Είναι απολύτως βέβαιο ότι οι τοίχοι έχουν αυτιά. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν στόμα για να διηγηθούν αυτά που άκουσαν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο θα ήθελα να συζητήσω με τους τοίχους του υπουργικού γραφείου στο Μεταφορών. Και είναι κρίμα που δεν μπορώ. Η εγχώρια πολιτική ζωή σου επιτρέπει να συνομιλήσεις με πολλά ντουβάρια, αλλά δυστυχώς όχι με εκείνα που γνωρίζουν την αλήθεια.
Τώρα, λοιπόν, που τελείωσε η απεργία των ταξί προσπαθώ να φανταστώ το γραφείο του Ραγκούση κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με τον ΣΑΤΑ. Εντελώς μεταξύ μας, είναι και εύκολο. Διότι το ίδιο συμβαίνει πάντα. ‘Ενας υπουργός που δηλώνει ότι τα περιθώρια του έχουν εξαντληθεί και ένας συνδικαλιστής που του απαντά ότι δεν μπορεί να βγει έξω και να πει στους συναδέλφους του ότι έκανε έστω και μισό βήμα πίσω. Τείνω δε να πιστέψω ότι οι προσωπικές σχέσεις Ραγκούση-Λυμπερόπουλου είναι άριστες ή αντίστοιχες εκείνων που διατηρούσαν οι μονομάχοι πριν βγουν στην αρένα: συμπάσχεις με τον άλλο, όμως θα του κόψεις την καρωτίδα με τα δόντια. Τίποτα δεν είναι προσωπικό, υπουργός και συνδικαλιστής μέχρι και που φεύγουν μαζί για διακοπές τώρα.
Τελικά στην Ελλάδα ακόμα και οι απεργίες δεν αλλάζουν ποτέ. ‘Εχουν μία προκαθορισμένη ροή, μία δραματικότητα που στο τέλος τις καθιστά κωμικές. Εδώ και είκοσι μέρες οι ταξιτζήδες χάνουν μεροκάματα, ταλαιπωρούνται οι ίδιοι, βασανίζουν και την κοινωνία. H κυβέρνηση υπέστη μία μικρή εσωτερική κρίση και ο τουρισμός πολλαπλά σοκ-όταν οι τουρίστες δουν ξαφνικά ταξί στους δρόμους θα νομίζουν ότι έπεσαν από τον ουρανό, υπό μορφή βροχής. Και όλα αυτά; Για να επέλθει ανακωχή που, πιθανότατα, θα οδηγήσει σε έναν υπόγειο συμβιβασμό, όπως έγινε τόσες άλλες φορές στο παρελθόν, δηλαδή όπως γίνεται συνέχεια στην Ελλάδα. ‘Ετσι ο υπουργός διατηρεί κάτι από την αξιοπρέπεια του-και ας μην εφαρμόζεται ο νόμος που ψήφισε-ενώ οι συνδικαλιστές παίρνουν την ισοπαλία και έχουν χρόνο για τη συνέχεια. Οι περιφερειάρχες ήταν η χρυσή εφεδρεία, ο διαιτητής που διέκοψε το παιχνίδι όταν τα χτυπήματα έφυγαν κάτω από τη μέση, ο εγκάρδιος μεσολαβητής.
Είναι λογικό να ρωτήσετε αν μπορούσαν να αποφευχθούν όλα όσα προηγήθηκαν. ‘Οχι. Διότι η ένταση, το δράμα και οι ακρότητες είναι τα αναγκαία προσχήματα που πρέπει να τηρηθούν πριν μία ανακωχή που θα παχύνει μέχρι να παγιωθεί ως μόνιμη συνθήκη. Έίναι περίπου όπως τα ανατολίτικα παζάρια. Ο έμπορος θα σου πουλήσει φθηνότερα από την αρχική τιμή, αλλά και εσύ θα του χαρίσεις το νάζι, εκείνο το μπρος-πίσω, την ικανοποίηση που αν τη γυρίσεις αλλιώς δείχνει απογοήτευση.
