Ένας άνδρας που ψηφίζει ΠΑΣΟΚ από τον Οκτώβρη του ‘81 διατρέχει τις τέσσερις δεκαετίες που πέρασαν από τότε, στενοχωριέται για τη Φώφη και σκέφτεται ποιον να ψηφίσει στις εσωκομματικές εκλογές
Τη Φώφη τη θυμάται μικρή, πίσω από τον μπαμπά της, σε μία επίσκεψη του Γιώργη του Γεννηματά στην Τοπική Οργάνωση Αιγάλεω. Τότε ήταν ακόμα φοιτήτρια, έμοιαζε με μαργαρίτα στην αρχή της άνοιξης. Ούτε ο ίδιος δεν θυμάται πόσες φορές την έχει ψηφίσει. Για υπερνομάρχη, για βουλευτή, για πρόεδρο στο κόμμα. Του άρεσαν και οι περισσότερες από τις ομιλίες της στη Βουλή. Ειδικά αυτές απέναντι στον Τσίπρα γιατί, πέρα από τα πολιτικά επιχειρήματα, είχαν μέσα και τον θυμό εκείνου που βλέπει να κλέβουν τα φρούτα από το δέντρο του. Ήξερε φυσικά για την περιπέτεια της υγείας της και αυτό τον έκανε να τη συμπαθήσει περισσότερο. Ακόμα και όταν έβαλε τον πράσινο ήλιο στην άκρη και έφτιαξε το ΚΙΝΑΛ, δεν της κράτησε κακία. Τη δικαιολόγησε αν και αυτός επιμένει να το λέει το κόμμα ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει, μωρέ, κάποιος που να είναι πιο ΠΑΣΟΚ από τη Φώφη; Δεν μπορεί, φυσικά, να πάει στον Ευαγγελισμό. Θα ήταν άσκοπο να στείλει λουλούδια. Έκανε μία ανάρτηση με ευχές στο Facebook, βάζοντας μία φωτογραφία του σε χειραψία με τον πατέρα της.
Άνδρας, 61 ετών. Δημόσιος υπάλληλος. Με όποιο όνομα και να τον φωνάξεις θα γυρίσει. «Χούντα δεν θυμάται, μήτε ελευθερία, της Μεταπολίτευσης χαμένη γενιά». Ψήφισε για πρώτη φορά ΠΑΣΟΚ στις 18 Οκτώβρη του 1981, μόλις έκλεισε τα 21 και απέκτησε εκλογικό δικαίωμα. Έκτοτε δεν έχει ψηφίσει τίποτα άλλο στη ζωή του. Ο άνθρωπος που είναι 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ. Και πάντα αυτές τις μέρες του Οκτώβρη επιστρέφει σε εκείνο το αποκαλόκαιρο του ‘81. Στις συγκεντρώσεις με τις μεγάλες πράσινες σημαίες που ήταν από ύφασμα, πριν ακόμα βγουν οι πλαστικές. Με πίστη στον Ανδρέα. Τότε, βλέπεις, ήταν αλλιώς. Έπρεπε να πιστεύεις σε κάποιον. Σήμερα απλώς δέχεσαι αυτόν που αισθάνεσαι ότι σε κοροϊδεύει λιγότερο. Ο Ανδρέας ήταν στις κολόνες, να γυαλίζει από την ψαρόκολλα. Ο Τσε με τον Φιντέλ σε αφίσες στον τοίχο. Και ο Μαρξ στη βιβλιοθήκη αν και ποτέ δεν άνοιξε το βιβλίο. Και ήρθε η Αλλαγή σαν ένας κουβάς με νερό που δεν έφτανε, βέβαια, να ξεπλύνει τα πάντα, αλλά, ναι, θα έκανε τα μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ήλιο. Οργανώθηκε στο κόμμα. Ήταν καταφυγή για εκείνους που δεν άντεχαν τη Δεξιά και φοβόντουσαν την Αριστερά. Θα μπορούσε να είναι ακόμα ένας ορισμός της Σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά τότε δεν ήξεραν απ’ αυτά. Έκανε δουλειά στη Β’ Αθηνών. Έχει τρέξει ο άνθρωπος μας για τον Βαγγέλη τον Γιαννόπουλο. Με την Αυριανή στην κωλότσεπη, το τσιγάρο στο στόμα και τα χέρια υψωμένα να χειροκροτούν στις συγκεντρώσεις. Κάποια στιγμή στην ταβέρνα ένας σύντροφος του είπε να κάνει τα χαρτιά του για το Δημόσιο.
Γνώρισε το στεφάνι του το 1988 σε μία συνεστίαση της ΠΑΣΚΕ στο «Χάραμα». Κόρη παλιού αγωνιστή της Αριστεράς, με εξορίες και φυλακίσεις. Αισθάνονταν ότι ο πεθερός του πλενόταν όποτε τον ακουμπούσε, μην τυχόν και λερωθεί. Το Πάσχα του ‘89 τα τσούγκρισαν, μαζί με τα αβγά, πάνω στο πασχαλινό τραπέζι. Αν πιστεύει ότι τα έπιασε ο Ανδρέας από τον Κοσκωτά; Και να τα έπιασε, ρε παιδί μου, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έφαγαν οι άλλοι τόσα χρόνια. Τον Μένιο κάπου τον φοβόταν. Τον Τσοβόλα τον συμπαθούσε. Για τον Λαλιώτη είχε απορίες. Τον Γεννηματά τον λάτρευε. Και με τον Άκη ήθελε να κάτσει σε μία παραλία, για να έχουν ορίζοντα μπροστά τους, να πίνουν ούζα και να συζητούν για το μέλλον. Ναι, τον ήθελε για πρόεδρο, για διάδοχο του μεγάλου. Τον Σημίτη τον θεωρούσε ένα χρήσιμο, αναγκαίο κακό. Σαν τα στενά μαύρα παπούτσια που βάζεις όταν ντύνεσαι καλά. Η γυμναστική, ρε αδερφέ, που πρέπει να κάνεις για να χάσεις κανένα κιλό. Και ύστερα ήρθε ο Γιώργος. Τον Γιώργο δεν τον καταλάβαινε. Αλλά ούτε ο Γιώργος καταλάβαινε τον άνθρωπο μας. Προτιμούσε να τον λέει Παπανδρέου. Όταν του έκοψαν τα δώρα από τον μισθό δεν θύμωσε. Τα έχασε. Τόλμησε να πει σε μία παρέα ότι απλώς παίρνουν πίσω λίγα από αυτά που τους έδωσε το ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια. Τον αποπήραν και ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Είδε συναδέλφους να αλλάζουν κόμμα, χρώμα και δέρμα σε ένα βράδυ. Έμεινε πιστός, ακόμα και επί Βενιζέλου. Για τον Βενιζέλο ακόμα και σήμερα δεν έχει αποφασίσει. Όμως θα τον ήθελε στο κόμμα. Σκέφτεται να ψηφίσει Λοβέρδο. Εκτός και αν ψηφίσει Καστανίδη επειδή θα κάνει καλύτερα μνημόσυνα στον Ανδρέα. Τον Ανδρουλάκη δεν τον ξέρει. Πέρασαν σαράντα χρόνια από τότε που έγινε ΠΑΣΟΚ -είχε γεννηθεί τότε ο Ανδρουλάκης; Αυτός μεγάλωσε, το κόμμα γέρασε. Και όλα γύρω έχουν αλλάξει. Ό,τι και να πείτε, κουφάλες, το ΠΑΣΟΚ έφερε την Αλλαγή.
