Το χτύπημα από τον Καλογρίτσα έγινε στην ωμοπλάτη και με χασαπομάχαιρο. Ναι, ο Καλογρίτσας. Σαν να βγαίνει το Fox News και να καταγγέλλει τον Τραμπ. Το «μαγαζί», υπό την επωνυμία White House, τον έβαλε να κλείσει εικονική δουλειά με Άραβες, προκειμένου να αποκτήσει ρευστότητα για να μπει στις τηλεοπτικές άδειες. Δεν απέδωσαν τα βοσκοτόπια, δεν «καθάρισε» ο Μαρινάκης, βρέθηκαν οι Άραβες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι ως κυβέρνηση δεν επέτρεψε στον Καλογρίτσα να λάβει μέρος στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Αυτό είναι ψευδές. Ο Καλογρίτσας αποχώρησε επειδή δεν είχε εξασφαλίσει τα χρήματα για τη συμμετοχή του. Και στη θέση του μπήκε ο Ιβάν Σαββίδης που, εκείνη την εποχή, δήλωνε ότι ο Μητσοτάκης δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε, επισήμως και υπογείως, τον Στουρνάρα για προσκόμματα προκειμένου να μην τα καταφέρει ο Καλογρίτσας να φτάσει στην πηγή.
Στην Κουμουνδούρου αναφέρονται στο «βρώμικο ’89». Καλά κάνουν, κάτι τέτοια αρέσουν πολύ στο ακροατήριο που ανήκει στα μεγάλα ηλικιακά γκρουπ με πολιτικές καταβολές στο πρώτο ΠΑΣΟΚ. Αλλά και στον πυρήνα τους, οι υποθέσεις αρχίζουν να μοιάζουν όλο και περισσότερο. Το σκάνδαλο Κοσκωτά ήταν το αποτέλεσμα της προσπάθειας που έκανε το ΠΑΣΟΚ για να χτίσει ένα νέο σύστημα μέσων ενημέρωσης. Από το να «ταλαιπωρείται» με τους παραδοσιακούς εκδότες, τον Λαμπράκη, τον Τεγόπουλο και τους άλλους, επένδυσε στα «νέα τζάκια». Είχε προηγηθεί η αποτυχία του εγχειρήματος με τον Θανάση Πώποτα στα πρώιμα 80s.
Και τα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ, η δρακογενιά, κάτι αντίστοιχο πήγαν να κάνουν. Διότι καλά τα τρολς και τα blogs του διχίλιαρου τον μήνα, αλλά το παιχνίδι παίζεται στα μεγάλα γήπεδα. Τώρα εντελώς μεταξύ μας, να μη βγει πιο έξω, τα καημένα τα παιδιά δεν δοκίμασαν να κάνουν και κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στη χώρα. Και έχω την αίσθηση ότι όλοι στη θέση τους το ίδιο θα κάναμε. Τη μία μέρα είσαι στην ταβέρνα στην Καισαριανή με τον Καρανίκα. Και το επόμενο βράδυ στέκεσαι μπροστά στον μπουφέ. Είσαι ένας επαρχιώτης στην Ομόνοια που πάει να μείνει σε ρετιρέ στην περιοχή Ανακτόρων. Και έχεις δύο επιλογές: είτε θα γίνεις κομμάτι αυτού του κόσμου, είτε αυτός ο κόσμος θα γίνει κομμάτι σου. Το πρόβλημα των Τσίπρα-Παππά είναι ότι προσπάθησαν να τα κάνουν και τα δύο μαζί. Το θράσος υπονόμευσε την αυτογνωσία. Νόμιζαν ότι είναι επαγγελματίες, αλλά ήταν ερασιτέχνες της κακιάς ώρας —«σκιτζήδες», που έλεγε και ο Νίκος ο Παππάς. Και η βουλιμία εξάλειψε την έννοια της εγκράτειας. Ήθελαν τον κόσμο και τον ήθελαν τότε.
Το μόνο που διέκριναν σωστά ήταν το συγκυριακό, το βραχύβιο της κατάστασης. Ήξεραν ότι δεν θα κρατήσει πολύ και κατέφυγαν σε απέλπιδες προσπάθειες. Μπορεί, όμως, ένας δεκάχρονος να ενηλικιωθεί σε τέσσερα χρόνια; Όσο και αν τον ταΐσεις, όσο και αν τον τραβήξεις για να ψηλώσει, μετά από μία τετραετία θα έχεις έναν δεκατετράχρονο που θέλει να μεγαλοδείχνει.
Κάπως έτσι περιγράφεται, λοιπόν, η ιστορία των συντρόφων. Δεν θέλησαν να γίνουν ένα με το σύστημα, επεδίωξαν να φτιάξουν ένα καινούργιο, δικό τους. Μόνο που αυτά τα πράγματα δεν είναι εύκολα στις Δημοκρατίες δυτικού Τύπου, έστω και στη δική μας. Αν το σύστημα δεν καταφέρει να σε εξημερώσει, τότε θα γίνει πιο άγριο από σένα. Και εσύ, κακομοίρη, που μιλάς για White House, καταλαβαίνεις ότι είσαι για τα Ασπρα Σπίτια Βοιωτίας. Και πολύ σου είναι.
