Σήμερα η ιστορία της χώρας κάνει μία στροφή σε ολισθηρό έδαφος. Η τελική λύση θα ανακοινωθεί ως ετυμηγορία, με ελάχιστα περιθώρια διαπραγμάτευσης που δεν αφήνουν χώρο ούτε για τα προσχήματα. Θα ήταν λάθος να αναζητείς το δίκαιο και το άδικο, το ηθικό και το ανήθικο. Είναι έννοιες που, απλώς, δεν υφίστανται κάτω από τις οπλές θυμωμένων βούβαλων. Επίσης όλοι γνωρίζουμε πως, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, οι εναλλακτικές λύσεις βρίσκονται στις παρυφές του ανέφικτου και σίγουρα εντός των ορίων της γραφικότητας. Αν σήμερα καλείς τον Παπανδρέου να φύγει από το τραπέζι της διαπραγμάτευσης, πρέπει και να του υποδείξεις που να πάει και πόσα λεφτά θα φέρει πίσω. Δεν είναι, απλώς, ωμό. Είναι η αλήθεια.
Ένα κομμάτι της κοινωνίας είναι έτοιμο να βγει στους δρόμους κρατώντας ότι βρει μπροστά του: κατσαρόλες, ελληνικές σημαίες, εικονίσματα, θεωρίες συνωμοσίας. Θα βγουν και άλλοι, αφορίζοντας το άδικο με την απελπισία τους. Και όλοι αυτοί που περιχαρακώνονται στην εγκράτεια της σιωπηρής πλειοψηφίας, θα μείνουν καθηλωμένοι μπροστά στην τηλεόραση. Όμως ήρθε η στιγμή να μιλήσουν. Ήρθε η ώρα να κάνουν εκείνο που δεν τόλμησαν όταν βγήκαν τα τανκς ή όταν παρακολουθούσαν τη χώρα να βουλιάζει στην κινούμενη άμμο του πελατειακού κράτους και της δημαγωγίας. Πρέπει να μιλήσουν, δείχνοντας αποφασιστικά προς τα μπροστά.
Μας έχει μείνει μόνο μία επιλογή. Να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία. Να μην αφήσουμε τίποτα όρθιο, οικοδομώντας μία καινούργια χώρα από τα συντρίμμια της παλιάς. Τα κόμματα ζητούν ενότητα. Λάθος. Ρήξεις χρειάζονται, με όσα μας γονάτισαν. Η χώρα ταπεινώνεται. Και δυστυχώς δεν διαθέτει ηγεσία για να εμπνεύσει και να γεννήσει κίνητρα. Όμως ακόμα και η ταπείνωση μπορεί να γίνει χρήσιμη, αρκεί να αποδειχθεί διδακτική. Έχουμε την ευκαιρία να φτιάξουμε την πατρίδα μας από την αρχή. Και να τη φτιάξουμε καλύτερη, δημιουργώντας μία σύγχρονη δυτική χώρα. Όχι για τα παιδιά μας, αλλά για μας. Είναι μεγάλη η ζωή.
