Στην οικουμενική κυβέρνηση του Ξ. Ζολώτα ο Αντώνης Σαμαράς ήταν υπουργός Εξωτερικών. Και επειδή θα θυμάται πως πολιτεύτηκε ο Κ. Μητσοτάκης, ξέρει καλά πως είναι να στηρίζεις μία κυβέρνηση που κλέβει χρόνο από τη δική σου. Ουσιαστικά ο Μητσοτάκης έκανε το παν για να αποδείξει προς το εκλογικό σώμα, ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι ανεπαρκείς, ως επικίνδυνες. Έτσι, η κυβέρνηση Ζολώτα υπονομεύτηκε, κατέστη ανεπαρκής και στις επόμενες εκλογές η Νέα Δημοκρατία, με τη βοήθεια του Κατσίκη της ΔΗΑΝΑ, κατάφερε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Αυτή η κυβέρνηση, όποιο όνομα και αν πάρει, θα είναι πρωτίστως μία κυβέρνηση του Σαμαρά. Όχι ως προς τη σύνθεση, αλλά ως προς την αποτελεσματικότητά της. Ο Σαμαράς δεν συμμετέχει ως πρόθυμος. Είναι καταναγκασμένος, ο δικός του κρόταφος αισθάνθηκε εξίσου την κάνη του τελεσίγραφου. Και αν τελικώς η Νέα Δημοκρατία δεν διαθέσει πολιτικό προσωπικό, τότε ο Σαμαράς δεν πρόκειται να πάει βήμα πιο πέρα από εκεί που θα φτάσει η υπογραφή του.
Θα είναι η κυβέρνηση των αντιφάσεων. Θα υπογράφει, αλλά δεν θα δημιουργεί. Θα επικυρώνει, αλλά δεν θα αλλάζει. Πιο εξωφρενικό: η κυβέρνηση αυτή θα υπογράψει μία δανειακή σύμβαση που επισύρει μέτρα τα οποία δεν αποδέχεται ο ένας εκ των δύο κυβερνητικών εταίρων. Δεν αποδέχεται, αλλά θα υπογράψει. Πολιτικά ο Σαμαράς έχει δίκιο, εγκλωβίστηκε και πρέπει να απεμπλακεί το συντομότερο δυνατό. Για να απεμπλακεί θα πρέπει είτε να οδηγήσει το σχήμα σε αποτυχία, είτε να φέρει πιο κοντά τον χρόνο των εκλογών. Και αν υποθέσουμε ότι οι κινήσεις του δεν περιέχουν δόλο, τότε θα προσπαθήσει να επισπεύσει τις εκλογές διεκδικώντας την αυτοδυναμία. Όμως η προσφορά αυτής της κυβέρνησης προς τον τόπο, θα είναι αντίστοιχη της έκτασης του βίου της. Μία κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» που δεν κάνει μεταρρυθμίσεις, είναι σαν καινούργια ομπρέλα στην καταιγίδα. Και πιθανότατα θα εντείνει την αντίθεση της κοινωνίας με το πολιτικό σύστημα. Αν ο Καρατζαφέρης είναι τελικά έξυπνος, θα κάτσει έξω.
