Καμιά φορά, όταν βλέπω τη Φώφη με τον Σταύρο, τους φαντάζομαι σαν την εικόνα από τον Ε.Τ., όταν το παιδάκι και ο εξωγήινος έρχονται δάχτυλο με δάχτυλο. Δεν έχει σημασία ποιος είναι το παιδί και ποιος ο alien, αν και μπορείς να πεις ότι ο Σταύρος προσγειώθηκε στο πολιτικό μας σύστημα σαν εξωγήινος.
Η Φώφη πρότεινε το «Κίνημα Αλλαγής» και ο Σταύρος το δέχθηκε. Σωστά. Δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Βέβαια αν θέλεις να περιγράψεις το ΠΑΣΟΚ χωρίς να αναφέρεις το όνομά του, πρώτα θα πεις «Κίνημα Αλλαγής» και μετά θα πας να φτιάξεις τον ήλιο. Αλλά αν ξαναδείς τα αποτελέσματα της κάλπης, καταλαβαίνεις ότι αυτό το όνομα ήταν παραγγελιά των ψηφοφόρων. Αν το έλεγαν και «Ανδρέας», ακόμα καλύτερα. Πέφτει το σήμα των «Πρωταγωνιστών» και ακούγονται τα Carmina Burana.
Η Φώφη και ο Σταύρος. Αν τους παρατηρήσεις μαζί παίρνεις ενδιαφέρουσες εικόνες. Υπάρχει βέβαια ένα χαμόγελο πάντα, αλλά δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος αν είναι αληθινό ή του φακού. Πολιτικοί είναι, δεν ξέρεις αν το χαμόγελο δείχνει την καρδιά ή τα δόντια τους. Ο Σταύρος πήγε στα γενέθλια της Φώφης, η κοινοβουλευτική τους συνεργασία ξεκίνησε αποδοτικά και όλα δείχνουν πως βαδίζουμε αισίως προς το ιδρυτικό συνέδριο. Συνοικέσιο με προορισμό έναν ευτυχισμένο γάμο. Δεν υπάρχει φυσικά έρωτας, αλλά αν ρωτήσεις τους επαγγελματίες προξενητές, θα σου πουν ότι τα σκιρτήματα της καρδιάς συχνά οδηγούν σε λάθος αποφάσεις.
Είναι, στα αλήθεια, ένα περίεργο ζευγάρι. Φαντάζομαι τον Σταύρο να κατεβάζει την πασοκίλα σιγά-σιγά, όπως το μουρουνέλαιο, προσπαθώντας να θυμηθεί τη νιότη του. Αλλά και τη Φώφη να πίνει δίκταμο και να δοκιμάζει σταμναγκάθι, σκεπτόμενη ότι αν κουβαλήσει μερικές από τις θέσεις του Σταύρου σε καμιά παλιά τοπική οργάνωση ΠΑΣΟΚ, μπορεί και να μην την αναγνωρίσουν, να της σπάσει η πόρτα τη μύτη πριν προλάβει να διαβεί το κατώφλι.
Τώρα εδώ ένας παλιός Πασόκος θα ξεροβήξει, θα τρίψει μουστάκι και θα ανάψει τσιγάρο. Και όταν ο καπνός της πρώτης τζούρας θα χαϊδεύει τον Ανδρέα μέσα στο κάδρο, θα σου θυμίσει ότι έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα και η μοναδική διαθέσιμη ομπρέλα είναι της Φώφης. Καμία αντίρρηση, αλλά τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. Η Φώφη μπορεί να έχει την αριθμητική και πολιτική ηγεμονία, αλλά η προσθήκη του Θεοδωράκη τής επιτρέπει να κοιτάξει και λίγο προς τα δεξιά, να δει και λίγο πιο μπροστά στο ημερολόγιο, να μη συντηρεί μόνο τo vintage ΠΑΣΟΚ, παρηγορώντας επανακάμψαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντάλλαγμα προσφέρει στον Θεοδωράκη καλές προοπτικές επιβίωσης.
Πολιτικά, ο Σταύρος δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς τη Φώφη και η Φώφη θα ζήσει καλύτερα με τον Σταύρο. Είναι υποχρεωμένοι να συνυπάρξουν, ακόμα και αν μας προσφέρουν στιγμές χαριτωμένης αμηχανίας. Ούτως ή άλλως και οι δύο από την ίδια πολιτική μήτρα προέρχονται. Η Φώφη είναι ΠΑΣΟΚ πριν ακόμα γεννηθεί, που λέει ο λόγος. Και ο Σταύρος στα νιάτα του έκανε αφισοκόλληση για το ΠΑΣΟΚ. Ηταν η βούρτσα, ήταν η κόλλα, τώρα θα γίνει και ο τοίχος.
