To «Sense8» είναι μία από τις πιο καλογυρισμένες σειρές που μπορείτε να δείτε αυτές τις μέρες. Οκτώ άνθρωποι, σκορπισμένοι ανά τον κόσμο, επικοινωνούν τηλεπαθητικά. Ο ένας με τον άλλον και όλοι μαζί. Η γνώση και οι ικανότητες του ενός, ανήκουν σε όλους. Μπορεί να είσαι ηθοποιός στο Μεξικό, αλλά την κρίσιμη ώρα θα δέρνεις όπως μία πρωταθλήτρια πολεμικών τεχνών από την Κορέα. Είσαι μία τρανσέξουαλ στο Σαν Φρανσίσκο και δεν έχεις πιάσει τιμόνι στο χέρι σου, αλλά όταν χρειαστεί, οδηγείς σαν επαγγελματίας οδηγός στο Ναϊρόμπι.
Η σειρά έχει κινηματογραφηθεί σε τέσσερις ηπείρους και το μοντάζ της είναι κανονικό εργόχειρο. O τηλεθεατής πρέπει να έχει την αίσθηση ότι ο ένας ήρωας μπαίνει στη θέση του άλλου μέσα στην ίδια σκηνή. Οι χαρακτήρες είναι δικτυωμένοι. Στον απόλυτο βαθμό. Εγκεφαλικά. Ειδικά οι ερωτικές σκηνές είναι ένα ποίημα αφού όλοι, αν θέλουν, μοιράζονται μεταξύ τους την ηδονή. Η απόδοση του ερωτικού συμπλέγματος γίνεται με ένα κύμα από κορμιά, με ένα πέπλο από σάρκα που αφέθηκε στον έρωτα. Δείτε την. Ακόμα και αν δεν σας πείσει η υπόθεση, θα σας ενθουσιάσει η κινηματογράφηση. Είναι στο Netflix.
https://youtu.be/h7JTJzb6ybQ
Στο δίωρο χριστουγεννιάτικο επεισόδιο (ναι, βγήκε στις 23 Δεκεμβρίου), η Ναόμι, η τρανσέξουαλ που λέγαμε, προσκαλεί κάποιον στην παρέα της, για ρεβεγιόν. “ Ι’ll stay with VIRTs” λέει ο φίλος της με το κινητό στο χέρι. VIRTs, Virtuals, οι φίλοι στο facebook. Κατά μία εκδοχή ότι κοντινότερο στο Sense8 στον πραγματικό κόσμο.
Για να είμαι ειλικρινής, τα προηγούμενα χρόνια ήμουν σαρκαστικός μπροστά στις γαλοπούλες της οθόνης, στα στολισμένα δένδρα που φύτρωναν στην timeline, στα παιδάκια με την άχνη στα χείλη και το τρίγωνο στο χέρι. Και αυτό να συμβαίνει όλο τον χρόνο. Σούβλες και κόκκινα αυγά το Πάσχα, μαζί με κουνημένες φωτογραφίες από το χωριό. Ιχνη από πατούσες στο ακρογιάλι και το βιβλίο πάνω στην πετσέτα. Ταξιδιωτικές φωτογραφίες, selfies, ασπρόμαυρη μνήμη, αναστεναγμοί που γίνονται λέξεις, χαρά που ψάχνει να μοιραστεί, πόνος που θέλει κουράγιο, ιδέα που βγήκε να βρει επιδοκιμασία, γνώμη που φωνάζει για αποδοχή.
Α, όχι. Εδώ και καιρό δεν χλευάζω τα εποχικά trends στο facebook. Είμαι καμιά δεκαριά χρόνια εκεί μέσα και έχω δει να πηγαίνουν σχολείο παιδιά που έκανα like στην πρώτη φωτογραφία της ζωής τους ή και στον γάμο των γονιών τους. Παρακολούθησα ανθρώπους να αλλάζουν, να μεγαλώνουν. Να πεθαίνουν. Και έγινα κομμάτι σε ένα κουβάρι που δεν πρόκειται να ξεμπλέξει ποτέ. Φτιαγμένο από κοινούς γνωστούς, tags, φωτογραφίες και εμπειρίες. Και, για να σας πω την αλήθεια, μέχρι πρόσφατα κουβαλούσα την αναχρονιστική ιδέα που λέει ότι όλο αυτό είναι χαμένος χρόνος. Χαμένος χρόνος, από τι; Από την πραγματική ζωή; Μα, αν δεν είναι πραγματική ζωή η timeline σου, τότε τι είναι;
Ναι, αλλά δεν είναι πραγματικοί φίλοι. Μα, πώς είναι δυνατόν να έχουν αλλάξει όλα στον κόσμο και να μένει ίδια η έννοια της φιλίας; Ξέρετε πια πόσες φιλίες στέκουν μια χαρά online; Αλλά έστω, ακόμα και αν συμφωνήσουμε ότι δεν είναι ακριβώς φίλοι, είναι κάτι καινούργιο. Είναι μία σχέση που καθημερινά παράγει συναισθήματα, δημιουργεί αντιδράσεις και αντανακλαστικά. Δεν μπορώ φυσικά να το αποδείξω, αλλά έχω την αίσθηση ότι πολλοί άνθρωποι έχουν πλέον περισσότερες συναισθηματικές αντιδράσεις στο δίκτυο, παρά στην «κανονική» ζωή.
Πριν από 20-25 χρόνια, όταν άρχισαν να λειτουργούν τα πρώτα chat rooms, γράφαμε πώς το δίκτυο ακυρώνει και ταυτόχρονα επιβεβαιώνει τη μοναξιά. Τότε μπορεί να ήταν σωστό. Επαψε να είναι όταν δικτυώθηκαν όλοι. Φανταστείτε να κλείσει το facebook. Το τραύμα στον κοινωνικό ιστό και στον ψυχικό κόσμο των δικτυωμένων θα ήταν τεράστιο, ίσως ανεπανόρθωτο. Γιατί οι άνθρωποι δεν θα ένιωθαν απλώς πιο μόνοι, αλλά και πιο αδύναμοι. Και φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, κατάλαβα ότι όλες αυτές οι ευχές εκεί έξω (ή εκεί μέσα) έχουν αληθινά χαμόγελα, καλή, χρήσιμη, γόνιμη ενέργεια. Είναι ο κόσμος που μοιραζόμαστε όλοι, αν και ο καθένας ζει σε έναν δικό του.
