Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να παρακολουθήσετε την αντιπαράθεση του Γιώργου Παπανδρέου με τον Σταύρο Ψυχάρη. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε ότι δέχθηκε πόλεμο από τα μέσα ενημέρωσης, ιδίως από τον ΔΟΛ, όταν η Εθνική Τράπεζα απέρριψε αίτημα δανειοδότησης του Οργανισμού. Παραδέχθηκε ότι ο ίδιος είπε στη διοίκηση της τράπεζας να απαντήσει καταφατικά, μόνο αν έπαρνε τις απαραίτητες εγγυήσεις. Ο πρόεδρος του ΔΟΛ λέει ότι ενημερώθηκε, ανεπισήμως, από την Εθνική Τράπεζα για αρνητική παρέμβαση του Μαξίμου. Κάλεσε δε τον Γ. Παπανδρέου να εξηγήσει υπό ποιες συνθήκες συναντήθηκαν τελευταία φορά στο Μαξίμου, γιατί πήγαν από την πίσω πόρτα και ποιος ζήτησε κάτι από τον άλλον.
Εντάξει, ο πολίτης δεν τα παρακολουθεί και έκπληκτος όλα αυτά – στην Ελλάδα ζούμε. Όμως είναι πλέον λογικό να διατυπώνει απορίες.
Αν ο Γ. Παπανδρέου λέει αλήθεια, είναι δυνατόν να υποθέσουμε ότι η διατήρηση μίας κυβέρνησης στην Ελλάδα κοστίζει όσο ένα επιχειρηματικό δάνειο δέκα εκατομμυρίων ευρώ; (Αν και είναι μάλλον απίθανο να ομιλούμε για τόσο χαμηλό ποσό…) Εν τέλει τι έκανε ο κ. Παπανδρέου για να διορθώσει αυτήν την κατάσταση; Όταν ένας πρώην πρωθυπουργός παραδέχεται ότι το πολιτικό του κεφάλαιο δεν αρκεί για να αντιμετωπίσει εκδοτικά και τραπεζικά συμφέροντα, όταν μέμφεται δικαστικούς κύκλους που στράφηκαν εναντίον του, τότε κατά κάποιον τρόπο περιγράφει ένα είδος «παρακράτους» με το οποίο συνέπλευσε.
Πώς γίνεται ένας πρωθυπουργός να ερωτάται από τη διοίκηση μίας τράπεζας για αποφάσεις που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, λαμβάνονται με αυστηρά επιχειρηματικά κριτήρια; Και από την άλλη: τι έχει να απαντήσει η διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας στους μετόχους της; Είναι επιχειρηματικά αποδεκτό να ερωτάται ή, έστω, να ενημερώνεται ο πρωθυπουργός για αιτήσεις δανείων;
Αν ο κ. Ψυχάρης λέει την αλήθεια, για απόρριψη της αίτησης δανειοδότησης με πολιτική εντολή, τότε γιατί να μην υποθέσουμε ότι έχουν βάση οι ισχυρισμοί της κ. Μάνιας Τεγοπούλου που υποστήριξε ακριβώς το ίδιο; Τελικά γιατί να μην συμπεράνουμε ότι η αποκάλυψη αυτή είναι μικρογραφία της συνολικής σχέσης που διατηρούν πολιτικοί και εκδότες;
Τι ειπώθηκε τελικά στην ιδιωτική συνάντηση της πίσω πόρτας; Ο κ. Παπανδρέου οφείλει να μας το αποκαλύψει ως πρώην πρωθυπουργός και πολιτικός αρχηγός. Ο κ. Ψυχάρης «οφείλει» να το αποκαλύψει ως δημοσιογράφος.
Πώς μπορεί ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας να απεθύνεται στην κοινή γνώμη επιχειρηματολογώντας περί ηθικής και διαφάνειας, όταν ταυτοχρόνως παραδέχεται δημοσίως την καταστρατήγηση ορισμένων εκ των βασικών αρχών τους;
Τα παραπάνω ερωτήματα δεν έχουν την παραμικρή αξία. Είναι ρητορικά και η απάντηση τους βρίσκεται στις περισσότερες εκφράσεις της δημόσιας ζωής. Εν τέλει ο κυνισμός του πολιτικού και του εκδότη λειτουργεί καταπραϋντικά, επιβεβαιώνει την αμφισβήτηση του πολίτη προς τα κόμματα και τον Τύπο.
