Ήταν, λέει, ένας ιεραπόστολος που πήγε στην Ινδία για να κηρύξει την αληθινή πίστη. Ήταν επίμονος, με εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στη δύναμη του Κυρίου. Και τα κατάφερε. Άφησε πίσω του πολλούς Ινδούς που έβλεπαν αγελάδα και έκαναν τον σταυρό τους.
Ο Ρουβίκωνας έκανε επίθεση στο σπίτι του Αρη Πορτοσάλτε. Κατέβηκε το πρωί η οικογένεια Πορτοσάλτε και είδε υβριστικά συνθήματα στον τοίχο. Στα social άνοιξε κουβέντα. Για το αυτονόητο. Ο Ρουβίκωνας, λοιπόν, διαμαρτύρεται για το δημοσιογραφικό προϊόν του Πορτοσάλτε.
Για να μη διαμαρτύρεται ο Ρουβίκωνας θα πρέπει να συμβεί ένα από τα παρακάτω.
Ο Πορτοσάλτε να φύγει από το μικρόφωνο του ΣΚΑΙ. Αυτό όμως το αποφασίζει ο ίδιος και, φυσικά, ο εργοδότης του. Δεν είναι δουλειά του Ρουβίκωνα.
Ο Πορτοσάλτε να λέει πράγματα που δεν πιστεύει. Κοινώς να γίνει ψεύτης ή, καλύτερα, ασυνεπής προς αυτό που πιστεύει. Ο Ρουβίκωνας θα ήταν ικανοποιημένος αν άκουγε έναν δημοσιογράφο που θα ήταν συνειδητά ψεύτης, αλλά δεν θα ενοχλούσε τα «παιδιά».
Ο Πορτοσάλτε να φοβάται και να σκέφτεται δεύτερη και τρίτη φορά αυτό που θα πει. Ένας φοβισμένος δημοσιογράφος.
Ευτυχώς ζούμε, ακόμα, σε μία χώρα όπου θεσμικά ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι γουστάρει ή σχεδόν ό,τι γουστάρει. Και επί τούτου δεν είναι αρμόδιος ο Ρουβίκωνας. Αρμόδιο είναι το κοινό του και, αν χρειαστεί, το ΕΣΡ ή και η Δικαιοσύνη. Ωστόσο την τελευταία δεκαετία παρακολουθούμε κάτι που δεν το είχαμε συναντήσει στο παρελθόν. Μία ιδιότυπη «Αστυνομία Τύπου». Ξεκίνησε από τα υπόγεια της Κουμουνδούρου, από την πρώτη ομάδα που στοχοποιούσε συστηματικά δημοσιογράφους, χρησιμοποιώντας ακόμα και μονταζιέρες ή κοπτοραπτική επί κομματιών. Και μετά όλο αυτό κατέληξε σε καθημερινή μανιέρα με δημοσιογράφους να κρίνουν τη δουλειά των συναδέλφων τους, επιτιθέμενοι στις απόψεις με τις οποίες διαφωνούν. Σαν να τους λένε είτε να το βουλώσουν, είτε να πουν ψέματα. Ξεφυλλίζεις συγκεκριμένες εφημερίδες ή περιηγείσαι σε γνωστά και μη εξαιρετέα sites και βλέπεις να αποτυπώνεται η θέση Τραμπ για «εχθρούς του λαού». Προσοχή: δεν είναι κακό να διατυπώνεις κριτική σε μία δημοσιογραφική άποψη. Είναι μάλιστα και θεμιτό. Κακό είναι να αποδίδεις δόλο και ιδιοτέλεια στις απόψεις με τις οποίες διαφωνείς. Στο τέλος δεν κάνεις κριτική, στοχοποιείς.
Εννοείται ότι ο φασισμός του Ρουβίκωνα δεν αποτυπώνεται μόνο στην ενέργεια κατά Πορτοσάλτε. Εκφράζεται και από τη διάθεσή του να υπαγορεύσει στην κοινή γνώμη ποιο δημοσιογραφικό προϊόν πρέπει να καταναλώνει και ποιο οφείλει να απορρίπτει. Λογικό. Στον ιδεατό κόσμο του Ρουβίκωνα δεν υπάρχουν διαφορετικές απόψεις.
