Ο άνθρωπος μας έχει μπει στο παραβάν, κρατάει το φάκελο στα χέρια του, αλλά ακόμα δεν έχει αποφασίσει ποιο ψηφοδέλτια θα βάλει μέσα. Ελάτε να τον βοηθήσουμε
Οταν τραβάς τη μπλε κουρτίνα και μένεις μόνος μέσα στο εκλογικό παραβάν, είναι σαν να κλείνεις την πόρτα της τουαλέτας. Ολοι ξέρουν τι κάνεις εκεί μέσα, αλλά δεν είναι σωστό να σε ενοχλήσουν. Μερικές φορές χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο, σε όλους μας έχει συμβεί. Υπάρχει βέβαια μία βασική διαφορά, όσον αφορά τη διαχείριση του χαρτιού. Στην τουαλέτα πετάς το χρησιμοποιημένο. Στο παραβάν το βάζεις στο ψηφοδέλτιο. Ομως όπως και αν το δεις, είναι μία υπόθεση αυστηρά προσωπική.
Σήμερα, λοιπόν, θα γίνουμε αδιάκριτοι και θα παρακολουθήσουμε τον άνθρωπό μας μέσα στο εκλογικό παραβάν. Και είμαστε στη στιγμή που μπαίνει στο παραβάν, αφήνει τα ψηφοδέλτια στην άκρη και κρατάει τον φάκελο, εντός του οποίου θα τοποθετήσει τη ψήφο του. Πιστεύει ότι πρέπει να επανέλθουν στην εκλογική διαδικασία οι παλαιοί φάκελοι, εκείνοι που ήθελαν σάλιωμα. Διότι όταν σφραγίζεις τη ψήφο με το σάλιο σου, είναι σαν να μπαίνεις και εσύ μαζί της στην κάλπη. Δεν είναι μόνο η ψήφος σου εκεί μέσα, είναι και το DNA σου. Αυτό συνέβαινε πάντα. Η ψήφος πήγαινε στην κάλπη μαζί με το σάλιο. Αλλος ήθελε να γλείψει, άλλος να φτύσει και άλλος να φιλήσει. Εχει σημασία το σάλιο. Δίνει περισσότερο νόημα. Τέλος πάντων, ο άνθρωπος μας χρειάζεται χρόνο μέσα στο παραβάν. Για την ακρίβεια έχει αποφασίσει τι θα ψηφίσει, αλλά δεν είναι απολύτως σίγουρος. Δεν πολυπιστεύει βέβαια αυτά για τη ψήφο που έχει δύναμη. Σιγά τη δύναμη. Αν τώρα βγει από το παραβάν χωρίς να ψηφίσει δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στο αποτέλεσμα. Η ψήφος είναι κόκκος σε έναν κουβά με άμμο. Και αποκτά δύναμη μόνο αν αθροιστεί με πολλές άλλες, απολύτως ίδιες. Πήγαινε, ας πούμε, να ψηφίσεις ένα ψεκασμένο κόμμα από αυτά που ακούς μόνο στις εκλογές. Τι θα καταλάβεις; Η ψήφος έχει μια κάποια αξία όταν αναφέρεται στο σύστημα, στα κόμματα του Κοινοβουλίου. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις είναι μία φωνή που δεν ακούει κανείς.
Ο άνθρωπος μας θα ήθελε να βάλει όλα τα «θέλω» του μέσα στο φάκελο. Μία χώρα που να λειτουργεί ως κανονική, φιλελεύθερη δημοκρατία δυτικού τύπου. Με λογοδοσία. Και κράτος δικαίου. Εν ανάγκη με βέλγους δικαστές. Με Αστυνομία που όταν τη βλέπεις, πρώτα να σκέφτεσαι ότι σε προστατεύει, όχι ότι τη φοβάσαι. Και δεν καταλαβαίνει γιατί κάθε φορά πρέπει να διαλέγει στρατόπεδο όταν οι μπάχαλοι παίζουν ξύλο με την Αστυνομία. Δεν θέλει ούτε τύπους που καίνε κάδους ούτε αστυνoμικούς που δέρνουν αναίτια και αδιακρίτως.
Με αξιολόγηση παντού, σε όλες τις βαθμίδες του κράτους. Χωρίς ρουσφέτια και στρατούς μετακλητών. Μία χώρα που έχει πανεπιστήμια ως νησίδες αριστείας, με τους ιδεοληπτικούς τραμπούκους να είναι έξω από αυτά. Και ναι, φυσικά και θα ήταν καλοδεχούμενα τα ιδιωτικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστημία.
Και με ισονομία, ρε γαμώτο. Γιατί είναι και η ώρα της Ελλάδας να επιτρέψει τους γάμους ομοφύλων και την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Θα ήθελε να δει μαύρους βουλευτές ή προερχόμενους από την Ασία. Με σύνορα καλά φυλασσόμενα για την αποτροπή της παράνομης μετανάστευσης. Αλλά και με πολιτική ενσωμάτωσης, γιατί, ο άνθρωπος μας, γνωρίζει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι το δημογραφικό και δεν λύνεται ακόμα και αν πνίξεις στο χρήμα τα νέα ζευγάρια. Είναι πιστός, αλλά θα επιθυμούσε, επιτέλους, τον διαχωρισμό του κράτους από την Εκκλησία. Δεν θα τον πείραζε αν έβλεπε και άλλα τζαμιά. Τον ενοχλούν αυτά που λειτουργούν στην παρανομία, μέσα σε υπόγεια. Αναγνωρίζει ότι οι αμυντικές προμήθειες είναι μία αναγκαιότητα με την οποία πρέπει να πορευτούμε. Και παραδέχεται ότι το συμφέρον της χώρας δεν βρίσκεται στις ακροβασίες και στις ασταθείς ισορροπίες, αλλά σε αυτό που και εκείνος θεωρεί σωστή πλευρά της Ιστορίας. Ποτέ δεν τον ενόχλησε που αδυνατεί να κάνει ακριβοπληρωμένες διακοπές στις Κυκλάδες. Τρελαίνεται όμως όταν βλέπει να χαρακώνονται όλες οι ομορφιές της χώρας προς όφελος του τουρισμού. Στην προεκλογική περίοδο του προκάλεσε δυσφορία η τοξικότητα στον λόγο και οι προγραμματικές μεγαλοστομίες. Βαρέθηκε να ακούει κλισέ των ΄80ς, αλλά αισθάνεται ότι τον κοροϊδεύουν όταν του δείχνουν μία χώρα που είναι μόνο φωτεινή. Χωράνε όλα αυτά στον φάκελο που θα πέσει στην κάλπη; Δύσκολα. Ομως η ζωή και η πολιτική είναι ένα άθροισμα συμβιβασμών. Διάλεξε ψηφοδέλτιο. Το βάζει στο φάκελο. Δεν μπορούμε να δούμε το κόμμα. Εσείς τι πιστεύετε ότι ψήφισε;
