Με ποιητική διάθεση, είναι η εβδομάδα που ο κόσμος επανέρχεται στο γνωστό του σχήμα. Ανοίγουν τα σχολεία, κλείνουν τα SMS, επιτρέπονται οι μετακινήσεις ανά τη χώρα, επιστρέφει η μουσική. Η ζωή μας θυμίζει τσαλακωμένο κουτάκι από μπύρα που ξαναπαίρνει την κανονική του μορφή, έχοντας πάνω του σημάδια και μικρές λακκούβες. Αλλά στα μπαρ η μπύρα σερβίρεται σε ποτήρι.
Όλα αυτά είναι ένα χρήσιμο μάθημα που το επαναλαμβάνουμε εδώ και ένα χρόνο. Όταν το αυτονόητο γίνεται πολυτέλεια, σου δίνει και την ευκαιρία να το εκτιμήσεις. Στα γεμάτα καφέ, στα εστιατόρια που χρειάζεσαι μέσο για να βρεις τραπέζι, βλέπεις ανθρώπους που μοιράζονται τον ίδιο πόθο με σένα. Τα στόρια σηκώθηκαν σαν ένα ζευγάρι μάτια που ανοίγουν μετά από βαθύ ύπνο γεμάτο εφιάλτες. Αν δεν έχεις αρρωστήσει, αισθάνεσαι τυχερός. Αν αρρώστησες και τα κατάφερες, αισθάνεσαι δυνατός. Χάθηκαν χιλιάδες. Αλλά ο κυνισμός ή, αν θέλετε, τα προστάγματα της κανονικής ζωής, τους μετέτρεψαν σε στατιστική. Και όταν μπροστά σου βρίσκεται το ελληνικό καλοκαίρι, ξέρεις ότι η αρμύρα μπορεί να ξεπλύνει τα πάντα. Θα δούμε μπάλα, στο Euro, στα καφέ, θα χαζέψουμε Ολυμπιακούς Αγώνες, θα τραγουδήσουμε σε συναυλίες.
Ναι, lockdown δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Ακόμα και αν κάποιος τολμήσει να το προτείνει θα βρεθεί μπροστά στην οργή των εμβολιασμένων. Αυτές οι μέρες, λοιπόν, είναι μία ηδονική επανεκκίνηση για το φωτεινό κομμάτι της ανθρωπότητας. Και αξίζει να τις ζήσεις με το δέος που τους αρμόζει. Χρειάστηκε μόλις ένας χρόνος για να βγούμε από τη στενωπό, χάρη στην επιστήμη, στον ορθό λόγο και στην ευμάρεια που εξασφαλίζει ο πολιτισμός μας. Φτάσαμε να παίζουμε πάνω στην πλατφόρμα για να διαλέξουμε ημερομηνίες και εμβόλιο -αν το προβάλετε πάνω στην ανθρώπινη ιστορία θα καταλάβετε ότι ζούμε το αδιανόητο. Και την ίδια στιγμή, το σκοτεινό κομμάτι της ανθρωπότητας φωτίζεται από τις πυρές για τους νεκρούς της Ινδίας. Πριν από τρία χρόνια πέρασα τρεις μέρες ανάμεσα σε αυτές τις πυρές στο Βαρανάσι, στις όχθες του Γάγγη. Εισέπνεα την τέφρα των νεκρών. Ξένοι και ανώνυμοι. Όμως ποτέ μου δεν είχα αισθανθεί έτσι μέσα μου έναν άνθρωπο.
