Στο ραδιόφωνο ένα γνωστό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί να εξηγήσει για ποιο λόγο το κόμμα στήριξε το δεύτερο μνημόνιο, ενώ είχε καταψηφίσει το πρώτο. Δεν τα καταφέρνει. Θυμίζει άπιστο σύζυγο που ψάχνει δικαιολογίες στις τρεις τα ξημερώματα. Όχι άδικα. Αν πάρεις τα επιχειρήματα της Ν.Δ, σκουπίσεις από πάνω τους την παραταξιακή φόρτιση, τότε αυτό που βλέπεις είναι αμήχανο. Και καχεκτικό. Όχι πως στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι καλύτερα -κάθε άλλο. Ακούς τον Βενιζέλο να υπόσχεται ρυθμίσεις και καταπραϋντικές παρεμβάσεις. Θέλεις να τον ρωτήσεις γιατί δεν τα έκανε στην περίοδο της υπουργίας του. Δεν τολμάς. Ξέρεις ότι η απάντηση, αν δεν σε πνίξει, θα σε ξεβράσει σε κάτι άσχετο. Όμως με τη Νέα Δημοκρατία το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Το ΠΑΣΟΚ καλείται να υπερασπιστεί μία διαδρομή που ακολούθησε. Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να πείσει ότι ήταν απαραίτητες οι ανηφορικές παρακάμψεις που έκανε. Δεν είναι εύκολο. Ακόμα και αν λες την αλήθεια, δεν υπάρχει κανένας διατεθειμένος να σε πιστέψει.
Το «Ζάππειο ΙΙΙ» συμπυκνώνει την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για την οικονομία. Και το πρόβλημα με το «Ζάππειο ΙΙΙ» είναι ότι ελάχιστοι θυμούνται το «Ζάππειο ΙΙ» ή το «Ζάππειο Ι». Κοινώς οι άνθρωποι, αυτοί που ζουν αληθινές ζωές, δεν δίνουν σημασία σε αυτά τα πράγματα. Αυτό είναι θλιβερό για την πολιτική, οδυνηρό για την κοινωνία, αλλά τίμιο με την αλήθεια. Οι άνθρωποι σπάνια κοιτάζουν μέσα από το περίγραμμα της κομματικής συνθηματολογίας. Ειδικά τώρα, προσπαθούν να δουν στην ουσία των πραγμάτων. Όσο και αν θέλεις να πιστέψεις τον Σαμαρά, δεν μπορείς να αγνοήσεις τον δεσμευτικό χαρακτήρα του μνημονίου και την παραδοσιακή αναξιοπιστία των ελληνικών κομμάτων. Αυτό το ξέρουν και στη Νέα Δημοκρατία. Και προβληματίζονται. Αλλά δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς. Μεταξύ μας, η έλλειψη αυτοδυναμίας είναι και ένα τέλειο άλλοθι για τον πνιγμό του «Ζάππειου» μέσα σε καλές προθέσεις και βολικά ψέματα.
