Εξω ήταν Κυριακή, αλλά μέσα στα βαγόνια του μετρό ήταν Δευτέρα πρωί με το φαινόμενο της σαρδέλας να ανακατεύει τα χνώτα με τον ιδρώτα. Το ίδιο και περιφερειακά των σταθμών. Η μέρα μπορεί να επέμενε ως Κυριακή, αλλά τα διπλοπαρκαρίσματα έδειχναν προς πολυάσχολη καθημερινή. Δεν ήταν τίποτα από τα δύο, ούτε Κυριακή, ούτε καθημερινή. Ηταν η μέρα που δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στο Σύνταγμα για να ενωθούν με τους Αγανακτισμένους ή, τέλος πάντων, για να πουν πως κατέβηκαν και εκείνοι στη συγκέντρωση.
Είναι, λοιπόν, Κυριακή, την ώρα που αρχίζουν τα δελτία ειδήσεων, τα οποία πρέπει να υπέστησαν εφιαλτική αιμορραγία. Τα μεγάφωνα του μετρό μας παρακαλούν να μην κατεβούμε στο Σύνταγμα καθώς ο συνωστισμός είναι πλέον μεγάλος. Δεν έλεγαν ψέματα. Διότι, πολύ απλά, δεν μπορείς να βγεις στην πλατεία από την κεντρική έξοδο του μετρό. Το δοκίμασα και βρέθηκα να ανοίγω δρόμο με τους αγκώνες. Δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλη και πυκνή συγκέντρωση. Ίσως να τη ζήλευε και ο Ανδρέας στα ’80ς. Aλλά σημασία έχει πώς τη βλέπει ο γιος του. Ωστόσο δεν πρόκειται ακριβώς για συγκέντρωση. Στις πολιτικές συγκεντρώσεις οι άνθρωποι κοιτάζουν προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, έχουν θέσεις και αιτήματα, συχνά ακολουθούν κοινή συνθηματολογία. Και αυτό δεν είναι συγκέντρωση. Ακόμα καλύτερα: δεν είναι συγκέντρωση με τον προσδιορισμό που χρησιμοποιούσαμε ως σήμερα. Τότε τι ακριβώς είναι; Πρόκειται για μία λάθος ερώτηση επειδή έχει χιλιάδες απαντήσεις. Aυτό που για κάποιον είναι η αυγή τη επανάστασης, για έναν άλλο είναι ένας περίπατος και μια μπύρα στο χέρι. Εκεί που εσείς διακρίνετε την ελπίδα, ένας άλλος μπορεί να βλέπει επιβεβαίωση της απελπισίας.
Ασφαλώς όλοι όσοι βρέθηκαν στο Σύνταγμα έχουν διάθεση να καταγγείλουν αυτούς και αυτά που μας βασανίζουν. Αλλά δείξτε μου και έναν Ελληνα που δεν θέλει να κάνει το ίδιο. Η έξοδος στις πλατείες με διάθεση καταγγελίας δεν πρέπει να μας εκπλήσσει-το αντίθετο θα προκαλούσε προβληματισμό για την κατάσταση των αντανακλαστικών μας. Ήταν μία υγιής αντίδραση αναίμακτης και εύκολης διαμαρτυρίας. Μπορεί να δημιουργήσει κίνημα; Δύσκολο. Δεν αρκεί να δυσφορείς για το μνημόνιο. Πρέπει να συμφωνείς σε εκατοντάδες άλλα πράγματα. Είναι σε θέση να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις; Άγνωστο. Όμως δεν έχει παρά να δοκιμάσει. Ακόμα και αν αμφισβητείς το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του, έχεις την ευκαιρία να το διαπεράσεις. Τόσοι και τόσοι παίρνουν το λόγο κάθε μέρα στην ανοιχτή συνέλευση. Λιγότεροι απ’ αυτούς φτάνουν για να βάλουν υπογραφές και να ιδρύσουν κόμμα.
