Στα «Απομεινάρια μιας μέρας» ο ‘Αντονι Χόπκινς αποφασίζει να εξομολογηθεί τον έρωτα του στην Έμα Τόμσον με την καθυστέρηση πολλών ετών. Και πράγματι, όταν τη συναντά τη βρίσκει παντρεμένη και με την απογοήτευση περασμένη βέρα στο δάχτυλο της, κρεμασμένη δάκρυ στο μάτι της. Αναπόφευκτο. Δεν μπορείς να κερδίσεις μέσα σε μία ώρα αυτό που έχανες επί είκοσι χρόνια-κάτι τέτοιο ισχύει μόνο για την ελευθερία, αλλά δεν είναι της παρούσης.
Το χθεσινό διάγγελμα Βενιζέλου σηματοδοτεί την προσπάθεια για τη διάψευση του κανόνα, ίσως και της κοινής λογικής. Είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν μέσα σε λίγες εβδομάδες όσα δεν έγιναν μέσα σε δύο χρόνια; Ούτε στο σινεμά. Ακόμα και αν οι υπογραφές μπουν κάτω από το κείμενο, δεν ξέρουμε πλέον αν έχουν την απαραίτητη πολιτική ισχύ. Λογικά πάμε σε εκλογές πρωτοφανούς έντασης με την κυβέρνηση να υπερασπίζεται την προοπτική της χώρας και την αντιπολίτευση να προτάσσει την επιβίωση των πολιτών. Αυτά που γίνεται πάντα, αλλά μεγεθυμένα σε τερατώδη βαθμό.
Είναι σωστά και δίκαια αυτά που ανακοίνωσε η κυβέρνηση; Οι έννοιες της ορθότητας και της δικαιοσύνης έχουν αλλοιωθεί εδώ και καιρό. Είναι, όμως,απαραίτητα ως απάντηση στη δυσθυμία των δανειστών μας. Η άλλη επιλογή είναι να παίξουμε ρέστα, ποντάροντας στην ανησυχία που τους προκαλεί η ενδεχόμενη κατάρρευση μας. Αλλά φυσικά γνωρίζουν ότι κρατάμε λιμά στο χέρι. Και ίσως πια να συνειδητοποιούν ότι το κόστος διατήρησης μας στη ζωή είναι μεγαλύτερο από το κόστος της κατάρρευσης μας. Εν τέλει υπάρχει έστω και ένας ανάμεσα μας που θα έπαιρνε το ρίσκο; Ακόμα και ο Σαμαράς, δείχνει να μην το εννοεί στα σοβαρά.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν σαν απουσίαζε χθες. Απλώς προήδρευε, όπως θα έλεγε και ο πατέρας του. Στην Ελλάδα είθισται οι πρωθυπουργοί να μην ανακοινώνουν δυσάρεστα μέτρα-αυτή είναι η δουλειά των υπουργών. Όμως ειδικά αυτά τα μέτρα όφειλε να τα ανακοινώσει ο ίδιος. Δεν το έκανε. Η χθεσινή παρουσία του Βενιζέλου δεν ήταν απλώς πληθωρική. Ήταν ηγεμονική. Μόνος στο κάδρο, με ένα διάγγελμα στη λογική του Τσώρτσιλ που υποσχέθηκε στους Βρετανούς πόνο και δάκρυα. Ο Βενιζέλος δεν ανακοίνωσε απλώς μέτρα. Από το στόμα του έβγαιναν τυπωμένες σελίδες με στοιχεία, προσανατολισμό και τελική κατεύθυνση. Κάποιοι θα το είδαν θετικά, κάποιοι άλλοι θα τρόμαξαν. Όμως όλοι αυτόν έβλεπαν, δεν υπήρχε κάποιος άλλος.
