Σχεδόν όλοι το έμαθαν από τα έκτακτα δελτία ειδήσεων. Επιασαν το τηλέφωνο και κάλεσαν το παιδί τους, τον άνθρωπο τους που είχαν στο τρένο. Οι κλήσεις έμειναν αναπάντητες. Στην αρχή θα πιάστηκαν από την πρώτη ελπίδα που ξεπήδησε μπροστά τους. Θα είναι καλά, αλλά δεν θα ακούει τον ήχο της κλήσης. Μήπως τελείωσε η μπαταρία; Να, τώρα σε λίγο θα τηλεφωνήσει. Κάποιοι μπήκαν αλλόφρονες στα αυτοκίνητα τους και έτρεξαν στον τόπο της τραγωδίας, στη σκηνή του εγκλήματος. Και εκεί αντίκρυσαν τις ζωές τους τσακισμένες ανάμεσα στα σίδερα. Μπήκαν μέσα στα λεωφορεία που μετέφεραν επιβάτες. Μήπως είναι εκεί; Μήπως κάποιος άκουσε ή είδε κάτι; Και ύστερα στο νοσοκομείο. Με μάτια γεμάτα δάκρυα, τρόμο και την ελπίδα που σιγοσβήνει να κοιτάζουν μέσα στα ασθενοφόρα. Και μία φωνή που προσπαθούσε να τους πει ότι όλο αυτό ήταν ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης που θα καεί στο πρώτο φως. Αναγνώριση κομματιασμένων κορμιών. Λήψη δειγμάτων DNA. Τέλος.
Από εκεί και έπειτα υπάρχει μόνο πόνος. Πότε βουβός και πότε σπαρακτικός, μια κραυγή που δεν λέει να σταματήσει. Από τότε κάθε μέρα είναι ίδια. Η ζωή έγινε ένας δρόμος με αγκάθια, χωρίς νόημα, δίχως καμία χαρά. Οι άνθρωποι τους χάθηκαν μέσα σε μία στιγμή, αλλά αυτοί πεθαίνουν κάθε μέρα. Α, ναι, τους προσέφεραν και δέκα δωρεάν συνεδρίες για ψυχοθεραπεία. Ποια θεραπεία; Και ποια ψυχή; Τι έχει απομείνει αλήθεια από την ψυχή τους; Τους είπαν ότι θα αντιμετωπίσουν μετατραυματικό στρες. Ανοησίες. Δεν υπάρχει, ακόμα, ορισμός για αυτό που περνάνε. Και οι ίδιοι ακόμα δυσκολεύονται να βρουν τις λέξεις για να το περιγράψουν. Δεν είναι μόνο πόνος και οργή. Είναι και η αδυναμία τους να πιστέψουν αυτό που συνέβη. Πώς να το μεταβολίσουν όλο αυτό; Εγιναν δέντρα που έχασαν όλα τους τα φύλλα με μιας. Ηταν νέοι και γέρασαν σε λίγες ώρες. Εκλαψαν πάνω από κλειστά φέρετρα και τώρα γονατίζουν μπροστά σε τάφους που περιέχουν και τους ίδιους. Ζητούν δικαίωση. Την τιμωρία των υπευθύνων. Kαι μιλούν με τη φωνή των νεκρών.
Τα θύματα
Η Χρύσα και η Θώμη ήταν δίδυμες, 19 ετών, από την Καλαμπάκα. Ηρθαν και έφυγαν από τον κόσμο μαζί. Η Αναστασία ήταν η ξαδέρφη τους, επίσης 19 ετών. Ο Νικήτας και η Κέλυ ήταν ζευγάρι, στα 23 τους. Και ανέβαιναν στη Θεσσαλονίκη για να δουν τους ανθρώπους τους. Είναι και άλλοι 52 που έχουν τόσο συνηθισμένες ιστορίες, ώστε στη θέση τους θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος. Οι πιο πολλοί ήταν νέοι. Και είχαν μπροστά τους τόσα χρόνια που θα τους έφταναν να διασχίσουν το δρόμο μέχρι το τέλος του αιώνα. Στο δράμα τους, στο φονικό τους, η τύχη έστησε ανατριχιαστικό παιχνίδι. Κάποιος πέθανε επειδή πήγε να πάρει νερό. Και κάποιος άλλος έζησε επειδή ξεκίνησε να βρει θέσεις, αφήνοντας τη σύντροφο του στο κυλικείο. Ομως αλήθεια, τι ρόλο έχει η τύχη εδώ; Η τύχη διάλεξε τα πρόσωπα. Γιατί αν δεν ήταν αυτοί, είναι σίγουρο ότι θα ήταν κάποιοι άλλοι.
Οι ευθύνες
Από την έρευνα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας προέκυψαν ενδείξεις τέλεσης παράβασης καθήκοντος και απιστίας εις βάρος των Χρήστου Σπίρτζη και Κώστα Καραμανλή, που είχαν την πολιτική ευθύνη για τη μη έγκαιρη υλοποίηση της σύμβασης. Ο φάκελος διαβιβάστηκε στη Βουλή, με την πλειοψηφία της Ολομέλειας να απορρίπτει το αίτημα για σύσταση προανακριτικής επιτροπής. Οι δύο υπουργοί δεν θα βρίσκονται ανάμεσα στους κατηγορουμένους που θα τεθούν στην κρίση της Δικαιοσύνης. Ο ένας λέει ότι απαλλάχθηκε από το λαό των Σερρών, ο άλλος ανησυχεί για το μέλλον της Κεντροαριστεράς. Και η εξεταστική της Βουλής μπάζωσε την έρευνα, όπως καλύφθηκε και ο χώρος της τραγωδίας. Οι συγγενείς φωνάζουν, καταγγέλλουν συγκάλυψη. Αλλά δεν υπάρχει κάτι πιο ισχυρό, πιο δυνατό από το 41%.
