Τεχνικά είναι εύκολο να περιγράψεις μία κυβέρνηση συνεργασίας ή εθνικής ενότητας. Παίρνεις τους βασικούς πυλώνες του πολιτικού συστήματος, τους βάζεις γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι και τοποθετείς στο κέντρο του το ευαγγέλιο. Στην ουσία, όμως, δεν μπορείς να την περιγράψεις. Είναι μία έννοια που δεν υφίσταται, μία προϋπόθεση που δεν μπορεί να επιτευχθεί. Ακόμα και αν όλα τα κόμματα της Βουλής συγκροτούσαν κυβέρνηση υπό τον Αρχιεπίσκοπο, η εθνική ενότητα θα ήταν μία έννοια κενή περιεχομένου.
Το πρόβλημα της χώρας δεν βρίσκεται στη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων, αλλά στο βαθύ διχασμό του λαού της. Το πολιτικό σύστημα μπορεί να συναινέσει για την επιβίωση της χώρας και του ιδίου. Όμως δεν έχει ούτε την εμπιστοσύνη του λαού, ούτε αντιστοίχιση στη λαϊκή βούληση. Αυτή τη στιγμή ως λαός ξέρουμε τι δεν θέλουμε, αλλά δε συμφωνούμε γι’ αυτό που θέλουμε. Μπορείτε να το δείτε και αλλιώς: γνωρίζουμε τι θέλουμε, αλλά δεν συμφωνούμε πως θα φτάσουμε εκεί.
Ασφαλώς ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας βλέπει μπροστά και στρέφεται προς τη Δύση. ‘Ομως ταυτόχρονα, ένα εξίσου μεγάλο τμήμα της κοιτάζει προς τα πίσω, θέλει να επιστρέψει πίσω. Η Ελλάδα δείχνει να έχει χάσει τον δρόμο της επειδή δεν αποφασίζει που ακριβώς θέλει να πάει. Ακόμα και αν ο πρωθυπουργός παρέμενε συνεπής στην πρόθεση συνεργασίας με τη Ν.Δ, η κυβέρνηση θα αποτελείτο από εκείνους στους οποίους χρεώνεται η κατάρρευση. Στα παράθυρα της Βουλής οι μούντζες θα έπεφταν σαν τις σταγόνες της βροχής, τα πανό στο Σύνταγμα θα κατέβαιναν για να αντικατασταθούν με καινούργια, οι βουλευτές θα κυκλοφορούσαν μεταμφιεσμένοι. Όπως ακριβώς θα συμβεί και με τη νέα κυβέρνηση Παπανδρέου.
Εν τέλει η χώρα δεν χρειάζεται ενότητα, αλλά ρήξη. Χρειάζεται σκληρές αλήθειες και σαφείς αποφάσεις. Όμως αυτές τις αποφάσεις δεν μπορεί να τις λάβει μία κυβέρνηση που γεννήθηκε από αμήχανες παλινωδίες. Δεν μπορεί να τις πάρει ούτε η πλατεία με το βουητό της. Νομιμοποιείται και δύναται να τις λάβει το εκλογικό σώμα. Με απλά ερωτήματα και ξεκάθαρες επιλογές. Να τελειώνουμε, επιτέλους.
