Ναι, το επίπεδο του πολιτικού λόγου ήταν χθες υψηλό. Λες και η ελληνική Βουλή αποφάσισε να τιμήσει την παγκόσμια μέρα της μουσικής με μία συγχορδία λογικής και ευπρεπούς πολιτικής ανάλυσης. Επίσης ναι, η ομιλία του Ευάγγελου Βενιζέλου απέσπασε δικαίως τον ενθουσιασμό των συντακτών και το ενδιαφέρον των αρχισυντακτών. Ας πούμε επίσης ότι οι ομιλητές της Αριστεράς παρέμειναν κοντά μας και δεν αναχώρησαν γρήγορα για τον κόσμο τους. Ο Καρατζαφέρης δεν λαΐκισε, ο Σαμαράς τετραγώνισε τον κύκλο και ο Παπανδρέου ενέπνευσε εμπιστοσύνη.
Ακόμα και οι αναφορές του Πάγκαλου στη μεταπολίτευση ας δεχθούμε ότι δεν προκάλεσαν αποχώρηση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά ένα γόνιμο, ακαδημαϊκού επιπέδου, διάλογο επιστημονικού ενδιαφέροντος. Άλλωστε το είπε και ο νέος αντιπρόεδρος: η έλλειψη συναίνεσης είναι εικονική, η εικόνα της συζήτησης ήταν καλή. Και ήρθε, λοιπόν, η συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης να αφήσει ένα ευδιάκριτο ίχνος (αρκετά μεγάλο, ίσως πάνω από 45 νούμερο) στην άμμο. Θα έρθει το κύμα του λαϊκού θυμικού και θα το σαρώσει. Ήδη το έχει κάνει. Ακούγεται μηδενιστικό, αλλά πιστεύω ότι ισχύει: στις πλατείες και στα καφενεία δεν τους καίγεται πλέον καρφί για το επίπεδο του πολιτικού λόγου επειδή βλέπουν το πρόσωπο από το οποίο εκφέρεται. Οι άνθρωποι δεν ακούν λόγο, βλέπουν χείλη που κινούνται. Και, μεταξύ μας, αν είναι να θυμούνται κάτι από τη συζήτηση, θα είναι η πιρουέτα του Πάγκαλου που ξενύχιασε ολόκληρη την αίθουσα.
Αυτό φυσικά δεν είναι καλό. Δεν είναι διόλου καλό. Ο πολιτικός λόγος όχι μόνο έχει χάσει την αξιοπιστία του, αλλά δεν κάνει και τίποτα για να την ανακτήσει. Το λάθος βρίσκεται στον τρόπο που υιοθετεί. Η αξιοπιστία δεν ανακτάται με καινούργιο λόγο. Αποκαθίσταται με πράξεις. Πρόεδρος και αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως μίλησαν για δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών. Ο κ. Βενιζέλος το έθεσε μέσα σε ένα ενδιαφέρον περίβλημα, έδωσε, αν θέλετε, μία εκδοχή για καινούργια ματιά πάνω σε κάποια πράγματα. Αν δεν βάλει δέκα φοροφυγάδες στη φυλακή δεν πρόκειται να πείσει κανέναν. Ομοίως και ο πρωθυπουργός. Επιμένει να δείχνει προς την έξοδο από την κρίση. Όμως όσο δεν δείχνει και τα λάθη των είκοσι μηνών της διαχείρισης του, τόσο θα μεγαλώνουν και οι αποστάσεις του από την πραγματική κοινωνία. Τα πράγματα είναι, αλήθεια, απλά. Γιατί επιμένουν να τα κάνουν σύνθετα;
