Στα έδρανα της ελληνικής Βουλής κάθονται μόνο straight βουλευτές. Δεν έχω καμία αμφιβολία. Υποθέτω ότι αν είχαμε και gay εκπροσώπους θα είχαν το θάρρος να αναφερθούν στον σεξουαλικό προσανατολισμό τους, ζητώντας να πάψουν οι διακρίσεις. Αλλά, προφανώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν -δεν υπήρξαν- gay βουλευτές. Του κερατά, οι Έλληνες βουλευτές πορεύονται με αιχμή την ειλικρίνεια και όπλο την τόλμη τους. Με θάρρος και παρρησία καταγγέλλουν. Και με την ευαισθησία τους -κυρίως με αυτή- σκύβουν πάνω από τα προβλήματα του πολίτη.
Αν είχαμε gay βουλευτές, κάτι θα είχαν ακούσει για τα δράματα δίπλα σε κρεβάτια των νοσοκομείων, όταν ο άνθρωπός σου δεν θεωρείται συγγενής. Αν έστω και ένας gay έμπαινε στη Βουλή, θα έθετε τη λογική ενώπιον των υπευθύνων: πώς γίνεται να ζεις με έναν άνθρωπο για χρόνια, αλλά να μην μπορείς να μοιραστείς καλύψεις και δικαιώματα; Ναι, υπάρχουν κόμματα που μεταφέρουν τον προβληματισμό. Κανένας, όμως, δεν ανέβηκε στο βήμα για να εξηγήσει στον ελληνικό λαό ότι η ομοφοβία είναι ρατσισμός και οδηγεί στην καταπάτηση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Απαίτησε κανείς τον συγχρονισμό με ένα κεκτημένο που επεκτείνεται σε όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες; Όχι. Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν gay βουλευτές.
Λογικό. Οι gay υπολογίζονται ως η σταθερά του 10% στον πληθυσμό, άρα και στο εκλογικό σώμα – είναι, πλέον, λιγότεροι από τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Και θα μειωθούν κι άλλο αφού το πρότυπο του Έλληνα επαναπροσδιορίζεται με βάση την περιεκτικότητα σε βαρβατίλα. Πώς να εκλεγεί gay βουλευτής; Εν τέλει και ο ελληνικός λαός αυτά τα έχει ξεκαθαρίσει. Να καταντήσουμε Γερμανοί; Με γυναίκα καγκελάριο, Ασιάτη αντικαγκελάριο και gay υπουργό Εξωτερικών; Είμαστε ήσυχοι. Δεν εκλέγουμε gay βουλευτές. Εντάξει, υπάρχει η μικρή, η απειροελάχιστη πιθανότητα, να έχουν μπει και gay στη Βουλή. Δεν το λένε. Γιατί η ελληνική κοινωνία είναι συντηρητική και ομοφοβική. Και εκείνοι, ως βουλευτές, κάνουν ό,τι μπορούν για να τη διατηρήσουν έτσι.
