Νίκο Καρανίκα, άκου να σου πω, καλέ μου φίλε…
Οσο είσαι στα ωραία Γιαννιτσά, μιξάρεις ποτά και μουσικές στο μπαρ ή διατυπώνεις αποφθέγματα περί καριέρας, έχεις το δικαίωμα να γράφεις και να λες ό,τι σου γουστάρει στο facebook, στο twitter, ενίοτε και σε τοίχους. Αρκεί να είσαι προσεκτικός και να μην εκτίθεσαι από την ορθογραφία σου – παθαίνετε κάτι τέτοια εκεί στο Μαξίμου.
Όμως, Νίκο μου, όταν βγάζουμε το μεροκάματό μας στο Μαξίμου, έχουμε γραφείο στη Βουλή και στέκι στο Κολωνάκι με τα χρήματα του φορολογούμενου, καλό είναι να είμαστε πιο προσεκτικοί. Του κερατά, στρατηγικό σχεδιασμό στον Πρωθυπουργό κάνεις, θα τα γνωρίζεις αυτά τα θέματα καλύτερα από μένα.
Εγραψες, φιλαράκι μου (δεν γνωριζόμαστε, αλλά εγώ αισθάνομαι οικεία μαζί σου), ένα σχόλιο στο facebook για το «Ολοι μαζί μπορούμε», τη χούντα, τον Αλαφούζο και τον Σαββόπουλο, τον οποίο εγκαλείς και ως κλέφτη τραγουδιών. Ασφαλώς, Νίκο, μπορείς να έχεις οποιαδήποτε άποψη θέλεις για όλους αυτούς που τρέχουν στου Αλαφούζου με μία σακούλα τρόφιμα ή για την καλλιτεχνική επάρκεια του Σαββόπουλου. Όμως, Νίκο, όσο εξασφαλίζεις τη ζωή σου στην πρωτεύουσα από τον ιδρώτα και το υστέρημα του φορολογούμενου, οφείλεις να είσαι πιο προσεκτικός. Αλλωστε κάποιοι από αυτούς που πήγαν στο Καλλιμάρμαρο μπορεί να είναι και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, κοινώς την ίδια στιγμή πιθανώς να είναι και πελάτες και εργοδότες σου. Και αυτοί, Νίκο μου, πήραν ένα πακέτο μακαρόνια και το προσέφεραν σε συμπατριώτες μας που έχουν ανάγκη. Εσύ τι ακριβώς έκανες; Πληρώνεσαι για να υπηρετείς μία κυβέρνηση που, όπως και οι προηγούμενες, κάνει το παν για να καθιστά αυτές τις πρωτοβουλίες πιο χρήσιμες από ποτέ. Συνεπώς, πριν βγάλεις γλώσσα προς όλους αυτούς, πες μας καλύτερα πόσες σελίδες φωτοτύπησες από τα μνημόνια της Αριστεράς.
Γράφεις ρε συ Νίκο ότι ο Σαββόπουλος είναι «αμοράλ κλέφτης τραγουδιών». Σοβαρά μιλάς, Νίκο; Νομίζω ότι πρέπει να είσαι εγκρατής όταν μιλάς για ηθική. Διότι για να έχεις κλιματιζόμενο γραφείο στην πιο ακριβή περιοχή της χώρας, κάποιοι πούλησαν χυδαίο λαϊκισμό, εξαπάτησαν με τερατώδη ψεύδη και πλιατσικολόγησαν στην ελπίδα. Τα περί αμοραλισμού, λοιπόν, κράτα τα για να τα κουβεντιάσεις με τους συντρόφους ή τη συνείδησή σου. Εννοείται ότι δεν θα τα χαλάσουμε για την καλλιτεχνική αξία του Σαββόπουλου. Θεωρώ πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να μην καταλαβαίνεις τι ακούς και, τέλος πάντων, οι καλλιτεχνικές προτιμήσεις είναι κάτι αυστηρά προσωπικό. Ωστόσο, Νίκο μου, άκουσέ με, καλόν είναι, όταν πιάνεις στο στόμα ή στα δάχτυλα τον Σαββόπουλο, να σέβεσαι. Δεν είναι δα και η Μενεγάκη, αλλά, ξέρεις, εδώ και μισό αιώνα βάζει στίχους και μελωδία στα όνειρα, στους πόνους και στις νευρώσεις μας. Και μαζεύει, για πλάκα, 50.000 κόσμο.
Βλέπω, Νίκο, διέγραψες την ανάρτησή σου. Ηταν, πράγματι, μία σοφή πράξη. Αν το μετάνιωσες, τότε μας παρουσιάζεις έναν άνθρωπο που άγεται και φέρεται από το θυμικό του, αλλά στο τέλος επικρατεί η σύνεση. Αυτά χρειάζονται λεπτούς τρόπους. Χειρουργικές τομές. Και άσε τον Νιόνιο να γκρινιάζει. «Τώρα με χειρουργεί η αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική».
Φιλικά
