Είναι ένα τραγούδι του Θωμά Μπακαλάκου, ερμηνευμένο από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που ακούγεται στις εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς: «δεν είναι αργία, είναι απεργία, παλεύει η εργατιά». Ο στίχος υπαινίσσεται ότι το «σύστημα» εμφανίζει την Πρωτομαγιά ως αργία προκειμένου να ατονήσει το αγωνιστικό μήνυμα της ημέρας. Ενδεχομένως να είναι και έτσι. Όμως ο μόνος που διαμαρτυρήθηκε είναι ο Μπακαλάκος. Οι αμέσως ενδιαφερόμενοι, δηλαδή οι συνδικαλιστές, μια χαρά δέχονται να είναι απεργία που πληρώνεται ως αργία.
Αλλά επειδή το αγωνιστικό μήνυμα δεν είναι ευδιάκριτο μέσα στη θολούρα, προκηρύσσεται και μία απεργία για την Τετάρτη. Ο Μπακαλάκος και το ΠΑΜΕ θα έλεγαν ότι έχουμε 48ωρη απεργία, πλην όμως η ΓΣΕΕ προκήρυξε 24ωρη αφού η 4η Μαΐου θεωρείται Πρωτομαγιά, άρα είναι απεργία με τη μορφή αργίας -κατανοητό; Όμως η ΑΔΕΔΥ είναι πολύ πιο μπροστά. Οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν την Πέμπτη. Συνεπώς ένας δημόσιος υπάλληλος που έφυγε από τη δουλειά του τη Μεγάλη Πέμπτη, μπορεί με δύο μέρες άδεια να απολαύσει δεκαήμερο. Μια χαρά.
Εντάξει, δεν χάλασε και ο κόσμος που είπαν οι δημόσιοι υπάλληλοι να τραβήξουν κάπως την πασχαλινή ανάπαυλα. Και η 24ωρη της ΓΣΕΕ δεν αφορά πολλούς, όσο και αν απευθύνεται σε όλους. Απεργούν μόνο εκείνοι που μπορούν, των μεγάλων και ισχυρών συνδικάτων. Στους υπόλοιπους, μία απεργία στην οποία δεν συμμετέχουν τους θυμίζει πόσο αδύναμοι είναι.
Το πρόβλημα με τη στάση των συνδικαλιστών είναι ότι έχει ευθείες αναφορές στο Σικάγο του 1866 ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε θέματα του προηγούμενου αιώνα. Αν θέλετε πατούν στα βασικά, αλλά πλέον αγνοούν τα ουσιαστικά. Οι διεθνείς συνθήκες καταμερισμού της απασχόλησης αλλάζουν πλέον καθημερινά, ενώ τα υψηλά ποσοστά ανεργίας δυσχεραίνουν και τη θέση όσων ήδη βρίσκονται στην παραγωγή -υπάρχει μεγάλη και φθηνότερη προσφορά για αυτό που προσφέρουν.
Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν αντιλαμβάνεται, για παράδειγμα, ότι για ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων, ο εχθρός δεν είναι ταξικός, αλλά ο ανταγωνισμός από την κινέζικη φάμπρικα. Και σε έναν κόσμο που καταργούνται τα δασμολογικά σύνορα, κανένα κράτος δεν θα μπει μπροστά για να προστατεύσει επιχειρήσεις και εργαζόμενους από τον ανταγωνισμό.
Οι συνδικαλιστές αρνούνται να αντιληφθούν ότι για αρκετούς εργαζόμενους όχι απλώς έχει καταργηθεί το οκτάωρο, αλλά προσφέρουν εργασία σε αλλοδαπούς εργοδότες με διαφορετικές ζώνες ώρας. Τι να πουν, για παράδειγμα, σε αυτόν που δουλεύει σε call center αμερικανικής εταιρείας; Πώς θα μπορούσαν, αλήθεια, να συμπαρασταθούν στον developer που εργάζεται για Καναδούς; Τι έχουν να προτείνουν στον μισθωτό που αμείβεται ως ελεύθερος επαγγελματίας και δουλεύει σε βάση project και όχι ωράριο; Είπαν, αλήθεια, ποτέ κάτι προς αυτούς που προτιμούν να δουλεύουν με μαύρα, αφαιρώντας πόρους από την κοινωνική ασφάλιση; Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, που μας λέει ότι δίνει τη μητέρα των μαχών, τους αγνοεί όλους αυτούς, εστιάζει μόνο στις συντεταγμένες μορφές παραδοσιακής απασχόλησης, λέγοντας και μερικά λόγια για τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Υπολογίζεται ότι σε περιβάλλον 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης κάθε νέος που μπαίνει τώρα στην παραγωγή, θα αλλάξει, κατά μέσο όρον, τέσσερις φορές επαγγελματικό προσανατολισμό. Δέκα χρόνια γράφεις κώδικα και άλλα δέκα συντηρείς ρομπότ. Όλα αυτά δεν υπάρχουν για το συνδικαλιστικό κίνημα που σίγουρα θα προτιμούσε τα πράγματα να ήταν πιο απλά και συντεταγμένα: οι εργάτες στο οκτάωρο τους και μέχρι εκεί. Για αυτό και χρόνο με τον χρόνο, ενώ η θέση των εργαζομένων επιδεινώνεται σε αρκετά επίπεδα, αυτοί επιμένουν να βγάζουν τη χρονομηχανή στο Πεδίο του Άρεως και να επιστρέφουν στο παρελθόν. Εκεί, δηλαδή, όπου αισθάνονται άνετα.
