Ο Μπαράκ Ομπάμα κοιτάζει τους δημοσιογράφους, διορθώνει το παπιγιόν του και τους λέει ότι δεν είναι πια ο νεαρός μουσουλμάνος σοσιαλιστής που ήταν κάποτε. Ακριβά κουστούμια και τουαλέτες τραντάζονται από τα γέλια, χέρια χειροκροτούν πάνω από την πορσελάνη – είναι, όντως, καλό το αστείο. Στο προηγούμενο δείπνο των ανταποκριτών, τους είχε δείξει τη γέννηση του λιονταριού, από το Lion King, για να διασκεδάσει τις φήμες που επέμεναν ότι γεννήθηκε εκτός ΗΠΑ. Φέτος στην οθόνη εμφανίστηκε ο ίδιος, μεταμορφωμένος στο Photoshop, με τη φράντζα της συζύγου του.
Αν το έκανε Έλληνας πολιτικός; Θα τον κατασπάραζε το twitter. Τα πάνελ και οι παραπολιτικές στήλες θα τον χτύπαγαν στα χταπόδι. Θα μου πείτε ότι είναι διαφορετικοί πολιτικοί πολιτισμοί. Διαφορετικοί πολιτισμοί, σκέτο. Εκεί κάνουν χιούμορ. Εδώ, το πολύ να σπάσουμε πλάκα. Δεν υπάρχει φλέγμα. Υπάρχει μόνο φλέμα που εκτοξεύεται μέσα από άγαρμπο, αδούλευτο λόγο. Στην Ελλάδα ο κακότεχνος λόγος θεωρείται και αληθινός, ενίοτε επαναστατικός. Προπαντός λαϊκός. Και αυτό είναι το ζητούμενο. Διότι ο πολιτικός οφείλει να δείχνει θυμωμένος ακόμα και αν κόψει κορδέλα εγκαινίων. Σοβαρός και βλοσυρός. Άλλωστε, εδώ, πάντα οι στιγμές είναι κρίσιμες και οι καταστάσεις οριακές.
Κάπως έτσι, η πολιτική μας κουλτούρα αποδέχεται χαρακτηρισμούς στις παρυφές του υβρεολογίου, όχι όμως και λεπτό χιούμορ που, όταν ακουστεί, εκλαμβάνεται ως ειρωνεία, «ιταμή πρόκληση» και πάει λέγοντας. Τους άκουγα πάλι στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο – η προσωπική μου Γεσθημανή με το πικρό ποτήρι. Παγιδευμένοι σε κλισέ, ανατυπωμένα πορτρέτα πολιτικών του ’50, με καινούρια χρώματα. Και ακόμα και αυτοί που φαίνεται ότι έχουν αντίληψη του χιούμορ (ας πούμε ο Τσίπρας και ο Βενιζέλος) ξοδεύουν τις ατάκες τους στη χολή. Ο δε Τσίπρας, ενώ θα μπορούσε να δώσει ωραίο χιούμορ, το υπονομεύει με το υπερβολικό δράμα που προσθέτει. Ξέρω, ο Ομπάμα θα έχει ανθρώπους να του δώσουν ατάκες. Ναι. Μόνο που αν δεν έχεις την ευφυΐα και την αίσθηση του χιούμορ, το αστείο γίνεσαι εσύ.
