Στις 25 Ιανουαρίου 2015 ο σοφός λαός έδωσε, δια της ψήφου του, εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Αλέξη Τσίπρα, συνεπικουρούμενο από τον Πάνο Καμμένο. Το δεξιό συμπλήρωμα των ΑΝΕΛ δεν αλλοίωσε την ουσία. Είχαμε για πρώτη φορά Αριστερά. Σύμφωνα με την κυρίαρχη εκδοχή, ο ελληνικός λαός, κουρασμένος, απελπισμένος, σε καθεστώς ανθρωπιστικής κρίσης, αποφάσισε να τιμωρήσει το παλαιό κατεστημένο, στέλνοντας, παράλληλα, ένα μήνυμα ανατροπής στην Ευρώπη. Κατά την κυνική προσέγγιση, οι πολίτες απλώς πήραν το ασυναγώνιστο πακέτο παροχών που προσέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ: κατάργηση ΕΝΦΙΑ, κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ, χορήγηση 13ης σύνταξης και εφαρμογή του γενναιόδωρου προγράμματος της Θεσσαλονίκης.
Ολα ήταν νέα, αλλά και τα πάντα έδειχναν, ταυτοχρόνως, παλιά. Στην Ελλάδα το καινούργιο, για να γίνει αποδεκτό, συχνά πρέπει να φαίνεται παλιό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως εικόνα, τα κάλυπτε όλα αυτά. Για κάποιους ήταν η δικαίωση της «ευκαιρίας που χάθηκε το ’44», για άλλους ήταν, απλώς, το νέο, το καινοτόμο στην πολιτική ζωή της χώρας και στο ψηφιδωτό της Ευρώπης. «Σκέφτομαι να πρωτοτυπήσω και να μείνω συνεπής στις δεσμεύσεις μου» είπε ο Αλέξης Τσίπρας στον Γερούν Ντάισελμπλουμ, όταν τον επισκέφθηκε, αμέσως μετά την εγκατάστασή του στο Μαξίμου. Το υπονόησε και όταν άφησε ένα λουλούδι στο μνημείο των πεσόντων στην Καισαριανή: τιμή στους αγώνες κατά των Γερμανών, συνέπεια μνήμης προς τη μαχόμενη Αριστερά. Ο Πρωθυπουργός, εκτός από «συνεπής», υποσχέθηκε να είναι και «κάθε λέξη του Συντάγματος». Δυστυχώς για μας και για την ιστορική του παρακαταθήκη, δεν ήταν τίποτα από αυτά. Δεν έχουν σημασία οι προθέσεις -όλοι διατηρούν πάντα τις καλύτερες- αλλά η πραγματικότητα. Και ο Αλέξης Τσίπρας συμβιβάστηκε μαζί της όταν ο καιροσκοπισμός υπερέβη τα όρια της ιστορικής ευθύνης.
Εναν χρόνο μετά την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουμε να μετρήσουμε αν η χώρα είναι σε καλύτερη ή σε χειρότερη κατάσταση από τότε. Δεν χωράει αμφιβολία. Η Ελλάδα βρέθηκε στην πόρτα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υφιστάμενη τις συνέπειες των capital controls, επιστρέφοντας στην ύφεση με το δείκτη εμπιστοσύνης να παραμένει καχεκτικός. Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Τσίπρα οδήγησε σε ένα τρίτο Μνημόνιο με το οποίο πληρώσαμε το τέλος του λαϊκίστικου ευδαιμονισμού των πάντων. Τουλάχιστον κάτι κερδίσαμε, εκτός, φυσικά, από την αξιοπρέπεια μας…
