντινιέρες. Που προορίζονται για τις γειτονιές της Αθήνας, αλλά κανένας δεν κατάφερε να το εξηγήσει στον κόσμο. Tελείωσε το κρασί του και μπήκε στο δωμάτιο της σύσκεψης. Τους είπε να σταματήσουν, δεν είχε νόημα. Ήξερε τι θα κάνει και τι σκόπευε να πει.
Λίγο πριν ξημερώσει στάθηκε μπροστά σε ένα iphone στην Πανεπιστημίου και ανακοίνωσε το τέλος του Μεγάλου Περιπάτου. Οι ζαρντινιέρες θα σηκωθούν. Ο φοίνικας θα κοπεί σε καυσόξυλα για σόμπες σε δομές φιλοξενίας. Η άσφαλτος θα αποκατασταθεί ακριβώς όπως ήταν, με τις λακούβες της. Και στην Πανεπιστημίου και στο Σύνταγμα. Τα πεζοδρόμια θα γίνουν και πάλι φιλόξενα λιμάνια για ταξί και ΙΧ. Το γκρίζο που αγαπήσαμε θα επιστρέψει χωρίς να φοβάται τις φθινοπωρινές βροχές. Και ο πρώτος οδηγός που θα σταματήσει με αλάρμ στο ΑΤΜ της Πειραιώς στην Πανεπιστημίου θα είναι άγγελος νίκης για τον λαό της Αθήνας και το θυμωμένο πλήθος του Facebook.
