Προτίμησα να ξεκινήσω με την ερώτηση που απασχολεί όλους και πήγε να μου κλέψει ύπνο το προηγούμενο βράδυ. Υπάρχει περίπτωση να μην ανοίξει το αλεξίπτωτο; Ο Δημήτρης σήκωσε βαριεστημένα το κεφάλι, με κοίταξε και απάντησε μονολεκτικά: «Ναι». Και συνέχισε να ασχολείται με τους ιμάντες και την εξάρτυση που θα μας έδεναν μαζί, για να πέσουμε από τα 14.000 πόδια.
Ωστόσο με λυπήθηκε και συνέχισε: «Κοίτα, στα 8.000 άλματα που έχω κάνει, μου συνέβη τριάντα φορές. Δεν άνοιξε το αλεξίπτωτο και χρησιμοποίησα το εφεδρικό που είναι κατασκευαστικά πολύ πιο απλό, άρα δεν υπάρχει περίπτωση να μη λειτουργήσει». Και λίγο πριν ξεκινήσω για την πρώτη ελεύθερη πτώση της ζωής μου, κατάλαβα ότι αυτό που κατά βάση με φόβιζε, δεν ήταν η βουτιά από την ανοιχτή πόρτα ενός αεροπλάνου πάνω από τη Βοιωτία. Ήταν η παράδοση του ελέγχου σε έναν άλλον άνθρωπο. Είναι ακριβώς όπως παραδίδεσαι στο γιατρό για μία επέμβαση. Δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. Και αυτό είναι το μυστικό στην ελεύθερη πτώση. Δεν απαιτούνται δεξιότητες. Δεν χρειάζεται να είσαι σε καλή φυσική κατάσταση, δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο που πρέπει να γνωρίζεις πέρα από το πώς θα πέσεις από το αεροπλάνο και τι στάση σώματος πρέπει να έχεις μέχρι να ανοίξει το αλεξίπτωτο. Ουσιαστικά είσαι ένα δέμα, ένα πακέτο που μεταφέρει ο εκπαιδευτής από τον ουρανό στη γη.
Σε σένα μένει το πιο δύσκολο κομμάτι. Να ξεπεράσεις τον φόβο σου. Βλέπεις τη συρόμενη πόρτα του αεροπλάνου να ανοίγει, ο κρύος αέρας έρχεται στο πρόσωπο και οι συνεπιβάτες σου, ο ένας μετά τον άλλον, βουτάνε στο κενό. Cool και άνετοι. Χομπίστες αεραθλητές. Ο άλλος ήταν αραχτός μέσα στο αεροπλάνο, χάζευε facebook, έβαλε το κινητό μέσα στη φόρμα, σηκώθηκε και βούτηξε στο κενό. Και μπορεί να ήταν το τρίτο ή τέταρτο άλμα του μέσα στη μέρα. Εγώ πάλι αισθάνθηκα παιδί. Αδύναμο που δεν λέει να ξεκολλήσει από τον μπαμπά του. Σταθήκαμε ανακούρκουδα δίπλα στην ανοιχτή πόρτα. Ready, set, go! Στο κενό!
Ήθελα να σας περιγράψω πώς είναι η αίσθηση όταν βγαίνεις από το κήτος του αεροπλάνου στο κενό. Δεν είναι εύκολο. Μου λείπουν κάποιες λέξεις. Ο Δημήτρης, ο εκπαιδευτής, μου είπε ότι θα πάθω ένα μικρό σοκ, κάτι μεταξύ πανικού και απώλειας συνείδησης για δέκα δευτερόλεπτα. Αυτός βέβαια δεν παθαίνει τίποτα. Κάνει ελεύθερη πτώση και τραβάει βίντεο. Μου ζήτησε να κρατάω την εξάρτυση και να σχηματίσω ένα τόξο με το σώμα μου. Το έκανα. Θυμάμαι το κρύο που αισθάνθηκα. Και από πάνω μου το αεροπλάνο να φεύγει. Θόρυβος από τον αέρα. Ένα χτύπημα στον ώμο ήταν το σύνθημα για να ανοίξω τα χέρια μου.
Πετάμε. Περίπου όπως ο Superman. Στρίβουμε δεξιά και αριστερά. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έχουμε αναπτύξει ταχύτητα 220 χιλιομέτρων. Περιέργως δεν αισθάνθηκα ότι η γη έρχεται με φόρα προς το μέρος μου. Είναι μία τόσο ακραία κατάσταση που δεν μπορείς να την περιγράψεις διότι, απλούστατα, βρίσκεσαι σε τέτοιο σοκ ώστε αυτό που βιώνεις είναι πρωτόγνωρο. Κάτι μεταξύ πανικού και ηδονής. Η αίσθηση του roller coaster υψωμένη στη νιοστή δύναμη. Πέφτεις έτσι για ένα λεπτό. Περίμενα ότι, λόγω της αγωνίας, ο χρόνος θα κυλούσε πιο αργά. Λάθος. Νόμιζα ότι είχαν περάσει μόλις είκοσι δευτερόλεπτα όταν η επιτάχυνση κόπηκε απαλά, η οριζόντια θέση έγινε κάθετη και ανεβήκαμε αρκετά μέτρα προς τα πάνω.
Σήκωσα το κεφάλι και είδα το λευκό αλεξίπτωτο. Σιωπή και γαλήνη. Κανένας θόρυβος, ούτε καν ο αέρας δεν ακουγόταν -είχε και πλήρη άπνοια. Βλέπεις τα πόδια σου να αιωρούνται στο κενό και εσύ είσαι πιο ψηλά και από τα πουλιά. Αισθάνεσαι λύτρωση που άνοιξε το αλεξίπτωτο, αλλά και απογοήτευση που όλο αυτό θα τελειώσει. Οι παλμοί κατεβαίνουν και ξαναβρίσκεις τη χαμένη σου μαγκιά παίζοντας με τους ιμάντες, στρίβοντας, φρενάροντας, επιταχύνοντας. Από τη στιγμή που θα ανοίξει το αλεξίπτωτο, σε πέντε λεπτά είσαι στο έδαφος. Και τότε, ναι, θέλεις να το ξανακάνεις. Αλλά είναι ακριβό. Όχι όμως όσο η εμπειρία.
