Ένα όργανο της τάξεως, το όνομα του οποίου θα κρατήσουμε κρυφό, ζει την απόλυτη αντίφαση. Είναι ανεμβολίαστος, αλλά ελέγχει στα μπαρ τους εμβολιασμένους. Και ταυτοχρόνως σκέφτεται ιδέες για ραντεβού με την κοπέλα του…
Δεν μπορείς να πας για ποτό με τα ρούχα της δουλειάς. Όχι πώς δεν θα σε σερβίρουν. Θα σε σερβίρουν και μπορεί να είναι και κερασμένο. Και οι υπόλοιποι θαμώνες ας κοιτάνε όσο θέλουν. Τους επιστρέφεις ένα αγριεμένο βλέμμα και μαζεύονται. Αλλά ένα υπηρεσιακό μάτι να σε πάρει, θα εκτεθείς. Καλύτερα να πάρεις την κοπελιά και να πάτε στα Everest που είναι και σαν το σπίτι σου, αλλά χωρίς τη μάνα σου. Να κάτσετε έξω, στα όρθια. Και να τους πεις να σου βάλουν τη μπύρα σε πλαστικό ποτήρι, να φαίνεται ότι πίνεις καφέ. Εντάξει, δείχνει ΟΚ. Είσαι το όργανο της τάξεως που συνομιλεί με πολίτη. Συνηθισμένη εικόνα. Αλλά πόσες φορές θα το κάνεις αυτό; Είναι και που τα έχεις σιχαθεί τα Everest. Μέρα-νύχτα εκεί και με τη φόρμα της δουλειάς. Άνθρωπος είσαι, όχι ντεκόρ. Υπάρχουν και τα παγκάκια. Ναι πλέον πηγαίνουν πολλοί σε παγκάκι. Εχουν γεμίσει τα πάρκα. Σε λίγο θα εμφανίζονται με φορητές σόμπες που καίνε μπουκάλα υγραερίου. Μπορεί να ανάβουν φωτιές και να συγκεντρώνονται όλοι γύρω-γύρω. Να έρχεται καμιά φορά και ο Γρηγόρης ο Πετράκος με την κιθάρα να λένε κανένα αντάρτικο. Όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα με την Υπηρεσία με τα αντάρτικα. Εδώ έχουν ολόκληρο πολιτικό προϊστάμενο, τον υπουργό Προστασίας Πολίτη που έκανε καριέρα επειδή τραγούδησε αντάρτικα στη σωστή ηλικία ή μάλλον τα σταμάτησε στην κατάλληλη στιγμή. Αλλά τώρα, στα σοβαρά, θα πας στο πάρκο; Τι είσαι; Παλιά ελληνική ταινία; Πάρε και πασατέμπο. Η λύση του αυτοκινήτου; Αλήθεια, δεν είναι άσχημα. Ανεβαίνεις Πεντέλη, ας πούμε, στη θέση Καραούλι. Και βλέπεις κάτω την Αθήνα όπως οι άλλοι χαζεύουν το L.A από τους λόφους του Χόλιγουντ. Βάζεις τα ποτά, τη μουσική, έχεις φέρει και καμιά πίτσα για φαγητό. Ύστερα κατεβάζεις τις ασφάλειες και τις πλάτες των θέσεων. Κερασμένα από σένα τα ποτά, κερασμένα από εκείνη τα μετά. Ένας συνάδελφος κάνει με την κοπέλα του κάτι πολύ έξυπνο. Συχνάζουν σε καφέ ιδιωτικών κλινικών. Είναι η τέλεια έξοδος για ανεμβολίαστους χωρίς rapid. Μπορείς να πας και σε δημόσιο νοσοκομείο, αλλά στις κλινικές το περιβάλλον είναι πολύ καλύτερο. Μπαίνεις στο χώρο της κλινικής και κατευθύνεσαι στο καφέ. Κανένας δεν σου ζητάει τίποτα. Παίρνεις ό,τι γουστάρεις, αράζεις στο τραπεζάκι και απολαμβάνεις για όσο σου κάνει κέφι. Σκάνε και μύτη κάτι τύποι με ορούς, κάνεις χάζι νοσοκόμες, βλέπει το μάτι κάτι διαφορετικό ρε φίλε. Και αλλάζεις κάθε μέρα. Πας για φαγητό στο Ιατρικό Κέντρο και συνεχίζεις με χαλαρό ποτό στο Ιασώ. Και άσε τα κορόιδα να παιδεύονται.
Λύσεις υπάρχουν. Αλλά δεν παύει το πρόβλημα να είναι ενοχλητικό. Και ξέρεις και άλλους από την Υπηρεσία που βασανίζονται έτσι. Μπαίνεις κάθε βράδυ σε όποιο μπαρ γουστάρεις, αρκεί να φοράς στολή και να κάνεις έλεγχο πιστοποιητικών και ταυτοτήτων. Αλλά ως πελάτης μπορείς να περάσεις μόνο απ’ έξω. Γιατί δεν θέλεις να βάλεις το μπόλι μέσα σου και το χέρι στην τσέπη για να πληρώνεις τα rapid. Αυτό σε αποσυντονίζει πλήρως ως προσωπικότητα, σε σπάει στα δύο, σου προκαλεί τρελή σύγχυση. Πρέπει να κοιτάζεις συνέχεια τι ρούχα φοράς για να θυμάσαι και το ρόλο που παίζεις τη συγκεκριμένη στιγμή. Με τα ρούχα της δουλειάς είσαι άτεγκτος υπηρέτης του Νόμου και κυνηγάς ανεμβολίαστους όπως ο Κλιντ Ιστουγντ έπαιρνε στο κατόπι επικηρυγμένους στην Άγρια Δύση. Σκανάρεις με τον τρόπο που ο Κλιντ πυροβολούσε. Και σου τη σπάει το ύφος τους, έτσι δεν είναι; Έχουν μία μπλαζέ έκφραση όταν επιδεικνύουν το κινητό γιατί, τα ψώνια, αισθάνονται και λίγο hi-tech χίπστερς, δήθεν κοινωνικά υπεύθυνοι, υγειονομικά ανέμελοι από το χτικιό, έτοιμοι να βγάλουν τη γλώσσα στο όργανο, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να τους τσακώσει από πουθενά. Τρελό σπάσιμο.
Όμως με τα πολιτικά περνάς αμέσως στην άλλη πλευρά. Eίσαι διωκόμενος, εν δυνάμει παράνομος, ένας αντάρτης απέναντι στο σύστημα, κάποιος που φοβάται και εισπράττει χλεύη για αυτό. Σαν το παιδί που δεν το παίζουν επειδή διστάζει να σκαρφαλώσει στο δέντρο. Και αν κάτσεις στα Everest και το σκεφτείς λίγο παραπάνω, αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι η προσωποποίηση όλων των αντιφάσεων που ζούμε αυτόν τον καιρό. Ελέγχεις, ενώ έπρεπε να είσαι ελεγχόμενος. Εσύ και ο ανεμβολίαστος δικαστής που δικάζει όσους παραβιάζουν τα μέτρα. Και το χειρότερο, το πιο ακραίο, το πλέον αντιφατικό, σου συμβαίνει όταν μπαίνεις για έλεγχο σε πολυσύχναστα μαγαζιά. Είσαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Όμως δεν φοβάσαι μην κολλήσεις. Γιατί σκέφτεσαι ότι όλοι αυτοί είναι, ευτυχώς, εμβολιασμένοι και με τις δύο δόσεις.
