Κανένας δεν έχει δει τον ιστορικό του μέλλοντος ούτε γνωρίζει πως είναι και με ποιον μοιάζει. Και όμως, για κάποιον άγνωστο λόγο, αυτός ο τύπος έχει πάντα καταλυτικό ρόλο στις εγχώριες εξελίξεις. Η επίκληση του γίνεται πάντα με λόγο βαρύ, με ύφος σοβαρό και με τον δείκτη της δεξιάς χειρός υψωμένο να δείχνει προς τα πάνω. Είναι εκεί πάνω, στους προβολείς, ο ιστορικός του μέλλοντος; Όχι, αλλά η σημειολογία της κίνησης θέλει να συνδέσει, έστω υπαινικτικά, την έννοια του θείου με τον λόγο του ανδρός. Βέβαια αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Εξαρτάται ποιος είναι ο άνδρας και τι είδους σχέση διατηρεί με τον ιστορικό του μέλλοντος. Ο Καρατζαφέρης τον συναντά κάθε βράδυ μέσα στον καθρέφτη του. Ο Σαμαράς αν τον πετύχει σε κακιά στιγμή μπορεί και να τον δείρει. Ο Γιώργος απλώς θα τον μπερδέψει και ο Παπούλιας θα τον αφήσει αδιάφορο. Γι΄ αυτό και ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει κωμωδία.
Θεωρητικά αυτά που έγιναν χθες στο προεδρικό μέγαρο προσβάλλουν τη χώρα και γελοιοποιούν την κρισιμότητα της στιγμής. Σωστό. Όμως είναι και τόσο φαιδρά που σου κλέβουν ένα χάχανο. Επίσης είναι τόσο φθηνά που απομυθοποιούν την πολιτική, τη φέρνουν στο επίπεδο τούρκικου σίριαλ, την καθιστούν προσιτή στο μέσο τηλεθεατή. Η εικόνα του Καρατζαφέρη μαινόμενου έχει βγει από τηλεοπτική σειρά και χωράει άνετα μέσα σε καρτούν. Οι άνθρωποι δεν κάνουν πια πολιτική, αποδίδουν χαρακτήρες. Πάρε έναν ρόλο του Ντίνου Ηλιόπουλου και χάρισε τον στον Γιώργο. Είναι γεννημένος γι’ αυτό. Δώσε στον Σαμαρά το ρόλο του Γεωργίτση στο «Μια κυρία στα μπουζούκια». Ένας Διονύσης Παπαγιαννόπουλος για τον πρόεδρο Παπούλια, το πολύ Παντελής Ζερβός ως παπάς. Τον Καρατζαφέρη, είπαμε, τον χαρίζουμε στο animation, ένας Σρεκ με νεύρα.
Η Ελλάδα είναι μία χώρα που τις τελευταίες μέρες κοιμάται το βράδυ και δεν ξέρει ποιον θα έχει πρωθυπουργό το απόγευμα της επομένης. Ως κατάσταση μπορεί να είναι στα όρια της συνταγματικότητας, όμως έχει υπερβεί και τις παρυφές του γελοίου. Οι διαβουλεύσεις είναι στην πραγματικότητα φθηνό ξεκατίνιασμα και ίντριγκες κομμωτηρίου. Το δε ρεπορτάζ, ένας λαδωμένος ιμάντας που μεταφέρει φήμες, στημένες πληροφορίες και ζαριές πολιτικού τζόγου. Και οι πολίτες γάντζωσαν στο στόμα εκείνο το υστερικό γέλιο που σε βοηθάει να αντιμετωπίζεις την καταστροφή. Αναπόφευκτα αναθεώρησαν και το κεντρικό πολιτικό ερώτημα των ημερών. Πλέον δεν αξίζει να ρωτάς γιατί δεν τα βρίσκουν, αλλά γιατί δεν τα μαζεύουν να φύγουν.
