Βρίσκεσαι στο καλύτερο σημείο μίας συναρπαστικής ζωής που την έζησες χωρίς καν να την ονειρευτείς. Είσαι ένα βήμα από τα 50, αλλά αυτό δεν σε τρομάζει. Η κρίση μέσης ηλικίας θα σε αφήσει ανέγγιχτο. Αυτή είναι για όσους πενηνταρίζουν και αντιλαμβάνονται ότι ζουν μόνο μία φορά. Με σένα δεν είναι έτσι. Εσύ έφτασες εκεί που ούτε η φαντασία σου τολμούσε να πλησιάσει. Τα έκανες όλα. Και τα έχεις όλα. Χωρίς άσπρη τρίχα και είσαι ιστορικός ηγέτης. Με μία εξαιρετική οικογένεια και όλο τον χρόνο στη διάθεση σου για να τη χαρείς και να την ταξιδέψεις. Με γραφείο και εξοχικό στα καλύτερα σημεία της Αττικής. Διατηρείς, βέβαια, κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς με την Ιστορία αλλά ξέρεις πώς είναι αυτά τα πράγματα, πολλά λειαίνονται από τον χρόνο. Μπορείς πλέον να γίνεις ένας χομπίστας της πολιτικής. Να μιλάς μία φορά το εξάμηνο, να καταθέτεις αμφίσημους χρησμούς και μετά να κουνάς αργά το χέρι για να διώξεις τη σκόνη που σηκώνουν. Να γράψεις ένα και δύο βιβλία, δίνοντας στα γεγονότα το σχήμα που θέλεις εσύ. Και μετά να γυρίσεις τον κόσμο. Ποιος θα σου πει κάτι; Και να σου πει, δηλαδή, εσύ δεν πρόκειται να τον ακούσεις. Θα βρίσκεσαι στην Αυστραλία δείχνοντας στα παιδιά τα καγκουρό.
Και όμως, ρε γαμώτο, δεν είναι έτσι. Γιατί, τις μοναχικές στιγμές, σφίγγεις τα χείλη όταν σκέφτεσαι πρόσωπα και καταστάσεις. Στο γήπεδο ηττήθηκες από κάποιον που θεωρούσες του χεριού σου. Εφαγες πολύ ξύλο. Και στα αποδυτήρια σε έτρωγε η μουρμούρα από αυτούς που, όπως λες, τους άγγιξες και έγιναν άνθρωποι, λάδωσε το εντεράκι τους. Αισθάνεσαι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν σου άξιζε. Ναι, δεν είναι ωραίο να αναζητάς εκδίκηση γιατί θα φάει πρώτα εσένα πριν ακουμπήσει τους άλλους. Αλλά, ρε παιδί μου, είναι απολύτως κατανοητό, βαθιά ανθρώπινο. Φάνηκε και στις φωτογραφίες κατά τη συνάντηση με τον διάδοχο σου. Ησασταν, περίπου, όπως ο Μπαλού με τον Μόγλη στο «Βιβλίο της Ζούγκλας». Και έδινες την εντύπωση ότι δαγκώνεις τη γλώσσα σου για να μη ξεφύγει καμιά κουβέντα και βάλεις τα γέλια.
Μεταξύ μας, θα ήταν σατανικά υπέροχο να βρίσκεσαι πίσω από τον καινούργιο. Το υποψιαζόμαστε, το βλέπουμε όλοι, αλλά δεν θα το αποδείξουμε ποτέ. Και αυτό το κάνει ακόμα πιο απολαυστικό. Αλλωστε τι είναι ο καινούργιος; Είναι το δικό σου καλούπι με το firmware update της εποχής. Είσαι, δηλαδή, εσύ o ίδιος που κατέβασες και εγκατέστησες στον εαυτό σου το καινούργιο software. Πήρες τη δική σου συνταγή, αφαίρεσες τα λιπαρά και σερβίρισες το πιάτο ως κομμάτι της fusion κουζίνας. Και τώρα αράζεις πίσω στον καναπέ, βάζεις τα πόδια πάνω στο τραπεζάκι, ανάβεις ένα πούρο και τους απολαμβάνεις όπως τρώνε τις σάρκες τους στα τηλεοπτικά πάνελ.
Βέβαια διατηρείς κάποιες ανησυχίες και αμφιβολίες για το πώς θα τα πάει ο καινούργιος. Τι θα γίνει, ας πούμε, αν ξυθεί η μπογιά και αποκαλυφθεί ξύλο από κάτω; Αξίζει το ρίσκο. Γνωρίζεις καλύτερα από όλους ότι η λάμψη μίας εικόνας πάντα σκιάζει τις ατέλειες. Ακόμα και μια παλιά κορνίζα θα δείξει λαμπερή αν τοποθετήσεις μέσα της όμορφη φωτογραφία. Μια χαρά θα σταθεί. Αλλωστε του έδωσες την προσωπική φρουρά, τα κλουβιά με τα λυκόσκυλα και τα βαρέλια με το οξύ. Και αν έρθει η στραβή στο μαγαζί ή στη χώρα; Στα παλιά σου τα παπούτσια. Ούτε σταγόνα δεν πρόκειται να πέσει πάνω σου.
Είναι σαν να βρίσκεσαι στο σπίτι και να παίζεις με την κονσόλα των παιδιών. Απλώς το κάνεις στον αληθινό κόσμο. Αισθάνεσαι ότι κινείς μηνύματα και παίζεις μία περίεργη παρτίδα σκάκι. Τρέφεσαι από αυτό. Ενδεχομένως να κάνεις και όνειρα. Να πάρεις πίσω το μαγαζί ή, ακόμα καλύτερα, να το τρέχουν άλλοι για σένα. Κοντά είσαι. Και, γιατί όχι, να κερδίσεις και εκλογές, να νικήσεις, επιτέλους, εκείνον που σε έσερνε δεμένο στο άρμα του, μέσα στην αρένα. Και όλα αυτά θα τα έχεις πετύχει με το άβαταρ σου.
