Μένω σε διπλοκατοικία με αυλή. Πριν από ένα μήνα, μια αδέσποτη γάτα, από τις πολλές που περνούν, με κοίταξε φοβισμένη καθώς έβγαινα από το σπίτι. Ηταν έγκυος. Επιχείρησα να την ταΐσω -έχω κροκέτες για να κερνάω τα περαστικά γατιά. Φοβήθηκε. Της άφησα το φαγητό και έφυγα. Πήγε δειλά και έφαγε.
Η σκηνή επαναλήφθηκε και την επόμενη ημέρα. Και τη μεθεπόμενη. Και κάθε μέρα. Μόνο που κάθε μέρα με φοβόταν λιγότερο. Μετά τις δέκα μέρες άρχισε τα νάζια, να τρίβεται στον τοίχο. Ωστόσο όταν άπλωνα το χέρι, έφευγε φοβισμένη. Το βλέμμα της είχε κάτι σπαρακτικό ή, τέλος πάντων, έτσι αισθανόμουν. Της έφτιαξα μία φωλιά σε προφυλαγμένο σημείο. Εβαλα κουβέρτες, προστατευτικά για το κρύο, άπλωσα μουσαμά για να μην μπαίνει νερό. Την Παρασκευή ήταν η πρώτη φορά που ήρθε και τρίφτηκε στα πόδια μου. Τη χάιδεψα.
Και το πρωί του Σαββάτου, όταν βγήκα για να πάρω «Τα Νέα», την είδα μαμά μέσα στη φωλιά. Με τρία γατιά και ένα τέταρτο στην άκρη, νεκρό. Γονάτισα για να δω καλύτερα, αλλά συνάμα η κίνηση μου είχε κάτι ευλαβικό. Και έτσι όπως έβλεπα την έκφραση της, τον τρόπο που άνοιξε το στόμα της, σαν να ήθελε να μου μιλήσει, ήταν σαν να βλέπω μία Παναγίτσα σε φάτνη. Και εγώ ζώο που ζεσταίνω με τα χνώτα μου. Κάτι σε βοοειδές, εννοείται. Θα μου πείτε ότι δεν είδα κάτι συγκλονιστικό. Είδα μια γάτα να γεννάει. Ούτε θέλω να σας αρχίσω με τα κλισέ για το θαύμα της ζωής και τη δραματουργία της Φύσης. Το θαύμα είναι αυτό που συντελείται μέσα μου όταν πετάγομαι τη νύχτα και ανησυχώ για το αν είναι η φωλιά καλά προστατευμένη. Οταν κάθομαι σκοπός δίπλα στο αυτοσχέδιο τσαντίρι για να διώξω καμιά ενοχλητική γάτα. Οταν ανοίγω την κουρτίνα από μουσαμά, βλέπω το πρόσωπό της και αρχίζω και της μιλάω με μία γλύκα που ενδεχομένως με καθιστά γελοίο. Και κατάλαβα ότι τα γατάκια ελάχιστα με ενδιαφέρουν. Εγώ τη μάνα τους αγάπησα. Και όλα αυτά τα γράφω για να καταλήξω στις γνωστές δύο λέξεις. Χαρίζονται γατάκια.
