Η αλήθεια είναι πως μερικές φορές πρέπει να αφήνεις τον Θεό να σε οδηγεί και όχι το GPS. Διότι όταν πάρκαρα επί της Μπόχαλη, ψηλά στο Πολύγωνο, δόξασα τον Κύριο για τη γενναιοδωρία του προς την αιθιοπική κοινότητα της Αθήνας.
Μα, πόσο επιβλητικός ο ναός! Καμαρωτός, με τα καμπαναριά του ως τον ουρανό. Κάνω να μπω και μένω με το πόδι μετέωρο. Ούτε ένας Αιθίοπας δεν ήταν μέσα. Εκανα μεταβολή και ρώτησα έναν ηλικιωμένο κύριο αν γνωρίζει που βρίσκεται η αιθιοπική εκκλησία της Αθήνας. «Για αιθιοπική δεν ξέρω, αλλά αν θες τους μαύρους είναι εκεί πίσω». Ναι, αυτούς ήθελα. Είχα πάει κατά λάθος στην εκκλησία Κοίμησης της Θεοτόκου Μούγλων. Η αιθιοπική εκκλησία είναι ακριβώς απέναντι, χωμένη μέσα σε ένα μικρό στενό. Μικρή και ταπεινή. Πρόκειται για την παλαιά εκκλησία της Κοιμήσεως Θεοτόκου Μούγλων που παραχωρήθηκε στην αιθιοπική κοινότητα.
Οι Αιθίοπες χριστιανοί είναι κόπτες. Η Ανάσταση στην εκκλησία τους περιλαμβάνεται στους οδηγούς για το Πάσχα στην Αθήνα. Είναι ο Λυκαβηττός, είναι η Πλάκα, στο τέλος προσθέτουν και τους Αιθίοπες για λίγο έθνικ χρώμα. Περίμενα, λοιπόν, να γίνεται χαμός από περίεργους Αθηναίους, φίλους των εναλλακτικών εμπειριών και πάει λέγοντας. Λάθος. Ζήτημα αν ήμασταν πάνω από 30 λευκοί. Οι μόνοι που δεν είχαμε ρίξει κάτι λευκό πάνω μας. Στην Ανάσταση οι Αιθίοπες φορούν λευκά. Ειδικά για να μπεις στην εκκλησία θα πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια και να τυλιχτείς με κάτι λευκό.
Το εσωτερικό της εκκλησίας μου έδωσε μία από τις πιο εντυπωσιακές εικόνες που έχω δει σε χώρους λατρείας. Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος από μαύρους ανθρώπους που τραγουδούσαν, ντυμένοι στα λευκά. Οι Αιθίοπες είναι κατά βάση κοντοί, στο χαρακτηριστικό μοντέλο του δρομέα.
Οι γυναίκες τους έχουν μία σπάνια, γλυκιά ομορφιά. Εχω την αίσθηση ότι οι γυναίκες ήταν περισσότερες. Σίγουρα ήταν περισσότερες. Και στο εσωτερικό της εκκλησίας και έξω, επάνω σε χαλιά, λευκοντυμένες με τα παιδιά στα πόδια να παίζουν. Το αιθιοπικό τελετουργικό έχει τη γυναίκα στο επίκεντρο. Ο ιερέας υποστηρίζεται από «χορό» γυναικών που τραγουδούν και μεταφέρουν στην τελετή κινήσεις και συμβολισμούς αφρικανικής παράδοσης. Τα εικονίσματα θυμίζουν αρκετά την ορθόδοξη αγιογραφία. Ωστόσο ένας Ιησούς δίπλα στο ιερό είναι σχεδόν μαύρος ή, ας πούμε, πιο μελαχρινός από όσο συνήθως αγιογραφείται.
Φανταστείτε τον χώρο ασφυκτικά γεμάτο. Να βγάζει ζέστη. Και μία όμορφη, ιδιαίτερη, απροσδιόριστη από τη μύτη μου μυρωδιά. Και κυρίως να εκπέμπει ενέργεια. Ενέργεια που θέλει να σου ανοίξει τα χέρια και να σε ταλαντώσει πέρα-δώθε, να σε φέρει σε έκσταση. Δεν καταλαβαίνεις, φυσικά, λέξη. Όμως το αισθάνεσαι. Στην αρχή ο ρυθμός είναι αργός, έχει κάτι από μοιρολόι. Και όσο πλησιάζουν τα μεσάνυχτα, ανεβαίνει σαν χτύπος καρδιάς.
Το «Χριστός Ανέστη» το καταλαβαίνεις από το τραγούδι. Ο ύμνος γίνεται χαρούμενος, δοξαστικός. Και από τις τσιρίδες χαράς, εκείνους τους μοναδικούς αφρικανικούς λαρυγγισμούς. Μέσα στην εκκλησία, ο «χορός» των γυναικών βάζει στα πόδια του εκείνους τους αρχαίους βηματισμούς της Αφρικής. Μία χορευτική πομπή ανοίγει το εκκλησίασμα, όπως ο Μωυσής τα νερά. Έρχεται έξω, στην αυλή. Και όλοι στροβιλίζονται σε μία δίνη χαράς. Από πάνω να ακούγονται οι καμπάνες και οι κροτίδες από τις ελληνικές εκκλησίες. Τα δύο δόγματα και οι δύο λαοί συναντιούνται στον ουρανό της Αθήνας.
