Από το βήμα πολιτικής ομιλίας ο Αλέξης Τσίπρας κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι «ανέχεται, αν δεν υποθάλπτει, ανατριχιαστικά εγκλήματα παιδεραστίας και βιασμών». Αν όντως το πιστεύει, είναι να απορείς γιατί δεν πάει στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν καταθέτει πρόταση μομφής, δεν κάνει καθιστική διαμαρτυρία έξω από τη Βουλή. Σοβαρά τώρα;
Οχι, δεν είναι διόλου σοβαρό. Οπως δεν ήταν και εκείνο του Μητσοτάκη για τη φωτιά στον Real FM μετά την κριτική προς τον Βερναρδάκη. Μην τρελαθούμε κιόλας. Συνέδεσε τους εμπρηστές με τον ΣΥΡΙΖΑ και την αξιωματική αντιπολίτευση με πράξη κοινής τρομοκρατίας!
Οι κατηγορίες που αντήλλαξαν οι δύο κορυφαίοι πολιτικοί αρχηγοί είχαν σχέση με παιδεραστία, βιασμούς και εμπρησμό. Ναι, βέβαια, ο Τσίπρας το πάει, σχεδόν κάθε μέρα, στα άκρα. Λες και ο άνθρωπος δεν θέλει να κερδίσει εκλογές, αλλά να συσπειρώσει γύρω του ένα ακροατήριο που συνέρρευσε στον ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο των Αγανακτισμένων και της μούντζας έξω από τη Βουλή. Γενικά, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφράζει οργή και θυμό, τότε δεν είναι συνεπής με την ιδοσυστασία του.
Τώρα θα έπρεπε να εκφράσω προβληματισμό επειδή πηγαίνουμε στις εκλογές σε συνθήκες ακραίας πόλωσης. Ε, καλά, δεν εκλέγουμε και διοικητικό συμβούλιο tennis club. Εκλογές χωρίς πόλωση δεν υπάρχουν ακόμα και αν το αποτέλεσμα προεξοφλείται. Και βέβαια οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στα όσα ζήσαμε στα ‘80ς, όταν κομματικοί οπαδοί και αφισοκολλητές έπαιζαν ξύλο στους δρόμους. Ωστόσο αυτό που συμβαίνει τώρα είναι «χαριτωμένα» περίεργο. Ο κόσμος δεν δέρνεται, ασφαλώς, για τα πολιτικά. Όμως μέσω των social δίνει τον τόνο στους πολιτικούς για να αρχίσουν τις καρπαζιές -μεταφορικά πάντα. Οι πολίτες είναι με το κινητό στο χέρι, ακόμα και όταν βυσσοδομούν ουσιαστικά χαζολογούν, υπαγορεύοντας ρυθμό στους πολιτικούς.
Για ποιο λόγο, ας πούμε, βγαίνει ο Βερναρδάκης και τα δίνει όλα; Γιατί ξέρει ότι υπάρχει μεγάλο κοινό που του αρέσουν κάτι τέτοια. Ο δε Πολάκης, είναι δεσποινίδα μπροστά στους οπαδούς του που τον ακολουθούν στο Facebook.
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά αισθάνομαι ότι ζούμε κάτι πρωτόγνωρο καθώς πλέον οι πολίτες επιβάλλουν το στυλ, το περιεχόμενο και τον κώδικα επικοινωνίας στον πολιτικό λόγο. Παλιά μαθαίναμε και καμιά λέξη, όταν ο Ανδρέας μιλούσε για αναδομήσεις και ο Μητσοτάκης για διαπλοκή. Τώρα ακούς πολιτικούς να μιλάνε σαν τρολ. LOL όμως.
