Η δημοσκόπηση έκανε μερικούς να σμίξουν τα φρύδια με απορία. Και κάποιους να βάλουν τις φωνές προς τον Στράτο Φαναρά που την υπογράφει. Η δημοφιλία του Μητσοτάκη στους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ άγγιξε το 92%. Στη Νέα Δημοκρατία είναι μικρότερη. Το μέγεθος ξενίζει, μέχρι να προσέξεις ότι η ερώτηση αφορά το πρόσωπο του Μητσοτάκη και όχι τον πολιτικό χώρο που αντιπροσωπεύει.
Και όπως εξήγησε ο Φαναράς, η θετική γνώμη για τον Μητσοτάκη δεν μεταφράζεται απαραιτήτως σε ψήφο προς τη Νέα Δημοκρατία. Άλλωστε η πλατιά μάζα των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ αναφέρεται ευθέως στο παλιό ΠΑΣΟΚ (ωραία χρόνια). Δεδομένων δε και των δημογραφικών χαρακτηριστικών του κινήματος, πιο πιθανό είναι να τους πάρει κοντά του ο Κύριος, παρά ο Μητσοτάκης. Πότε είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο; Νομίζω ότι πρέπει να γυρίσουμε ένα τέταρτο του αιώνα πίσω, όταν ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού ακροατηρίου της Νέας Δημοκρατίας έκανε emoji με καρδούλες για τον Σημίτη. Τότε το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ εγκαλούσε τον Σημίτη περίπου ως δεξιό. Και σήμερα αν ρωτήσεις κάποιους από την πλευρά Σαμαρά, μπορεί να σου βάψουν τον Μητσοτάκη με ροζ χρώμα, μην τον κάνουν δηλαδή και εντελώς κόκκινο.
Δεν είναι μόνο η κυριαρχία του Μητσοτάκη στο χώρο του Κέντρου. Αυτό το ξέραμε, δεν χρειάζεται να μας το πει και μία δημοσκόπηση. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η μοναξιά του Μητσοτάκη σε αυτόν τον χώρο. Τον Τσίπρα τον τραβούν από τα αριστερά, το ΚΙΝΑΛ δεν καταφέρνει να διευρύνει την επιρροή του, εκ των πραγμάτων ο Μητσοτάκης κινείται άνετα στον χώρο του Κέντρου χωρίς να τον μαρκάρει κανείς. Αυτό κερδίζει εκλογές και πιθανότατα είναι και το μείζον για τον Πρωθυπουργό.
Όμως έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Διότι η πολιτική ηγεμονία του Μητσοτάκη δεν σημειώνεται με ιδεολογικούς όρους, αλλά με κινήσεις στον άξονα του αυτονόητου, στη σφαίρα της κοινής λογικής. Ουσιαστικά η κυβερνητική του πολιτεία απονευρώνει αυτό που κάποτε ονομάζαμε ιδεολογική αντιπαράθεση. Ο Μητσοτάκης δεν είναι δεξιός για να αντιπαρατεθείς μαζί του από απέναντι -άλλο πράγμα τι είναι ορισμένοι υπουργοί του. Και όταν η πολιτική διαχείριση πετάει από πάνω της ιδεολογικά προσχήματα και προσκόμματα, όταν στέκεσαι στην άλλη πλευρά δεν αρκούν συνθήματα, κλισέ και ιδέες. Μόνο προτάσεις. Υπάρχουν, αλήθεια, αυτές οι προτάσεις;
