Υπάρχουν τρεις γυναίκες: 73, 54 και 48 ετών. Και οι τρεις τους φόρεσαν στα χέρια και τα βραχιόλια της αστυνομίας. Εξέδιδαν πλαστά πιστοποιητικά με τα οποία βεβαίωναν ότι μικροί μαθητές αντιμετώπιζαν προβλήματα δυσλεξίας, προκειμένου να απολαμβάνουν απαλλαγής από γραπτές εξετάσεις. Αυτή είναι καλή δουλειά. Η απαλλαγή πάντα πλήρωνε εξαιρετικά. Στην Ελλάδα η έννοια της απαλλαγής δεν ξεκλειδώνει, απλώς, την πόρτα της επιτυχίας. Στην Ελλάδα η απαλλαγή είναι τρόπος ζωής. Δεν νομίζω ότι το θέμα είναι μόνο οικονομικό. Είναι πλέον και ψυχολογικό. Μπορείς να κοπιάζεις, να ιδρώνεις, να αγωνιάς, μόνο και μόνο για να απαλλάσσεσαι από κάπου. Απαλλάσσεσαι από φορολογικές υποχρεώσεις, από τέλη και χαρτόσημα, από τη στρατιωτική θητεία, από ασφαλιστικές εισφορές, ενίοτε από συζυγικά ή οικογενειακά καθήκοντα – η απαλλαγή είναι πάντα εκτιμητέα.
Όμως εδώ δεν έχουμε τίποτα από όλα αυτά. Έχουμε μία περίπτωση απαλλαγής από γραπτές εξετάσεις στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Οι τρεις κυρίες έχουν διαθέσει, με το αζημίωτο φυσικά, εκατοντάδες πλαστά πιστοποιητικά δυσλεξίας. Διέθεταν κέντρο λογοθεραπείας και εφοδίαζαν με αυτά τους πελάτες τους. Τα πιστοποιητικά έφεραν σφραγίδες δημόσιων νοσοκομείων και δεν έχει διευκρινιστεί αν ήταν πλαστές ή αν, κατά κάποιον τρόπο, είχαν την «έγκριση» των κατάλληλων ανθρώπων. Αν είσαι μαθητής, το πιστοποιητικό δυσλεξίας σού λύνει πολλά προβλήματα. Δεν συμμετέχεις σε εξετάσεις και οι καθηγητές υποχρεούνται να σε αντιμετωπίσουν διαφορετικά.
Ομοίως, αν είσαι μαθητής, είναι σχετικά δύσκολο να αγοράσεις μόνος σου ένα πλαστό πιστοποιητικό δυσλεξίας. Σε έχει πάρει ο γονιός από το χέρι και το αγοράσατε μαζί. Δεν μιλάμε για λίγες περιπτώσεις. Μιλάμε για εκατοντάδες περιπτώσεις διαφθοράς που άνθισαν μέσα στο βασικό κύτταρο της κοινωνίας μας, στην τιμημένη ελληνική οικογένεια. Αγνοώ πόσα παιδιά έκαναν την πρώτη κομπίνα της ζωής τους στο σχολείο. Πιστεύω, όμως, ότι αυτά που ξεκίνησαν με τη χρήση πλαστού εγγράφου μπήκαν στην κούρσα της ζωής με μεγαλύτερα εφόδια.
Προσπαθώ να αθροίσω περιπτώσεις και να τις ταξινομήσω ανά κομπίνα. Δεν βγαίνει άκρη. Υγιείς ανάπηροι, ανοιχτομάτηδες τυφλοί, νεκροί συνταξιούχοι, βρέφη με στυτική δυσλειτουργία. Όταν ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας ζει με πλαστά πιστοποιητικά, τότε που να βρεθεί αέρας να αναπνεύσει η αλήθεια; Λένε ότι ο λαός μας έχει ένα υπέροχο πρόσωπο. Δεν το βλέπω, αλλά το πιστεύω. Εσχάτως, όμως, αποκαλύπτονται και πολλά σπυράκια. Παρακολουθώ, λοιπόν, τη συζήτηση για τα αποτελέσματα της συνόδου κορυφής και προσπαθώ να τσιμπήσω και εγώ κανένα ψίχουλο ελπίδας. Ανάπτυξη. Ναι, φυσικά. Το θέμα είναι πώς κάνεις ανάπτυξη και μεταρρυθμίσεις, πώς δημιουργείς πρόοδο, όταν η διαφθορά έχει διαποτίσει ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας.
Ξέρω, θα πείτε ότι πρόκειται για παράσιτα που σταδιακά αποξηλώνονται. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Έχετε διαβάσει ανακοίνωση κόμματος που να καταδικάζει τα φαινόμενα μαζικής διαφθοράς; Δύσκολο να τη βρείτε. Τα κόμματα μέμφονται αορίστως τη δυσλειτουργία των μηχανισμών και την αποτελεσματικότητα του κράτους. Πόσο υποκριτικό! Και πάντα θα καταδικάζονται οι κυρίες που εξέδιδαν τα πλαστά πιστοποιητικά, αλλά η μομφή προς όσους έκαναν χρήση θα μετριάζεται, θα μπαίνει κάτω από ένα «έλα, μωρέ, ας πιάσουν πρώτα τα μεγάλα λαμόγια και μετά τον κοσμάκη». Κάπως έτσι ακούμε τη συζήτηση που γίνεται στη γειτονιά, αλλά αρνούμαστε να κουβεντιάσουμε μέσα στο σπίτι μας. Ειλικρινά, τώρα, νομίζετε ότι μας αφορά στα σοβαρά η ευρωπαϊκή συζήτηση περί ανάπτυξης, όταν ακόμα δεν γνωρίζουμε πόσοι παίρνουν παρανόμως αναπηρικές συντάξεις; Δύο χρόνια σέρνεται αυτή η ιστορία και μόλις πριν από λίγες μέρες ο υπουργός Υγείας δήλωσε ότι εκείνοι που ενέκριναν τα επιδόματα πρέπει να ανησυχούν. Ναι, ήδη τους διαπερνούν ρίγη.
Αν θέλεις στα αλήθεια να τσιμπήσεις όλους αυτούς θα πρέπει να αδειάσεις την Αμυγδαλέζα από τους μετανάστες, μήπως και κάνεις χώρο για να τους βάλεις. Λέτε να πετύχουμε καλύτερους όρους δανεισμού, όταν δεν έχει γίνει μία αποκρατικοποίηση ή μία τολμηρή μεταρρύθμιση; Δεν αντιλαμβανόμαστε το μέλλον όπως οι άλλοι. Για μας μέλλον θα είναι όταν μεγαλώσουν τα παιδιά με τα πλαστά πιστοποιητικά δυσλεξίας και πάρουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους.
