Το κόστος του κορονοϊού στην παγκόσμια οικονομία μπορεί να αγγίξει το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Η οικονομία της Κίνας απειλείται με ύφεση. Ο τουρισμός αναμένεται να δεχθεί καίριο πλήγμα. Και εδώ ακούς τον δήμαρχο Ρεθύμνου να δηλώνει ότι στην πόλη του δεν υπάρχει ούτε υποψία κρούσματος, συνεπώς δεν υφίσταται λόγος να ματαιωθούν οι καρναβαλικές εκδηλώσεις.
Διατυπώνονται, σε πολύ σοβαρά επιστημονικά έντυπα, ακόμα και εφιαλτικά σενάρια για συνθήκες πανδημίας, αλλά ο δήμαρχος Ξάνθης κάνει λόγο για «βόμβα» στην οικονομία της πόλης. Τουλάχιστον στην Πάτρα ο δήμαρχος άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να κάνουν καλοκαιρινό καρναβάλι. Καλό θα είναι, θα θυμίζει Ρίο και δεν θα κρυώνουν οι κοπέλες που παριστάνουν τις Βραζιλιάνες.
Διάβαζα την ανάρτηση ενός γνωστού δημοσιολόγου που έλεγε ότι κανένας δεν μπορεί να του απαγορεύσει την ελεύθερη μετακίνηση εντός της χώρας, αφού ο ίδιος αναλαμβάνει την ευθύνη της υγείας του. Λυπάμαι, αλλά μπορεί. Η κυβέρνηση δύναται να αναστείλει το άρθρο 5 του Συντάγματος περί προσωπικής ελευθερίας, να επιβάλει περιορισμούς στην κυκλοφορία και να αποκλείσει ολόκληρες περιοχές. Απλώς εμείς τώρα δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με το αδιανόητο, με κάτι που δεν έχουμε ζήσει και δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα ζήσουμε.
Το θέμα βέβαια δεν βρίσκεται στο νομικό οπλοστάσιο και στην ισχύ που έχουν οι κυβερνήσεις. Είναι στο κατά πόσο η εφαρμογή τους βρίσκεται στη σφαίρα του εφικτού. Ας πούμε ότι επιβάλλεται απαγόρευση κυκλοφορίας σε συγκεκριμένη περιοχή. Τι θα σου κάνουν έτσι και βγεις έξω; Εδώ, ευτυχώς, δεν είναι Κίνα. Ούτε θα αναπτύξουν στρατό για να ελέγχει οικοδομικά τετράγωνα, μην τρελαθούμε κιόλας.
Η εφαρμογή των μέτρων που λαμβάνονται ή θα ληφθούν στο προσεχές μέλλον επαφίεται στην υπευθυνότητα των πολιτών και την ανοχή που θα επιδείξουν στους περιορισμούς. Και όλο αυτό φτιάχνει μια ενδιαφέρουσα άσκηση πολιτικής, νομικής και συνταγματικής διαχείρισης. Κάποια στιγμή η ατομική ευθύνη θα πρέπει να συναντηθεί με έναν κεντρικό σχεδιασμό που θα θέτει περιορισμούς. Να ένα παράδειγμα: οι ταξιτζήδες που μετέφεραν ένα κρούσμα, δεν εμφανίζονται υπό τον φόβο της καραντίνας…
Υπάρχει φυσικά και η ψυχολογική διάσταση των πραγμάτων. Πώς θα εξελιχθεί από εδώ και στο εξής η κίνηση στα μπαρ και στα σινεμά; Θα είναι ο φόβος που θα φυλάει τα έρημα ή θα επικρατήσει μία διάθεση αντίστασης στον πανικό; Θα αδειάσουν τα σούπερ μάρκετ ή θα συμβιβαστούμε με μία απειλή που μας αφορά όλους; Πόσο μπορούμε, ας πούμε, να αντέξουμε χωρίς μετρό και δημόσιες μεταφορές;
Βαδίζουμε, όλοι μαζί, δεν λείπει κανείς, σε ένα ανεξερεύνητο πεδίο. Και είναι ίσως η πρώτη και μοναδική φορά που μοιραζόμαστε όλοι την ίδια μοίρα, ίσες πιθανότητες και ισομεγέθη απειλή. Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, πόσα έχεις, πού ζεις. Υπάρχει μόνο η θεμελιώδης ανισότητα της ζωής, ανάμεσα στη νιότη και στο γήρας.
