Τι συνέβη στο Λονδίνο; Ηταν, άραγε, ο Μπάλντοκ; Επαιξαν τα παιδιά μας το παιχνίδι της ζωής τους για το κατευόδιο στον συμπαίκτη τους; Μήπως, απλώς, ο Γιοβάνοβιτς έκανε καλή δουλειά και η Αγγλία σέρνεται; Συνέπεσαν όλα μαζί στο ίδιο σημείο;
Στο ποδόσφαιρο χωράνε όλα. Μαζί και χώρια. Το ποδόσφαιρο μπορεί να ράψει έναν θρίαμβο πάνω σε μία τραγωδία. Να ζευγαρώσει το λυγμό με τα ουρλιαχτά των πανηγυρισμών. Να σε πείσει ότι στη ζωή τα πάντα ενορχηστρώνονται, δεν υπάρχουν συμπτώσεις, παρά μόνο μία αλληλουχία γεγονότων που δημιουργήθηκαν για να συνθέσουν μία και μόνη στιγμή. Τη στιγμή που οι θριαμβευτές σηκώνουν τη φανέλα του Μπάλντοκ και εσύ δεν ξέρεις τι γεύση έχουν τα δάκρυα σου: είναι της χαράς ή της συγκίνησης;
Και προσέξτε τη σύμπτωση. Επαιζαν η Αγγλία και η Ελλάδα. Οι δύο πατρίδες του Μπάλντοκ. Και νίκησε εκείνη που του έραψε το εθνόσημο στο στήθος. Ε, το βλέπεις αυτό και λες ότι δεν πιστεύεις στις συμπτώσεις. Είναι πολύ τραγικό και συνάμα τόσο υπέροχο για να είναι μόνο σύμπτωση.
Δεν ξέρω αν γίνομαι βλάσφημος, δεν είμαι άλλωστε και γνώστης, αλλά νομίζω ότι τέτοιο παιχνίδι η εθνική μας δεν έκανε ούτε το 2004. Εντάξει, είκοσι χρόνια είναι μία αιωνιότητα για το ποδόσφαιρο, αλλά δεν θυμάμαι να έχουμε ξαναδεί την εθνική μας ομάδα να παίζει τόσο καλό ποδόσφαιρο.
Οι παίκτες θα μας πουν περισσότερα. Και κυρίως αυτό που αισθάνθηκαν. Πώς, λειτούργησε, στα αλήθεια η τραγωδία με τον Μπάλντοκ; Περιμέναμε να τους φέρει μούδιασμα. Τους έφερε πείσμα και έμπνευση. Τόνωσε το αίσθημα τιμής. Δεν αποχαιρετάς τον συμπαίκτη σου ηττημένος. «Ο Μπάλντοκ ήταν ο οδηγός μας» είπε ο Μπακασέτας. Ενας MVP μόνο από ψυχή.
Επαιξαν για τον Μπάλντοκ, είπε ο σκόρερ Παυλίδης. Και αρνήθηκε να μιλήσει περισσότερο, λέγοντας ότι η τραγωδία του Μπάλντοκ είναι πολύ πιο σημαντική από το ποδόσφαιρο. Εντάξει, αλλά αν το δεις πιο ψύχραιμα, θα δεις ότι, τελικά, το ποδόσφαιρο είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή. Τι άλλο θα μπορούσε να συγκινήσει μια χώρα απόψε;
