Νόμος για υποχρεωτικό εμβολιασμό υπάρχει. Η σχετική ρύθμιση βρίσκεται στον 4675/2020 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ πέρσι τον Μάρτιο, στο ξεκίνημα της υγειονομικής περιπέτειας.
Στο σχετικό άρθρο αναφέρονται τα εξής: «Σε περιπτώσεις εμφάνισης κινδύνου διάδοσης μεταδοτικού νοσήματος, που ενδέχεται να έχει σοβαρές επιπτώσεις στη δημόσια υγεία, μπορεί να επιβάλλεται, με απόφαση του Υπουργού Υγείας, μετά από γνώμη της ΕΕΔΥ, υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού με σκοπό την αποτροπή της διάδοσης της νόσου. Με την ανωτέρω απόφαση ορίζονται η ομάδα του πληθυσμού ως προς την οποία καθίσταται υποχρεωτικός ο εμβολιασμός με καθορισμένο εμβόλιο, η τυχόν καθορισμένη περιοχή υπαγωγής στην υποχρεωτικότητα, το χρονικό διάστημα ισχύος της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, το οποίο πρέπει πάντοτε να αποφασίζεται ως έκτακτο και προσωρινό μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας για συγκεκριμένη ομάδα του πληθυσμού, η ρύθμιση της διαδικασίας του εμβολιασμού και κάθε άλλη σχετική λεπτομέρεια».
Όπως μπορείτε να αντιληφθείτε από τη διατύπωση, η Πολιτεία έχει τη θεσμική ισχύ και ευελιξία προκειμένου να επιβάλει τους εμβολιασμούς σε «ομάδα πληθυσμού», ας πούμε στους υγειονομικούς, με τις αντίστοιχες κυρώσεις προς τους αρνητές. Και απ’ ό,τι φαίνεται κάτι τέτοιο θα συμβεί από Σεπτέμβριο.
Ωστόσο όταν ανοίξουν οι πλατφόρμες εμβολιασμού για όλες τις ηλικίες, τότε αναμένεται να τεθεί το θέμα των προνομίων προς τους εμβολιασμένους. Προς το παρόν η κυβερνητική εκπρόσωπος απέκλεισε το ενδεχόμενο. Αργότερα, όμως, μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε αυτό.
Ενδεχομένως να υπάρξει ένα νομικό debate για τον αποκλεισμό, από σειρά εκδηλώσεων, των ανθρώπων που επιλέγουν να μην εμβολιαστούν. Για παράδειγμα, τα γυμναστήρια θα ανοίξουν μόνο για εμβολιασμένους, θα γίνουν συναυλίες στις οποίες μαζί με το εισιτήριο θα χρειάζεται και η βεβαίωση εμβολιασμού. Οι εμβολιασμένοι δεν θα κάνουν self tests και πάει λέγοντας.
Είναι η πρώτη φορά που επιβάλλεται περιορισμός στην ελευθερία των κινήσεων με κριτήριο υγειονομικά χαρακτηριστικά και μάλιστα επί του εν δυνάμει κινδύνου. Κοινώς, δεν θα αποκλείονται ασθενείς ή αποδεδειγμένοι φορείς του ιού, αλλά όλοι οι μη εμβολιασμένοι, καθώς θα θεωρούνται πιθανοί φορείς και συνεπώς επικίνδυνοι για τη δημόσια Υγεία. Εδώ θα μπορούσε να κυλήσει αρκετό νερό στον μύλο της συζήτησης, αλλά σε ακραίους καιρούς συμβαίνουν και ακραία πράγματα, το θεσμικό πλαίσιο δέχεται αντίστοιχες προσαρμογές.
Σε μερικές εβδομάδες, λοιπόν, θα υπάρχουν δύο κατηγορίες πολιτών με διαφορετικά δικαιώματα. Και είναι άγνωστο για πόσο καιρό θα βρίσκεται εν ισχύ αυτή η διάκριση. Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα συμπεριφερθούν αυτοί που θα υφίστανται τον αποκλεισμό. Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι υπόκεινται σε διακρίσεις λόγω προσωπικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων, καθώς αμφισβητείται εμπράκτως το δικαίωμά τους να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Από την άλλη, βέβαια, η πλειοψηφία δύναται να ισχυριστεί ότι υπερασπίζεται το δικαίωμα της στην Υγεία κ.λπ. Κατά μία εκδοχή, είναι η πρώτη φορά που θα έχουμε ένα διαχωρισμό που θα αντιστοιχεί στην πνευματική κατάσταση των πολιτών, ειδικά για όσους απέχουν από τον εμβολιασμό για να γλιτώσουν το «σφράγισμα» ή την «αλλοίωση του DNA τους».
Πώς θα συμπεριφερθούν, αλήθεια, όλοι αυτοί; Θα υποστούν σιωπηρώς τη διάκριση; Θα διαμαρτυρηθούν; Θα συσπειρωθούν; Θα υπάρξει, άραγε, πολιτικός χώρος που θα τους προσφέρει φιλοξενία; Συμπέρασμα; Εμβολιαστείτε και παρακολουθήστε το θέαμα. Θα υπάρξουν εκδηλώσεις όπου το πραγματικό ενδιαφέρον δεν θα είναι στη σκηνή, αλλά στην είσοδο.
